Το θάρρος, η παλικαριά και η λεβεντιά της εργατικής τάξης, η αποφασιστικότητα, η ορμή και η μαχητικότητα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αναδείχτηκαν στην προχτεσινή απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Ο εργατόκοσμος έβαλε τη σφραγίδα του στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Εδειξε πως η εργατική τάξη και η δύναμή της είναι αυτή που μπορεί και πρέπει να καθορίσει τις εξελίξεις. Είναι αυτή που πραγματικά φοβούνται το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Οι μηχανισμοί που στόχο έχουν να χτυπήσουν, να τρομοκρατήσουν το λαϊκό κίνημα.

Οι δεκάδες χιλιάδες των απεργών που στάθηκαν στις απεργιακές φρουρές, που από τα χαράματα αναμετρήθηκαν με την εργοδοσία και τα τσιράκια της, που παρέδωσαν μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης, βοηθώντας συναδέλφους τους να σπάσουν τον εργοδοτικό βραχνά και να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, έδειξαν πως οι πραγματικοί αγωνιστές, όχι μόνο δε φοράνε κουκούλες, αλλά κοιτάζουν και τον αντίπαλο στα μάτια. Αναμετρούνται μαζί του στα ίσα. Μια τέτοια αναμέτρηση ήταν η προχτεσινή απεργία. Από αυτές που το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μάθει να δίνει με συνέπεια, σταθερότητα. Χωρίς ταλαντεύσεις και δημαγωγίες. Χωρίς να παρεκκλίνει στο ελάχιστο από τη ρότα του αντιμονοπωλιακού αγώνα. Με αδιαπραγμάτευτο μπούσουλα τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Γιατί μόνο ο αγώνας που βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο και την εργοδοσία μπορεί να αποκαλύψει, να δει καθαρά και να αντιπαλέψει τους πραγματικούς ενόχους για τα δεινά της εργατικής τάξης. Τους υπεύθυνους για τα 65ωρα και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Για τις άθλιες εργασιακές σχέσεις και τη βαθιά εκμετάλλευση των γυναικών, την ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια των νέων. Για τις δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της εργοδοσίας, στο όνομα του μεγαλύτερου κέρδους. Για την ένταση της κρατικής - εργοδοτικής τρομοκρατίας, που επιβάλλει τον αντιλαϊκό προσανατολισμό στα σώματα ασφαλείας και είναι η μήτρα που γέννησε το φόνο του 15χρονου μαθητή το περασμένο Σάββατο.

Εργατικό κίνημα ενιαίο, ρωμαλέο, ταξικό με σαφή αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, σε κοινή δράση με τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων, τις καταπιεσμένες γυναίκες. Αυτή είναι η δύναμη της ρήξης, της ανατροπής, της κίνησης προς τα μπρος, της προόδου για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι σήμερα η ανάγκη, το κάλεσμα των καιρών. Για να ακυρωθούν οι αντεργατικές αντιλαϊκές μεθοδεύσεις, τα μέτρα περιστολής των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να αναμετρηθεί με αποτελεσματικότητα με το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, να αποσπάσει κατακτήσεις. Πάνω σ' ένα τέτοιο κίνημα, που βήμα βήμα θα βαθαίνει το ριζοσπαστισμό και την πολιτικοποίησή του, οι εργαζόμενοι έχουν καθήκον να επενδύσουν, όχι μόνο τις ελπίδες τους. Αλλά και τις προσπάθειές τους για ακόμα μαζικότερη οργάνωση στα συνδικάτα και στους φορείς του λαϊκού κινήματος, τις κοιτίδες της πραγματικής αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, στα κόμματα και τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους.