Κάθε καταγραφή που αφορά στις χώρες όπου οι καπιταλιστές έχουν πετύχει υψηλά επίπεδα «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή υψηλότερα σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους ποσοστά κέρδους, δηλαδή μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, συνοδεύεται και με καταγραφές που μαρτυρούν βάθεμα της βαρβαρότητας. Τέτοιες είναι και οι καταγραφές για τη φτώχεια που έρχονται από τη Γερμανία. Είναι σα να διαβάζεις το προχτεσινό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» για τον υποσιτισμό των παιδιών στα σχολεία. Αλλη χώρα, ίδιο σύστημα, διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, ίδια η επίπτωση στην εργατική τάξη. Το πρότυπο πάσχει (ας το κρατήσουμε αυτό σαν ένα το κρατούμενο).

Από τη σκοπιά του κεφαλαίου η έξοδος από την Ευρωζώνη έχει βαριά επίπτωση για τους καπιταλιστές. Οσο κι αν σωστά οι αστοί αναλυτές εντοπίζουν τα διαφορετικά συμφέροντα (άλλο συμφέρει τον εφοπλιστή και τον ξενοδόχο κι άλλο τον τραπεζίτη), από τη σκοπιά των εργατών αυτό που πρέπει να κρατηθεί σε σχέση με τις ανησυχίες των αστών είναι ο εκβιασμός: `Η θα κατεδαφιστεί κάθε εργατική κατάκτηση (αυτό σημαίνει «σκληρές μεταρρυθμίσεις») ή δεν έχει νόημα η «σωτηρία». Μιλάνε για τη σωτηρία του κεφαλαίου και τη συναρτούν πλέον ευθέως με την εξαθλίωση των εργατών.

Ετσι αντιλαμβάνονται και την πατρίδα. Στο στόμα τους και στα γραπτά τους, η λέξη είναι ισοδύναμη του ταμείου τους. Θυμούνται την πατρίδα όταν προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι έχει συμφέρον να παλέψει για τη σωτηρία των καπιταλιστών συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου. Οπως και η περίφημη δημοκρατία. Εχει νόημα για τους καπιταλιστές μόνο στο βαθμό που εξασφαλίζει τη σταθερότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και των κερδών.

Οταν η κρίση βαθαίνει και ανάμεσα στα αποτελέσματά της διαβλέπουν απειλή για την ίδια την εξουσία τους, η δημοκρατία πάει περίπατο. Το πρόβλημα το έχουν όσοι από τα λαϊκά στρώματα διατηρούν αυταπάτες για την αστική δημοκρατία και ψάχνουν λύση στη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή σε μια πολιτική διαχείρισης που θα πείθει τις μάζες ότι μπορούν να συνυπάρχουν η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης κι ένας «ανθρώπινος - κοινωνικός» καπιταλισμός.

Η εργατική τάξη έχει να λύσει και ένα τέτοιο πρόβλημα: Να κάνει καθαρό στη δική της συνείδηση ότι η πολιτική διαχείριση δεν είναι ξεκομμένη από την οικονομική βάση και, άρα, δίκιο για τον εργάτη στο επίπεδο της πολιτικής δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να φύγει από τη μέση η βάση της εκμετάλλευσης, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, οι οποίες με τη σειρά τους δεν μπορούν να φύγουν από τη μέση αν οι ίδιοι οι εργάτες δεν παλέψουν για να τις καταργήσουν.

Μια τέτοια υπηρεσία προσφέρει στην εργατική τάξη η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Κάνει πιο καθαρό μέσα από τα αδιέξοδα που αναδεικνύει πως πραγματική λύση υπέρ της εργατικής τάξης υπάρχει μόνο όταν ξεπεραστεί στη βάση του το κεντρικό πρόβλημα: Μια όλο και πιο κοινωνικοποιημένη παραγωγή με διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις, που ασφυκτιά στο στενό κορσέ της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Η ανατροπή έχει μπει από καιρό στην ημερήσια διάταξη.

Η συγκέντρωση δυνάμεων έχει νόημα μόνο στο βαθμό που υπηρετεί αυτόν το στόχο.

Τα άλλα, περί «ενότητας» για να γίνει κοινωνικός ο καπιταλισμός (εκεί παραπέμπει η «κοινωνική δημοκρατία»), μόνο νέα δεσμά χαλκεύουν. Η εργατική τάξη δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο κακά το μικρότερο. Εχει να επιλέξει την ταξική της απελευθέρωση ή το βύθισμά της στη βαρβαρότητα. Εδώ προκύπτουν και ατομικές πολιτικές ευθύνες για τον καθένα.

Για κείνους που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη που σημαίνει ελεύθερος εργάτης, και για κείνους, που, ενώ ξέρουν, προτείνουν στους εργάτες να διαλέξουν ικανό καπιταλιστή.

Ο καπιταλισμός δεν πάσχει από κακή διαχείριση, αλλά από τις αντινομίες που γεννά η ίδια η κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Αυτή πρέπει να φύγει από τη μέση. Σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ. Οι εργάτες θα βρουν το δρόμο τους, αφού πρώτα έχουν ξεκαθαρίσει τι πρέπει να γκρεμίσουν.

Ασχετο: Η κυβέρνηση διατείνεται ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα για το πώς θα εφαρμοστεί το νέο μνημόνιο. Αυτό που προτείνει ως φάρμακο είναι φαρμάκι. Λέει ότι αντί να κόψει τον 13ο μισθό, θα κόψει δημόσιες δαπάνες. Ας μην ξεγελάνε οι λέξεις. Τα μέτρα, είτε τα λένε «κόψιμο 13ου μισθού» είτε «περικοπή δαπανών», σημαίνουν χτύπημα των λαϊκών αναγκών.

Κάθε μορφή διαχείρισης οδηγεί εκεί. Οσο πιο γρήγορα η κουβέντα και ειδικά η πράξη οδηγεί σε πάλη για άλλη εξουσία, για άλλη οικονομία, τόσο καλύτερα.

Οσο περισσότερο συζητάμε για την πραγματικότητα του συστήματος, τα όριά του και την ιστορικά αναγκαία ανατροπή του, τόσο καλύτερα. Αλλιώς θα τρώγονται και μεταξύ τους οι εργάτες για το ποιος περισσεύει. Κανένας δεν περισσεύει. Ολοι, όμως, έχουν το κεφάλι στον ντορβά γιατί το σύστημα δεν πάει άλλο.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ 24ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 9 Φλεβάρη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Σε ασφυξία οι πολίτες για να ...σωθεί η χώρα

ΝΕΑ: Οι εντολές της τρόικας

ΕΘΝΟΣ: Η επιστολή της τρόικας στους αρχηγούς

ΑΥΡΙΑΝΗ: Σφαγείο το νέο μνημόνιο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Θερμό» 48ωρο για το νέο δάνειο

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ο Γ.Α.Π. συσκέπτεται με τους «κηπουρούς» του

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ολα τα μέτρα του νέου Μνημονίου

ΑΥΓΗ: Αποκεφαλισμός με PSI; Οχι, ευχαριστούμε

ΛΟΓΟΣ: Θα υποστηρίξει η κυβέρνηση 13ο-14ο και κατώτατο μισθό

ΝΙΚΗ: Κοινή γραμμή κατά της τρόικα για μισθούς και επικουρικές συντάξεις

ΒΡΑΔΥΝΗ: Δέκα τρόποι για γρήγορη συνταξιοδότηση

«Τα νέα μέτρα - κόλαφος, που ετοιμάζονται από το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., πλουτοκρατίας, τρόικας, με τη στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, βάζουν ταφόπλακα ακόμη και στα τελευταία εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης (...) πρόκειται για ένα αντεργατικό σφαγείο με μοναδικό στόχο την κερδοφορία, την ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου να βγει όσο το δυνατό περισσότερο αλώβητο από την καπιταλιστική κρίση, μέσω της δραστικής μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.

(...) τα όσα τώρα προσπαθούν να πάρουν πίσω μέσω "διαλόγων" - μαύρο μέτωπο και εργατοπατέρες - είναι κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Αντίθετα, κατακτήθηκαν μέσα από ταξικές αναμετρήσεις, μερικές φορές αιματηρές - όπως για παράδειγμα το 8ωρο ή η Κοινωνική Ασφάλιση και μάλιστα πολύχρονες. Αυτοί οι αγώνες είναι η ίδια η ιστορία του εργατικού κινήματος, είναι κομμάτι της ταυτότητας των ταξικών του αγώνων, είναι μια σημαντική παρακαταθήκη, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί και στο σήμερα.

(...) Η ένταση τέτοιων αγώνων στο σήμερα αποτελεί το μοναδικό ισχυρό όπλο που διαθέτουν οι εργάτες απέναντι στο αντιδραστικό, αντεργατικό μέτωπο που σφυρηλατεί η πλουτοκρατία. Αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο ότι μπορούν να μπουν εμπόδια στην εργοδοτική επιθετικότητα, να ματαιωθούν αντεργατικά μέτρα, και μέσα απ' αυτό το δρόμο που θα εναντιώνεται καθολικά στο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, στη γενικευμένη επίθεσή του, θα αποσπά ακόμη και κατακτήσεις.

(...) Τα αστικά κόμματα και επιτελεία έχουν σοβαρούς τριγμούς, δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα που θέλουν, φοβούνται την οργανωμένη ταξική εργατική, λαϊκή δράση (...) η ενιαία ταξική πάλη των εργατών, σε συνδυασμό με τη συμμαχία της εργατιάς με τα άλλα λαϊκά στρώματα, μπορεί να αποτελέσουν καταλυτικό παράγοντα για την ένταση της πάλης που θα εμποδίσει την εφαρμογή των μέτρων. Οι εργάτες έχουν τη δύναμη. Τρανή απόδειξη είναι ότι στη χώρα μας, χάρη στην ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να πάρουν τα μέτρα που έχουν περάσει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ενδυνάμωση του ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος και η κλιμάκωση της πάλης αποτελούν και το εχέγγυο για την επιτυχία των αυριανών μεγάλων μαχών»

(από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).