Οι ανατιμήσεις στα διάφορα είδη πλατιάς κατανάλωσης είναι τόσο καθημερινό φαινόμενο που δυστυχώς πολλές φορές το εκλαμβάνουμε και ως φυσιολογικό. Αυτός ακριβώς ο αλλόκοτος συμβιβασμός, ο δικός μας συμβιβασμός, είναι συχνά ο αέρας στα πανιά της πλήρους ασυδοσίας και της επιθετικότητας των μεγαλοεπιχειρηματιών. Της κάστας των κεφαλαιοκρατών που δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα όταν γίνεται λόγος για τα κέρδη τους και πώς θα τα αυξήσουν. Γι' αυτό, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει σχεδόν πάντα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες αυξημένες τιμές, που εκ περιτροπής και κυκλικά επιβάλλονται στο σύνολο των προϊόντων και των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, ως πιστή θεραπαινίδα, δε χαλάει το χατίρι στις διάφορες ομάδες μεγαλοσυμφερόντων. Το αντίθετο μάλιστα. Εκμεταλλευόμενη τους υπάρχοντες συσχετισμούς δύναμης, γίνεται η ίδια και οι υπουργοί της σπόνσορες των επιχειρηματικών επιδιώξεων και μεθοδεύσεων, με τρόπο που δεν είναι απλά αποκαλυπτικός, αλλά προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση. Αυτό έγινε και προχτές όταν ανέκυψε θέμα ...«στήριξης της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας». Ενίσχυσης, δηλαδή, μιας χούφτας μεγαλοβιομηχάνων που θησαυρίζουν χρυσοπουλώντας στους εργαζόμενους το φάρμακο, επειδή ακριβώς είναι δεδομένη η άρνηση των κυβερνώντων για ένα δημόσιο, ολοκληρωμένο και καθολικό σύστημα υγειονομικής και νοσοκομειακής περίθαλψης.

Αυτή τη φορά, όμως, ο κυνισμός τους ξεπέρασε την αθλιότητα. Επειδή, λέει, δεν ήθελαν να επιβάλουν ανατιμήσεις σε όλη την γκάμα των πολλών χιλιάδων φαρμάκων, επέλεξαν τα θεωρούμενα «φτηνά φάρμακα», όσα, δηλαδή, κάνουν μέχρι 1 ευρώ. Αλλά επειδή και πάλι ήθελαν να περιορίσουν τον αριθμό των φαρμάκων που θα ανατιμηθούν, η κοινοπραξία κυβέρνησης-φαρμακοβιομηχάνων έφτιαξε ακόμα μια υποκατηγορία. Τα «άκρως απαραίτητα για την υγεία». Σ' αυτά, λοιπόν, αποφάσισαν να εφαρμόσουν τις αυξημένες τιμές. Για να μη γλιτώσει κανείς από το νέο χαράτσι, αφού κάτι που είναι απαραίτητο για την υγεία ο καθένας θα το αγοράσει όποια κι αν είναι η τιμή του.

Η πρακτική των ανατιμήσεων είναι γνωστή. Στην αρχή του χρόνου ήταν το σύνολο των προϊόντων που ανατιμήθηκαν λόγω ευρώ και στρογγυλοποιήσεων. Μετά ήρθαν τα τιμολόγια των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, λόγω συνθηκών αγοράς και παραπέρα ανάπτυξης. Από κοντά τα εισιτήρια των συγκοινωνιών, τα οπωρολαχανικά, τα ασφάλιστρα, τα δίδακτρα στα διάφορα φροντιστήρια, οι φόροι, τα δημοτικά τέλη και πάει λέγοντας. Κι αν κάποιος, όπως έκανε χτες ο «Ρ», ρωτήσει τον αρμόδιο υπουργό Ανάπτυξης για το θέμα των ανατιμήσεων, ο κ. Τσοχατζόπουλος θα δώσει τη φιλοσοφημένη απάντηση: «Ανατιμήσεις που κινούνται στα πλαίσια του πληθωρισμού δεν είναι ανατιμήσεις»... Μια άποψη που ίσως θα πρέπει να την πάρουν στα σοβαρά όλοι οι εργαζόμενοι, που στενάζουν κάτω από την πολιτική της λιτότητας και της ακρίβειας, και να αντιτείνουν με τη φωνή και τον αγώνα τους ότι «αυξήσεις μισθών που κινούνται στα πλαίσια του πληθωρισμού δεν είναι αυξήσεις», αλλά ψίχουλα που τα καταβροχθίζουν οι ανατιμήσεις και ο πληθωρισμός...