ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνεπής στη σπορά αυταπατών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το «μέτωπο» του Αλ. Αλαβάνου έχει ανέβει στα κεραμίδια με τις τελευταίες εξελίξεις. Σε μία απ' τις ανακοινώσεις του αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων ότι «η μεταπολίτευση και η ένταξη στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες καλλιέργησε την άποψη ότι η παρουσία της Ελλάδας στην "ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια" αποτελεί αιώνια εγγύηση της ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού». Οπως γράφει, αυτό δεν ισχύει αφού σήμερα έχει καταλυθεί «το πιο θεμελιακό άρθρο του Συντάγματος σχετικά με το πολίτευμα της χώρας, το άρθρο 1 που προβλέπει: "1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα"»!

Μπορεί να είναι αργά για δάκρυα, αλλά ο οπορτουνισμός σπέρνει πάντα αυταπάτες την ώρα που πρέπει. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν φανατικός θιασώτης της «ευρωπαϊκής δημοκρατικής οικογένειας» και υπηρέτησε με θέρμη την προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι επρόκειτο για τέτοια και όχι για λυκοσυμμαχία από και για τα μονοπώλια. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν και παραμένει θιασώτης της αστικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης δηλαδή, την οποία καλεί το λαό να υπερασπίσει, πλασάροντάς του την αυταπάτη ότι δήθεν ...καταλύθηκε. Πότε άραγε συνειδητοποίησε ότι δεν υφίσταται λαϊκή κυριαρχία, ότι καμία εξουσία δεν ανήκει στο λαό; Το τελευταίο δίχρονο απώλεσε ο λαός την κυριαρχία και την εξουσία που ποτέ δεν είχε; Δεν ήταν όλη η προηγούμενη περίοδος που έστρωσε το χαλί για να προκύψουν όσα προέκυψαν σήμερα; Τι έκανε τότε ο οπορτουνισμός και ο Αλ. Αλαβάνος ως επιφανές στέλεχος του χώρου; Ο,τι κάνουν και τώρα, έσπερναν αυταπάτες στο λαό, για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, για το πολιτικό σύστημα, για τη δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής δίχως να πειραχτεί ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά της άρχουσας τάξης.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο λοιπόν... Η ανακοίνωση αυτή του «μετώπου» καταλήγει ως εξής: «Η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας είναι δίδυμη με την οικονομική και κοινωνική σωτηρία. Ο δρόμος και για τις δύο περνά από την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης».

Απελευθέρωση απ' την Ευρωζώνη, όχι όμως κι απ' την ΕΕ. Αλίμονο. Λαϊκή κυριαρχία, με την οικονομία στα χέρια των μονοπωλίων, όχι όμως ανατροπή της κυριαρχίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, που όσο υπάρχει όχι κυριαρχία αλλά ούτε άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δει ο λαός. Οι αναλύσεις και οι προτάσεις του οπορτουνισμού δεν αξίζουν όχι την εμπιστοσύνη του λαού, αλλά ούτε δεύτερη ανάγνωση.

Περί «διεθνών υποχρεώσεων»...

Πλήρη υποταγή στην κατάπτυστη «δανειακή σύμβαση», που προσυπέγραψαν τα κόμματα του μαύρου μετώπου, στο όνομα του... «πολιτικού πολιτισμού που ισχύει διεθνώς εδώ και 200 χρόνια» δηλώνει μέσα από τις σελίδες της «Κυριακάτικης Αυγής» ο πρόεδρος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπ. Λυκούδης. Προσθέτει ακόμη, ότι η ανατροπή διεθνών συμβάσεων επιτυγχάνεται μόνο με «..."έκτακτες" επαναστατικές συμπεριφορές σε έκτακτες "επαναστατικές συνθήκες"...» και συνεχίζει λέγοντας ότι «...όποιος αναζητεί σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς κρίνεται για τη σοβαρότητά του...».

Δεν διαφέρει σε τίποτα η παραπάνω δήλωση από όλες αυτές που κατά καιρούς έχουν κάνει εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., «ανεξάρτητοι» οικονομολόγοι, εκπρόσωποι χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και πάει λέγοντας, οι οποίοι πάνω κάτω αναφέρουν ότι «η Ελλάδα οφείλει να τιμήσει την υπογραφή της»... Στην πραγματικότητα, δηλώσεις σαν την παραπάνω, έχουν αντίστοιχη λειτουργία με τις υπογραφές των πολιτικών αρχηγών που ζητά η τρόικα, και που το κόμμα του Κουβέλη υποτίθεται ότι αρνείται να βάλει. Είναι κατανοητό στα όρια τίνος «πολιτικού πολιτισμού» κινείται η ΔΗΜΑΡ και από ποιους πασχίζει να λάβει εχέγγυα σοβαρότητας.

Που πάντως, όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό γι' αυτό, ο ίδιος δεν έχει βάλει καμία υπογραφή κι ούτε εξουσιοδότησε τα κόμματα του μαύρου μετώπου να το κάνουν για λογαριασμό του. Οσο δε για το τι έχει συμβεί στην παγκόσμια ιστορία τα τελευταία 200 χρόνια, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι μάθημα που ο χώρος της... «ανανέωσης» θα μένει, για πάντα, ανεξεταστέος. Και για να μην ξεχνιόμαστε, με δαύτους θέλουν ορισμένοι άλλοι να συστήσουν «αντιμνημονιακό μέτωπο». Προφανώς, για να τιμήσουν όλοι μαζί «τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας»...

Η «ΑΥΓΗ» και η άγνοια

Για πολλοστή φορά η αντιΚΚΕ τύφλωση και η στοιχειώδης άγνοια «συναντήθηκαν» στην «ΑΥΓΗ». Στο χθεσινό της φύλλο και υπό τον πομπώδη τίτλο «Νεοσταλινισμός!» οι δύστυχοι αναγνώστες της διαβάζουν:

«Ιδού η νεοσταλινική εκδοχή του "σοσιαλισμού με διατάγματα", την οποία προτείνει ο Μάκης Μαΐλης στον "Ριζοσπάστη" της περασμένης Κυριακής:

"Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας παρουσιάζει το εξής ιδιαίτερο γνώρισμα σε σχέση με τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα: Ενώ οι νέες παραγωγικές δυνάμεις πρώτα αναπτύσσονταν στους κόλπους του συστήματος που πέθαινε και στη συνέχεια οι φορείς τους κατακτούσαν την εξουσία (φεουδαρχία, καπιταλισμός), με τη σοσιαλιστική επανάσταση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Πρώτα πρέπει να ανατραπεί η εξουσία του συστήματος που έχει σαπίσει και μετά να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις στο πλαίσιο των νέων, μη εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής"...».

Ομως, το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι τίποτε περισσότερο η, με διαφορετικά λόγια, θεμελιώδης διαφορά της σοσιαλιστικής επανάστασης από όλες τις άλλες επαναστάσεις του παρελθόντος, όπως την έθεσαν οι Μαρξ και Ενγκελς στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»: «Ολες οι προηγούμενες τάξεις που έπαιρναν την εξουσία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη θέση που κατέκτησαν, υποτάσσοντας όλη την κοινωνία στους όρους του δικού τους τρόπου ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι μπορούν να κατακτήσουν τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις μονάχα καταργώντας τον ως σήμερα δικό τους τρόπο ιδιοποίησης και επομένως όλο τον ως τώρα τρόπο ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα δικό τους να εξασφαλίσουν, έχουν όμως να καταστρέψουν κάθε ως τώρα ατομική ασφάλεια και ατομική εξασφάλιση».

Καλό διάβασμα πολυπράγμωνες της «ΑΥΓΗΣ»...

Σωτηρία η ανατροπή τους

Ποιοι πανηγυρίζουν την επόμενη μέρα της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ; Η κυβέρνηση και οι δανειστές της, οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της, τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα και η ντόπια πλουτοκρατία. Δηλαδή, όλοι αυτοί που πολεμούν να αφαιρέσουν από το λαό και το τελευταίο ίχνος των κατακτήσεων που τα προηγούμενα χρόνια απέσπασε με σκληρούς αγώνες και αίμα. Ολοι αυτοί που αποφασίζουν, υπογράφουν και εφαρμόζουν το ένα μετά το άλλο τα αντιλαϊκά μνημόνια, κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού. Ο νέος πρόσκαιρος συμβιβασμός για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και στην ΕΕ, δίνει ανάσα στο κεφάλαιο και δεν αποτελεί σωτηρία για το λαό, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν.

Με τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, κυβέρνηση και τρόικα λένε ότι η Ελλάδα απαλλάσσεται από το βραχνά μεγάλου μέρους του χρέους και πως αυτό είναι προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Λένε ψέματα. Πρώτον, τα δάνεια της ΕΕ προς την Ελλάδα δεν είναι χάρισμα, αλλά προστίθενται στο χρέος που ήδη υπάρχει. Γι' αυτό το χρέος, καμιά ευθύνη δεν έχει ο λαός, που τον καλούν να το αναγνωρίσει σαν δικό του και να το αποπληρώσει. Δεύτερον, το «κούρεμα» του χρέους κοστίζει στους δανειστές ένα ελάχιστο μόνο μέρος από τα τεράστια κέρδη που αποκόμισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια δανείζοντας το αστικό κράτος για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατία.

Τρίτο, οι όροι για το «κούρεμα», για την ελεγχόμενη δηλαδή χρεοκοπία της Ελλάδας, επιταχύνουν την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού. Προϋπόθεση για να δοθούν τα νέα δάνεια, είναι να προχωρήσουν μέτρα που μειώνουν κι άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις, ιδιωτικοποιούν πλήρως την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, τσακίζουν τις εργασιακές σχέσεις, παραχωρούν στο μεγάλο κεφάλαιο το φυσικό πλούτο και στρατηγικούς τομείς της παραγωγής. Τι λένε στο λαό; Οτι η ΕΕ ανέλαβε το χρέος για να τον ξαλαφρώσει και πως τώρα, δικό του καθήκον είναι να δεχτεί νέες θυσίες, προκειμένου να εξαλειφθεί το έλλειμμα. Για να γίνει όμως ο προϋπολογισμός πλεονασματικός, απαιτούνται νέες αιματηρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, με θύμα τους εργαζόμενους, τις ήδη πετσοκομμένες κοινωνικές παροχές, τα αναγκαία έργα που σχετίζονται με την αντιπλημμυρική - αντισεισμική προστασία και άλλα.

Τέταρτο, όρος για το «κούρεμα» του χρέους είναι να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα» στην Ελλάδα. Δηλαδή, ο λαός να κάτσει στ' αβγά του. Να μη διαμαρτύρεται, να μην αγωνίζεται και να φροντίζει ώστε οι δυνάμεις που συνδιαμορφώνουν και προωθούν τα μέτρα να διατηρούν το πάνω χέρι, για να μην κλυδωνίζεται το αστικό σύστημα και να μη μπει σε περιπέτειες η αντιλαϊκή συμφωνία. Εκβιάζουν το λαό να πει «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω». Του λένε ότι η σωτηρία του βρίσκεται στην αποδοχή των μέτρων, στη θωράκιση της αστικής εξουσίας, στην πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, στην αποπληρωμή του χρέους με κάθε τρόπο. Σωτηρία για το λαό, είναι ο πόλεμος στα μέτρα, με πάλη για αποδέσμευση απο την ΕΕ λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους. Με ισχυρό ΚΚΕ, λαϊκή συμμαχία και οργάνωση στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, για άφοβη αναμέτρηση με τη δικτατορία των μονοπωλίων, μέχρι την ανατροπή της.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Η «ευκαιρία» του κεφαλαίου είναι κόλαση για το λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ μπουν στο σπίτι σου και το αδειάσουν τι είναι; Αν σου κλέψουν το πορτοφόλι στο λεωφορείο τι είναι; Αν σου «βουτήξουν» το αυτοκίνητο τι είναι; Απώλεια; Κλοπή; Οχι βέβαια είναι... μια νέα αρχή!!!

Ε, κάπως έτσι μας τα παρουσιάζουν τα πράγματα μετά τη συμφωνία του «Γιούρογκρουπ» οι κυβερνώντες, παρέα με τα δελτία ειδήσεων (που έχουν μία εντυπωσιακή... σύμπτωση απόψεων για το θέμα).

Να ξέρετε εφεξής ότι δεν έχουμε μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές στην Πρόνοια, την Υγεία και την Παιδεία, κατάργηση συμβάσεων, φτώχεια, ακρίβεια και εξαθλίωση. Αντιθέτως έχουμε μια... νέα ευκαιρία.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα από την αρχή και να φτιάξουμε μια διαφορετική Ελλάδα. Γιατί σε τι άλλο μπορεί να ευελπιστεί ένας εργάτης που δουλεύει 35 χρόνια; Μα τι άλλο από το να παίρνει το ένα τρίτο αυτών που έπαιρνε... Να ξανανιώσει νέος βρε παιδί μου!

Γι' αυτό άλλωστε θα αυξήσουν συντομότατα τα όρια συνταξιοδότησης, καθώς και τις προϋποθέσεις. Για να μη νοιώθουν οι εργαζόμενοι ότι θα γίνουν... απόμαχοι και τους πιάσει απογοήτευση και κατάθλιψη.

Αντιθέτως, μπορούν γεμάτοι ενθουσιασμό να δουλεύουν για ψίχουλα, ώστε να έχουν μεγαλύτερα κέρδη οι επιχειρήσεις και να έρθει στη χώρα μας η πολυπόθητη ανάπτυξη που θα μας κάνει... πρότυπο στα μάτια των Ευρωπαίων.

Γρηγοριάδης Κώστας

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΗΤΑΝ όμως και η έκκληση του υπουργού Οικονομικών, που μας κάλεσε να φέρουμε ξανά τα χρήματά μας στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Ε, βέβαια. Κρίμα είναι να κρατάμε τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που διαθέτουμε σπίτια μας!

Μόνο που δεν μας εξήγησε από πού πιστεύει ότι τα μαζεύουμε: Από τις αυξήσεις στην εισοδηματική πολιτική; Από τις αυξήσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Από τις μειώσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ ή μήπως από τη μείωση της φορολογίας των φυσικών προσώπων;

Οταν λένε τέτοια, ας μην απορούν γιατί ο λαός δεν συμμερίζεται τα... πανηγύρια τους.

Ζωή κόλαση και κινδυνολογία

Γρηγοριάδης Κώστας

«Αρκεί να σκεφτεί ο καθένας απ' όσους μας ακούν και μας βλέπουν τι θα συνέβαινε εάν σήμερα, για την ακρίβεια χθες όλη την ημέρα και σήμερα, μέχρι τώρα το πρωί, δεν φτάναμε σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά είχαμε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Πού θα βρισκόταν η Ελλάδα, πού θα ήμασταν από πλευράς οικονομικής και κοινωνικής συνοχής και προοπτικής». Εντελώς αναμενόμενο ήταν ο υπουργός Οικονομικών να καταφύγει στην κινδυνολογία, προκειμένου να παρουσιάσει ως «σωτηρία» τη χτεσινή απόφαση του Γιούρογκρουπ. Στην πραγματικότητα ο Ευ. Βενιζέλος επανέφερε ξανά το τρομοκρατικό δίλημμα «ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία», δηλαδή «αργός θάνατος ή ξαφνικός θάνατος» εννοείται για το λαό, δίλημμα που θα κυριαρχήσει στην κυβερνητική προπαγάνδα το επόμενο διάστημα. Η τρομοκρατία αυτή είναι αναπόφευκτη προκειμένου να γονατίσει ο λαός και να αποδεχθεί να ζει στο εξής «σχεδόν σαν είλωτας», με μισθούς των 400 και 300 ευρώ, με συντάξεις φιλοδώρημα, δίχως φάρμακα, νοσοκομεία, σχολεία, με δύο λόγια μια ζωή κόλαση. Ο ίδιος ο υπουργός άλλωστε ομολόγησε ότι πρέπει να γίνουν «πάμπολλα πράγματα» - ή «άπειρα μέτρα» όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος - που πρέπει να περάσουν μέσα σε μερικές μόνο μέρες ως «προαπαιτούμενες ενέργειες» για την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι η απόφαση του Γιούρογκρουπ οδηγεί στο άγριο γδάρσιμο του λαού, στην δίχως όρια χρεοκοπία και εξαθλίωσή του. Ομως το ίδιο σίγουρο είναι πως ο λαός, ό,τι και αν κάνουν για να τον φοβίσουν, θα συνειδητοποιήσει ότι μόνο με επιθετικούς αγώνες, που βάζουν ευθέως το ζήτημα της εξουσίας, μπορεί να αναχαιτίσει τα βάρβαρα μέτρα και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Κοινή τους πατρίδα το ΝΑΤΟ

«Είμαστε πολύ υπερήφανοι για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε επιχειρήσεις της Συμμαχίας. Κάνετε πολύ καλή δουλειά», είπε ο ανώτατος διοικητής των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ευρώπη Αμερικανός ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, απευθυνόμενος στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια κατά τη χθεσινή τους συνάντηση στο Προεδρικό Μέγαρο και ευχαρίστησε για την υποδοχή «στην πατρίδα, την Ελλάδα». Ο πρόεδρος με τη σειρά του τον υποδέχθηκε «στην κοινή μας πατρίδα» που προφανώς εννοούσε την ελληνική καταγωγή του αρχιγερακιού του εγκληματικού οργανισμού του ΝΑΤΟ. Ομως, από την άλλη, η αποστροφή αυτή του λόγου του, με βάση και τα όσα ειπώθηκαν κατά τη συνάντηση, θα μπορούσε να αφορά και την «κοινή πατρίδα» τους που είναι το ΝΑΤΟ, η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Εξάλλου, όπως αναφέρθηκε, η συνάντηση είχε και εορταστικό χαρακτήρα για τα 60 χρόνια ελληνικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ, είχαν τα γενέθλια της «κοινής πατρίδας». Βέβαια, προκύπτει θέμα και με τον τρόπο υποδοχής του ανώτατου ΝΑΤΟικού διοικητή, μια υποδοχή που δεν είναι άσχετη με το ρόλο που προωθεί το ΝΑΤΟ για λογαριασμό του σαν διεθνικός πολιτικοστρατιωτικός οργανισμός προώθησης της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής.

Η απάτη της «ακυβερνησίας»

Είτε του ξέφυγε είτε όχι, την αλήθεια είπε ο Α. Λοβέρδος, δηλώνοντας κατηγορηματικά χτες (στο «Σκάι») ότι «η χώρα δε θα μείνει ακυβέρνητη ακόμα και μία ημέρα μετά τις εκλογές». Αυτό που εννοεί ο υπουργός Υγείας είναι πως όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, τα αστικά κόμματα θα συστρατευτούν προκειμένου να σχηματιστεί αμέσως κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να μη χαθεί ούτε μια μέρα στην υλοποίηση των μέτρων που κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού. Ομως ταυτόχρονα ο υπουργός με την παραπάνω δήλωσή του ομολογεί ότι ο μπαμπούλας της «ακυβερνησίας», που προβάλλουν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων και οι καλοπληρωμένες γραφίδες τους στην περίπτωση που δεν υπερισχύσουν στις εκλογές, είναι σκέτη απάτη. Περίπτωση ακυβερνησίας απλά δεν υπάρχει και αυτό ομολογεί άθελά (;) του ο υπουργός. Στη μετεκλογική συμμαχική κυβέρνηση του κεφαλαίου θεωρείται δεδομένη η συμμετοχή και η στήριξη από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όπως ήδη έχουν δεσμευτεί απέναντι και στους εταίρους και δανειστές, αλλά και όποιων άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας χρειαστεί, προκειμένου να διασφαλιστεί η πολυπόθητη «πολιτική σταθερότητα» που θεωρείται προϋπόθεση για την υποταγή του λαού. Ο λαός πρέπει να εύχεται και να επιδιώκει μια «ακυβερνησία», δηλαδή μια αδυναμία των κομμάτων της πλουτοκρατίας να κλιμακώσουν τον πόλεμο σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής του. Οσο πιο αδύναμα είναι τα κόμματα της πλουτοκρατίας, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχει ο ίδιος να οργανώσει την αντεπίθεσή του για να σαρώσει τα ίδια και την εξουσία των μονοπωλίων, ενισχύοντας και συμπλέοντας με το ΚΚΕ.

Τώρα κλιμάκωση της πάλης

Μετά τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, θα οξυνθούν τα λαϊκά προβλήματα. Η αντεργατική επίθεση, οι εκβιασμοί θα ενταθούν. Καθόλου τυχαία, ο αστικός Τύπος ξεκαθαρίζει ότι η νέα συμφωνία συνεπάγεται νέες θυσίες, προκειμένου να μπει η χώρα σε «τροχιά ανάπτυξης». Κυνικά ομολογούν πως η ανάπτυξή τους απαιτεί πολιτική σταθερότητα, δηλαδή τέρμα οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Απέναντι σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους ενάντια στην πολιτική που εφαρμόζει τα αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση. Ο λαός έχει χάσει τα πάντα, δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως από συμφωνίες που εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Οσα έχουν χάσει οι εργατικές λαϊκές οικογένειες μέχρι τώρα και όσα θα χάσουν, ακόμα αν δεν υπάρξει ένταση αγώνων, είναι κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρή ταξική πάλη, αίμα και θυσίες.

Στην ημερήσια διάταξη, λοιπόν, μπαίνει το ζήτημα «τι αγώνες χρειάζονται», αγώνες με ποιο σκοπό και στόχο, με τι περιεχόμενο. Και, αναγκαστικά, προκειμένου να απαντηθεί αυτό το κεντρικό ζήτημα, πρώτα μπαίνει το ερώτημα ποιος οδήγησε την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα σε αυτή την κατάσταση. Διότι, όσο οι εργαζόμενοι δεν απαντούν ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα ότι τα άγρια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα παίρνονται όχι μόνο απ' την τρόικα, ούτε μόνο απ' την ΕΕ, αλλά με την απόλυτη και αγαστή συνεργασία και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, σε συμφωνία με τα κόμματα της πλουτοκρατίας, και προς όφελος της αστικής τάξης της χώρας, οι αγώνες που θα αναπτύσσονται δε θα έχουν ολοκληρωμένη στόχευση, δε θα χτυπάνε την ίδια τη ρίζα του προβλήματος: Την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας, που οδηγεί το λαό στην απόγνωση για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Οσο περισσότερο γίνεται κατανοητό πως για τα μέτρα αυτά δε φταίνε ούτε τα «αντιαναπτυξιακά μνημόνια», ούτε οι «άχρηστοι πολιτικοί», ούτε «τα λάθος μείγματα και συνταγές», αλλά ότι είναι «σιδηρά ανάγκη» του ίδιου του κεφαλαίου για να ξεπεράσει την κρίση του, τόσο περισσότερο οι αγώνες θα γίνονται και πιο στοχοπροσηλωμένοι, θα αποκτούν όλο και πιο ολοκληρωμένο ταξικό περιεχόμενο και χαρακτηριστικά. Θα βάζουν στο στόχαστρό τους την ίδια τη «μήτρα» που γεννά και αναπαράγει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές. Θα παραμερίζουν τον προδοτικό, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Θα συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων, που θα αντιτίθενται σε αυτά τα μέτρα και θα βάζουν εμπόδια στην εφαρμογή τους, αναδεικνύοντας πως μόνο μέσα απ' την οργάνωση και τον αγώνα που θα αμφισβητεί τη νομιμότητα που σφαγιάζει τα εργατικά δικαιώματα μόνο έτσι οι εργαζόμενοι θα αναπτύσσουν αγώνες με προοπτική και αντοχή.

Οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στα μέτρα πρέπει να οδηγούν και στη ριζική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, την κατάκτηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, της λαϊκής συμμαχίας. Πρώτ' απ' όλα με την οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους. Προϋπόθεση σ' αυτό είναι η ισχυροποίηση και η συστράτευση με το ΚΚΕ. Είναι ένας απ' τους βασικούς όρους προκειμένου οι αγώνες να αποκτήσουν προοπτική, να έχουν προσανατολισμό και συγκεκριμένη στόχευση που χτυπάει στην ίδια την καρδιά του συστήματος, τη δικτατορία των μονοπωλίων. Σ' αυτήν τη ρότα κλιμακώνουμε την πάλη.