Κάτι που σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που θα βρεθούν στην ανάγκη, συνταξιούχοι, χρόνιοι πάσχοντες που δεν έχουν να πληρώσουν, με δεδομένη και την άσχημη οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουν από το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, βρίσκονται μπροστά σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Τη στιγμή, μάλιστα που πολλοί ασφαλισμένοι δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε καν τη συμμετοχή τους μέχρι 25% για φάρμακα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκβιασμό στο λαό και απόφαση που «βγάζει λάδι» τα μονοπώλια φαρμάκου αλλά και την κυβέρνηση.

Η ηγεσία του ΠΦΣ έδωσε χτες συνέντευξη Τύπου για το θέμα, κάνοντας λόγο για χρέη των ασφαλιστικών ταμείων προς τους φαρμακοποιούς που ανέρχονται σε 400 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 300 εκατ. τα οφείλει ο Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου. Κάτι που είναι γεγονός, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το να παίζουν κυριολεκτικά επικίνδυνα παιχνίδια με την υγεία των ασφαλισμένων. Στη συνέντευξη αναφέρθηκε ακόμα πως ήδη 245 φαρμακεία έχουν δηλώσει ότι θα κλείσουν, ενώ έκλεισαν ήδη 45. Επίσης, έχουν αποσταλεί κατασχετήρια σε 130 φαρμακεία. Και πρόσθεσαν ότι η κατάσταση θα οξυνθεί με δεδομένη την απελευθέρωση του επαγγέλματος, μετά και την απελευθέρωση του ωραρίου. Ομως γι' αυτή την πραγματικότητα δεν ευθύνονται οι ασφαλισμένοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες και οι μεγαλέμποροι των αποθηκών φαρμάκου που πουλάνε για το κέρδος.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, η λύση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι οι αυτοαπασχολούμενοι φαρμακοποιοί να μετακυλίουν το κόστος και τον εκβιασμό στους ασφαλισμένους, αλλά να αγωνιστούν μαζί με το εργατικό κίνημα και τις συνταξιουχικές οργανώσεις στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των οφειλών των Ταμείων με επιχορήγησή τους απ' τον κρατικό προϋπολογισμό.

Την πρότασή της να χορηγούν οι φαρμακοποιοί φάρμακα με τη χρήση του βιβλιαρίου ασθενείας στους αρρώστους και να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες με το εργατικό κίνημα και τις συνταξιουχικές οργανώσεις στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των οφειλών των Ταμείων με επιχορήγησή τους απ' τον κρατικό προϋπολογισμό επικαιροποιεί η «Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση (ΔΗΠΑΚ) Φαρμακοποιών» με αφορμή τη χτεσινή ανακοίνωση του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (ΠΦΣ).

Στην πρόταση της ΔΗΠΑΚ όπως εκφράστηκε στη Γενική Συνέλευση του ΠΦΣ στις 10.12.2011, τονίζει:

«Η απόφαση της πλειοψηφίας του ΠΦΣ να σταματήσουν οι φαρμακοποιοί τη χορήγηση των φαρμάκων επί πιστώσει στρέφεται ευθέως ενάντια στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί τους καλεί να πληρώσουν ολόκληρη τη δαπάνη για την αγορά των φαρμάκων από την τσέπη τους, τη στιγμή μάλιστα που η αντιλαϊκή πολιτική τούς οδηγεί στη χρεοκοπία.

Δε στρέφεται ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του "μαύρου μετώπου", που επιδιώκει να πληρώνουν οι ασθενείς όλο και περισσότερα από την τσέπη τους για φάρμακα, εξετάσεις, θεραπείες κλπ. Την πολιτική που οδηγεί τα Ταμεία στη χρεοκοπία.

Την απάντηση σε αυτή την κατάσταση πρέπει να την δώσουν οι φαρμακοποιοί με χαμηλά εισοδήματα, μαζί με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, διεκδικώντας άμεσα να χρηματοδοτηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να έχουν οι εργαζόμενοι, οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι και οι οικογένειές τους δωρεάν φάρμακα και οι φαρμακοποιοί να πληρώνονται έγκαιρα για τα φάρμακα που χορηγούν στους ασθενείς. Με κρατική ευθύνη οι φαρμακοποιοί να αποδίδουν το ΦΠΑ και τις οφειλές τους στις εταιρείες αφού έχουν εξοφληθεί πρώτα από τα ασφαλιστικά ταμεία».

Πάντως, και από αυτή την εξέλιξη, αυτό που προκύπτει είναι ότι τα λαϊκά στρώματα έχουν άμεσο συμφέρον από την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε Υγεία και Φάρμακο. Μόνο τότε το φάρμακο θα είναι κοινωνικό αγαθό, θα έχουν πρόσβαση όσοι έχουν ανάγκη και θα το έχουν δωρεάν. Στα πλαίσια ενός κρατικού Ενιαίου Φορέα Παραγωγής, Εισαγωγής, Διανομής και Ερευνας Φαρμάκου η παραγωγή θα σχεδιαζόταν σύμφωνα με τις ανάγκες, η έρευνα θα διεξαγόταν σύμφωνα με την εξέλιξη της επιστήμης και όχι το κέρδος, τα φάρμακα θα ήταν πιο ασφαλή.

«Κατά το ΚΚΕ, μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση το μόνο που θα έκανε θα ήταν να δώσει στο αστικό μπλοκ τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί. Ενώ τώρα είναι απασχολημένοι με τη διακυβέρνηση και δεν μας ενοχλούν, ε; Ευτυχώς που τα διευκρινίζουμε αυτά τα πράγματα, σύντροφοι, γιατί έχει λιώσει από την αγωνία ο Καρατζαφέρης, που έλεγε προχθές: "Είναι αυτοκτονία να πούμε στον λαό να πάει σε εκλογές. Θα πάει χαμένη όλη η προσπάθεια που έχει γίνει μέχρι τώρα. Αν νομίζετε ότι είναι πιο εύκολο να περάσουν οι αλλαγές με την αριστερά καταγεγραμμένη στο 40% αντί για το 15% που είναι σήμερα, τότε κάποιοι πρέπει να ξαναδούν τους σχεδιασμούς τους..."». Δε μας εκπλήσσει που η χτεσινή «Αυγή» (δικό της είναι το σχόλιο) επιλέγει να απαντήσει στο ΚΚΕ με την άποψη του ΛΑ.Ο.Σ. Αλλωστε, ο καιροσκοπισμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιος και τόσος, που μπορεί και να χρησιμοποιεί επιχειρήματα ενός αντικομμουνιστικού χώρου για να απαντήσει στο ΚΚΕ. Και αυτό για να μην απαντήσει επί της ουσίας στο γεγονός ότι η πρότασή του για αντιμνημονιακό μέτωπο και αντιμνημονιακή κυβέρνηση δεν είναι τίποτα διαφορετικό από έναν ακόμη μοχλό χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων στο σύστημα. Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες που συγγενεύουν μαζί τους, ή που είναι εν δυνάμει συνεργαζόμενες στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, έχουν ενιαία ιδεολογική αφετηρία, αλλά πανσπερμία πολιτικών απόψεων. Ο ΣΥΝ, π.χ., μιλά για σωτηρία του ευρώ και της Ευρωζώνης, το αριστερό ρεύμα μιλά για δραχμή, άλλοι κάνουν λόγο για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, άλλοι για αντικαπιταλιστικό, άλλες φορές λένε για συνεργασία των πατριωτικών δυνάμεων, κ.λπ. Αντε και γίνεται αυτή η συνεργασία. Μετά τις εκλογές, τι θα γίνει; Κάθε μια απ' αυτές τις δυνάμεις θα συνεχίζει να προβάλλει την άποψή της και η συνεργασία θα αποσυντεθεί. Τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο λαός σε ένα τέτοιο εγχείρημα; Να, γιατί λέμε ότι είναι καιροσκοπισμός και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αφερέγγυοι.

Λένε, επίσης, ότι μπορεί, αφού το άθροισμα των ποσοστών της «αριστεράς» φτάνει στο 40%, να κάνουν «αριστερή» κυβέρνηση και με το μπόνους των 50 εδρών του εκλογικού νόμου. Ας πούμε ότι την κάνουν. Τι ζήτημα πρέπει να βάλει την επόμενη μέρα; Αυξήσεις των μισθών, συντάξεων, τέρμα οι απολύσεις, τέρμα τα χαράτσια, φοροαπαλλαγές στο λαό, φορολογία στο κεφάλαιο κ.λπ. Ποιος καπιταλιστής θα το κάνει; Και ποιος είναι εκείνος που θα επιβάλει στον καπιταλιστή να το κάνει; Ο νόμος που θα ψηφίσει η Βουλή, και, μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης και έντασης της ανταγωνιστικότητας; Αυτό είναι ουτοπία. Να έχει ο καπιταλιστής, δηλαδή, την οικονομία και το κράτος στα χέρια του και μια Βουλή να του επιβάλει να απεμπολήσει τα συμφέροντά του, για να μοιράσει κέρδη στους εργαζόμενους. Είναι κοροϊδία. Πώς θα επιβάλουν στα μονοπώλια να γίνουν επενδύσεις, πώς θα γίνουν, σε ποιους τομείς, έτσι που να είναι σε όφελος του λαού; Για παράδειγμα, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στο Αιγαίο και στο Ιόνιο το έχουν αναθέσει σε αμερικάνικους και άλλους μονοπωλιακούς ομίλους. Τι θα κάνουν μ' αυτά; Θα τα αφήσουν στα μονοπώλια; Και τι θα κάνουν με τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, υποδομές όπως λιμάνια και αεροδρόμια που έχουν ιδιωτικοποιηθεί; Θα τα πάρουν πίσω και πώς; Με μια απόφαση της Βουλής θα τους τα δώσουν τα μονοπώλια; Λένε θα μειώσουν τις εξοπλιστικές δαπάνες. Αν το ΝΑΤΟ δεν τους αφήσει; Να, λοιπόν, γιατί αυτή η πολιτική είναι κοροϊδία και ωθεί στην ενσωμάτωση το λαό. Λένε επίσης: Θα καταργήσουμε το μνημόνιο και θα διαπραγματευτούμε καλύτερα το χρέος, δεν θα το πληρώσουμε όλο. Μα, τώρα το «κουρεύουν» 50%. Αλλά γιατί μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα το χρέος με την ΕΕ; Στο πλαίσιο της ΕΕ θα εξασφαλίσουν, λένε, την ισοτιμία των κρατών - μελών, αλλάζοντας τους θεσμούς, επαναφέροντας τη δημοκρατία, αλλά η εξουσία θα ανήκει στα μονοπώλια, ενώ η ανισομετρία, δηλαδή οι ανισότητες στις καπιταλιστικές οικονομίες υπάρχουν και διευρύνονται. Πώς θα το κάνουν; Να, γιατί τέτοιου είδους προοπτικές είναι ουτοπικές, είναι απραγματοποίητες, ή, κι αν ακόμα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, αυτό που θα έκαναν θα ήταν να σταθεροποιήσουν τον καπιταλισμό, τίποτε άλλο.

Σε όλα, λοιπόν, τα παραπάνω δεν απαντάνε. Γιατί δεν υπάρχει κυβέρνηση που έκανε φιλολαϊκή πολιτική, με την ιδιοκτησία της οικονομίας στα μονοπώλια και τη χώρα μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει «αριστερή» κυβέρνηση που αναδείχθηκε μέσα από εκλογές και συγκρούστηκε με τα μονοπώλια. Βεβαίως, για την εργατική τάξη στόχος δεν πρέπει να είναι άλλη πολιτική εντός του καπιταλισμού. Σ' αυτές τις συνθήκες βαθιάς και γενικευμένης οικονομικής κρίσης και οξύτατων ανταγωνισμών, αδυναμίας του αστικού πολιτικού συστήματος να την αντιμετωπίσει, το εργατικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί όλες αυτές τις εξελίξεις, οι οποίες θα είναι ακόμα πιο ισοπεδωτικές για την εργατική τάξη, ακριβώς για να βάλει τη σφραγίδα του στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και όχι για τη σωτηρία του, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.