Η χτεσινή Παγκόσμια Μέρα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας ήταν η αφορμή για να έρθουν, για μια ακόμη φορά, στην επιφάνεια τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες. Το ανελέητο κυνηγητό που βιώνουν από ρατσιστικές ομάδες και δυνάμεις καταστολής, οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης, η μετατροπή τους σε φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό, είναι μερικές μόνο από τις πλευρές της ζωής τους. Ανθρωποι, που έρχονται στη χώρα μας με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, μετατρέπονται στο πιο φτηνό γρανάζι του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Οι μετανάστες εργάτες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολιτική που τους εξοντώνει. Από όποια πλευρά και αν δει κανείς το ζήτημα, είναι θύματά της. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γεννούν τους οικονομικούς μετανάστες. Η άγρια εκμεταλλευτική πολιτική, στις χώρες υποδοχής, συνθλίβει τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Οι «σύγχρονοι είλωτες» - όπως συχνά αποκαλούνται οι μετανάστες - βρίσκονται μόνιμα μεταξύ «Σκύλλας και Χάρυβδης».

Με αφορμή, όμως, αυτή τη Μέρα, είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι θέσεις κάποιων «ακραίων πολιτικών φορέων», ούτε μόνο των ρατσιστικών και ακροδεξιών κομμάτων. Είναι έννοιες βαθιά ριζωμένες στο καπιταλιστικό σύστημα και καλλιεργούνται από τους μηχανισμούς του. Σήμερα, λοιπόν, η ίδια η ΕΕ και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις, με την πολιτική που ασκούν απέναντι στους μετανάστες, τους στερούν βασικά εργασιακά, κοινωνικά, πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, μηχανισμοί της αστικής εξουσίας καλλιεργούν όλο και πιο έντεχνα ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις. Επιδιώκουν να στρέψουν τους ντόπιους εργάτες απέναντι στους μετανάστες, με λογικές του τύπου «οι μετανάστες μάς παίρνουν τις δουλειές».

Η απάντηση σε όλα αυτά βρίσκεται στην ταξική ενότητα ντόπιων και ξένων εργατών. Οπως το κεφάλαιο, όταν πρόκειται να χτυπήσει την εργατική τάξη, δε γνωρίζει ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, έτσι και οι εργαζόμενοι, ενωμένοι, πρέπει να απαντήσουν. Οι αντεργατικές πολιτικές είναι κοινές και δεν ξεχωρίζουν. Και αυτό που σήμερα ισχύει για τον μετανάστη εργάτη, αύριο θα ισχύσει για τον Ελληνα. Ετσι, οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το πού ζουν και εργάζονται, από τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος ή την καταγωγή τους, με κοινό, ταξικό αγώνα πρέπει να απαντήσουν στα ταξικά μέτρα της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Οι θέσεις αυτές - όσο κι αν κάποιοι καλοθελητές το διατυμπανίζουν - δεν αφορούν κάποιο απώτερο μέλλον, ούτε κάποια «άλλη ζωή». Είναι αιτήματα, στόχοι πάλης και διεκδίκησης, που απαντούν στο σήμερα, στις ανάγκες τόσο των μεταναστών, όσο και των Ελλήνων εργαζομένων. Μόνο που - σε αντίθεση με τις άλλες προτάσεις - αυτές βάζουν στο στόχαστρο τη γενεσιουργό αιτία: Το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Και αναδεικνύουν την ανάγκη κοινής δράσης Ελλήνων και ξένων εργατών...