Ανεξήγητα πράγματα; Μυστήρια; «Αόρατοι εχθροί»; «Σύγκρουση πολιτισμών», όπου οι υποτιθέμενοι ελεύθεροι απειλούνται από τους ανελεύθερους; «Αντιτρομοκρατικά μέτρα», που, πρακτικά, τρομοκρατούν μόνο λαούς; Πριν τρελαθούμε εντελώς, είναι λογικό να ψάξουμε πίσω απ' αυτά που φαίνονται ή δείχνονται σκόπιμα άμεσα.

Ο ιμπεριαλιστικός εσωτερικός ανταγωνισμός δεν είναι φαινόμενο που «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει...». Είναι σύμφυτος με το σύστημα. Αν στην προηγούμενη γενιά έδωσε ίσως την εντύπωση πως είχε διάλειμμα «ξεκούρασης», ήταν γιατί, ενώ έδιναν χαμηλά «άπερκατ» ο ένας στον άλλο, ταυτόχρονα, εμφανίζονταν στις περισσότερες περιπτώσεις ενωμένοι, αφού τους είχε φυτρώσει δίπλα τους το ανώτερο κοινωνικό σύστημα του σοσιαλισμού. Τώρα, όπως τα αγρίμια διεκδικούν το ζωτικό τους χώρο, έτσι και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα τρέχουν, όπου βρουν «κενό» και δυνατότητες, να καταλάβουν σφαίρες επιρροής. Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, πως πάντα διακρίνεται σώνει και καλά άμεση σύγκρουση μεταξύ τους. Μπορεί να συγκρούονται έμμεσα, «συμμαχώντας».

Για να μη μιλάμε μόνο θεωρητικά, να θυμηθούμε γεγονότα, που θέλουν δεύτερη σκέψη:

Ενας ατέλειωτος αγώνας δρόμου, διαρκούς σύγκρουσης και συμμαχίας, που αντικειμενικά οδηγεί σε πολέμους και υποταγή των λαών. Περιέχει πολλές αυταπάτες - παγίδες. Εκτός από το να σε παρασύρουν τα φαινόμενα (επιθέσεις, μέτρα), υπάρχει πάντα κίνδυνος να παρασυρθείς και να ...διαλέξεις ιμπεριαλιστή. Οι λαοί παλεύουν ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, χωρίς εκπτώσεις και παζάρια. Γιατί αυτό γεννάει τους κινδύνους και την υποταγή. Αυτό, συνολικά, είναι ο εχθρός...