Μετά τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, θα οξυνθούν τα λαϊκά προβλήματα. Η αντεργατική επίθεση, οι εκβιασμοί θα ενταθούν. Καθόλου τυχαία, ο αστικός Τύπος ξεκαθαρίζει ότι η νέα συμφωνία συνεπάγεται νέες θυσίες, προκειμένου να μπει η χώρα σε «τροχιά ανάπτυξης». Κυνικά ομολογούν πως η ανάπτυξή τους απαιτεί πολιτική σταθερότητα, δηλαδή τέρμα οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Απέναντι σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους ενάντια στην πολιτική που εφαρμόζει τα αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση. Ο λαός έχει χάσει τα πάντα, δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως από συμφωνίες που εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Οσα έχουν χάσει οι εργατικές λαϊκές οικογένειες μέχρι τώρα και όσα θα χάσουν, ακόμα αν δεν υπάρξει ένταση αγώνων, είναι κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρή ταξική πάλη, αίμα και θυσίες.

Στην ημερήσια διάταξη, λοιπόν, μπαίνει το ζήτημα «τι αγώνες χρειάζονται», αγώνες με ποιο σκοπό και στόχο, με τι περιεχόμενο. Και, αναγκαστικά, προκειμένου να απαντηθεί αυτό το κεντρικό ζήτημα, πρώτα μπαίνει το ερώτημα ποιος οδήγησε την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα σε αυτή την κατάσταση. Διότι, όσο οι εργαζόμενοι δεν απαντούν ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα ότι τα άγρια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα παίρνονται όχι μόνο απ' την τρόικα, ούτε μόνο απ' την ΕΕ, αλλά με την απόλυτη και αγαστή συνεργασία και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, σε συμφωνία με τα κόμματα της πλουτοκρατίας, και προς όφελος της αστικής τάξης της χώρας, οι αγώνες που θα αναπτύσσονται δε θα έχουν ολοκληρωμένη στόχευση, δε θα χτυπάνε την ίδια τη ρίζα του προβλήματος: Την ίδια την καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας, που οδηγεί το λαό στην απόγνωση για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Οσο περισσότερο γίνεται κατανοητό πως για τα μέτρα αυτά δε φταίνε ούτε τα «αντιαναπτυξιακά μνημόνια», ούτε οι «άχρηστοι πολιτικοί», ούτε «τα λάθος μείγματα και συνταγές», αλλά ότι είναι «σιδηρά ανάγκη» του ίδιου του κεφαλαίου για να ξεπεράσει την κρίση του, τόσο περισσότερο οι αγώνες θα γίνονται και πιο στοχοπροσηλωμένοι, θα αποκτούν όλο και πιο ολοκληρωμένο ταξικό περιεχόμενο και χαρακτηριστικά. Θα βάζουν στο στόχαστρό τους την ίδια τη «μήτρα» που γεννά και αναπαράγει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές. Θα παραμερίζουν τον προδοτικό, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Θα συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων, που θα αντιτίθενται σε αυτά τα μέτρα και θα βάζουν εμπόδια στην εφαρμογή τους, αναδεικνύοντας πως μόνο μέσα απ' την οργάνωση και τον αγώνα που θα αμφισβητεί τη νομιμότητα που σφαγιάζει τα εργατικά δικαιώματα μόνο έτσι οι εργαζόμενοι θα αναπτύσσουν αγώνες με προοπτική και αντοχή.

Οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στα μέτρα πρέπει να οδηγούν και στη ριζική αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, την κατάκτηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, της λαϊκής συμμαχίας. Πρώτ' απ' όλα με την οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους. Προϋπόθεση σ' αυτό είναι η ισχυροποίηση και η συστράτευση με το ΚΚΕ. Είναι ένας απ' τους βασικούς όρους προκειμένου οι αγώνες να αποκτήσουν προοπτική, να έχουν προσανατολισμό και συγκεκριμένη στόχευση που χτυπάει στην ίδια την καρδιά του συστήματος, τη δικτατορία των μονοπωλίων. Σ' αυτήν τη ρότα κλιμακώνουμε την πάλη.