Βάθεμα της απόλυτης και σχετικής φτώχειας, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση της ανισότητας στην κατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου καταγράφουν ακόμη και τα υποεκτιμημένα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που αφορούν στο «εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών».

Η έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ (έτους 2011) αφορά στα εισοδήματα των νοικοκυριών για το έτος 2010, δηλαδή προσμετρά μόνο την αρχική φάση της σημερινής στρατηγικής του κεφαλαίου, τα πρώτα από τα μέτρα της σφοδρής αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Η επίσημη καταγραφή και απεικόνιση βγάζει το ποσοστό της φτώχειας στο 21,4% του πληθυσμού (από 20,1% για το 2009) και αφορά 901.194 λαϊκά νοικοκυριά με 2,34 εκατομμύρια μέλη. Σύμφωνα με τους στατιστικούς δείκτες που καταρτίζονται στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020», ο πληθυσμός της χώρας που βρίσκεται σε «κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» φτάνει στο 31%.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρότερη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα καθώς με τα επίσημα στοιχεία επιχειρούν να εξωραΐσουν τη βαρβαρότητα των μονοπωλίων. Η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, η εξάπλωση της φτώχειας σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού συμπιέζουν προς τα κάτω το στατιστικό κατώφλι μέτρησης της φτώχειας. Στη βάση αυτών των συνθηκών το υπολογίζουν σήμερα μόλις στα 6.591 ευρώ το άτομο (ή 471 ευρώ το μήνα) από 7.178 ευρώ στην αμέσως προηγούμενη έρευνα (εισοδήματα 2009). Για τα τετραμελή λαϊκά νοικοκυριά με 2 παιδιά κάτω από 14 ετών, το υπολογίζουν πλέον στα 13.842 ευρώ το χρόνο (από 15.073 ευρώ). Αντίστοιχα, το μέσο «ετήσιο ατομικό εισόδημα» έχει συμπιεστεί στα 12.637 ευρώ (από 13.973 ευρώ) και το μέσο «διαθέσιμο εισόδημα» των νοικοκυριών στα 21.590 ευρώ (από 24.224 ευρώ). Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι παρά και τη συμπίεση της βάσης μέτρησης, τα ποσοστά της επίσημα εμφανιζόμενης φτώχειας ανεβαίνουν σε ολοένα και υψηλότερα επίπεδα. Επίσης φανερό είναι και το γεγονός ότι οι στατιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούν έχουν σαφέστατο ταξικό προσανατολισμό.

Τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας έχουν σχετική σημασία, αφού «φτωχοί» χαρακτηρίζονται μόνο σε σχέση με τους «άλλους», ορισμός που εξαρχής εξαλείφει τη ραγδαία υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών, την κλοπή του λαϊκού εισοδήματος σε όφελος των μονοπωλίων. Επιπλέον, στη στατιστική έρευνα δεν περιλαμβάνονται ούτε τα επιχειρηματικά κέρδη, ούτε και τα τμήματα του πληθυσμού που έχουν «από χέρι» το τεκμήριο της απόλυτης φτώχειας και του αποκλεισμού, όπως είναι οι «παράνομοι» - σύμφωνα με τους ίδιους - οικονομικοί μετανάστες, οι Ρομά, οι άστεγοι, οι φιλοξενούμενοι σε ιδρύματα. Τα κοινωνικά επιδόματα - που με τα σημερινά μέτρα έρχονται να τα διαλύσουν - συνέβαλαν στη μείωση της φτώχειας κατά 3,4 ποσοστιαίες μονάδες και οι συντάξεις κατά 20,1 ποσοστιαίες μονάδες...

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών της χώρας αναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, στέρησης βασικών αγαθών, ακόμα και σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις. Η παιδική φτώχεια (στις ηλικίες μέχρι 17 ετών) εμφανίζεται στο 23,7%. Πολύ πάνω από το γενικό πληθυσμό κινούνται τα ποσοστά της φτώχειας στα μονογονεϊκά νοικοκυριά (43,2%).

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ:

- Το 42,7% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι στερείται βασικά είδη διατροφής.

- Το 25,9% του συνολικού πληθυσμού κατοικεί σε σπίτι με στενότητα χώρου (35,8% γα το φτωχό πληθυσμό).

- Το 41,4% του φτωχού πληθυσμού αντιμετωπίζει δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών (ηλεκτρικό ρεύμα, ύδρευση κ.ά).

- Το 38,8% του πληθυσμού που έχει πάρει καταναλωτικό δάνειο δυσκολεύεται «πάρα πολύ» στην αποπληρωμή του κ.ά.

Με την τρόικα και τη συγκυβέρνηση να εφαρμόζουν τη σκληρή, αντιλαϊκή πολιτική «αναδιάρθρωσης» της οικονομίας και του παραγωγικού μοντέλου, ώστε να θέσουν τις βάσεις μιας νέας επέλασης του μεγάλου κεφαλαίου, οι ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες κρίνουν απαραίτητο να χαράξουν τις δικές τους κατευθυντήριες γραμμές, εντοπίζοντας τους οικονομικούς τομείς που τους ενδιαφέρουν να αναπτυχθούν. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η χτεσινή εκδήλωση του ΣΕΒ, για την «παραγωγική ανασυγκρότηση και τις τεχνολογικές προτεραιότητες», όπου έγινε η περιγραφή των τεχνολογικών καινοτομιών - στόχων για το 2020 σε 8 βασικούς τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Η παράθεση αυτή λειτουργεί και σαν «οδηγός» για τους κυβερνώντες, σε σχέση με το ποιες επιχειρηματικές δράσεις οφείλουν να πριμοδοτήσουν κατά προτεραιότητα, αλλά είναι και κάτι πολύ περισσότερο: Αποτελεί ένα σαφές μήνυμα προς την επιστημονική - ερευνητική κοινότητα και τους αρμόδιους φορείς για τις απαιτήσεις της αγοράς και τους τομείς που ίσως έχουν ελπίδα να υποστηριχθούν στο μέλλον, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ετσι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες επεμβαίνουν ευθέως, για να θέσουν τις δικές τους απαιτήσεις, πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας, στο ερευνητικό και τεχνολογικό πεδίο.

Οι 8 τομείς που ενδιαφέρουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι: Υγεία, Τρόφιμα, Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών, Νανοτεχνολογία, Υλικά και Διεργασίες, Ενέργεια, Περιβάλλον, Μεταφορές. Το ειδικότερο ενδιαφέρον κυμαίνεται από τα νανο- βιο- ιατρικά συστήματα και συσκευές, μέχρι την αδρανοποίηση επικίνδυνων ρύπων, την ηλεκτροκίνηση και τα δίκτυα αισθητήρων.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν αρκετοί αξιωματούχοι που περιέγραψαν ουσιαστικά τη χάραξη και υλοποίηση μιας πολιτικής που εκπορεύεται από την «καρδιά» των Βρυξελλών, εξυπηρετεί την «καρδιά» του μεγάλου κεφαλαίου και μεταφέρεται στην Ελλάδα του μνημονίου, προκειμένου, σε κάθε περίπτωση, να εξασφαλιστεί ότι, στο νέο παραγωγικό περιβάλλον, η έρευνα θα υποταχθεί στα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Με σύμβαση διάρκειας 25 ετών αντικαθιστά η κυβέρνηση το υφιστάμενο καθεστώς των ανανεώσεων ανά 5ετία, ανάμεσα στο ελληνικό δημόσιο και τις εταιρείες KAVALA OIL και ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΙΓΑΙΟΥ, που εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στον Πρίνο και τη νότια Καβάλα. Την «Τροποποιητική Σύμβαση για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Θρακικό Πέλαγος» υπέγραψε ο υπουργός Περιβάλλοντος - Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Ε. Λιβιεράτος και σύντομα θα προωθηθεί στη Βουλή για έγκριση, με τη μορφή νομοσχεδίου. Η βασική πρόβλεψη είναι η 25ετής διάρκεια της σύμβασης με τη δυνατότητα ανανέωσης για 2 ακόμη 5ετίες και αιτιολογείται με την ανάγκη επενδύσεων για την καλύτερη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, που όμως δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν και να βασιστούν σε μια σύμβαση μόνο 5ετούς διάρκειας.

Οι υφιστάμενες συμβάσεις λήγουν στα μέσα του 2013 και αφορούν τον Πρίνο και τη νότια Καβάλα. Επίσης, ο ρόλος των ΕΛΠΕ αντικαθίσταται από την ΕΔΕΥ ΑΕ, το δημόσιο φορέα για την εκχώρηση των υδρογονανθράκων στους ιδιώτες και αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού του μεριδίου του Δημοσίου, με κλιμακούμενο ποσοστό επί των εσόδων ανάλογα το ύψος ημερήσιας παραγωγής. Είναι προφανές, ότι η «συμμόρφωση» με διεθνείς πρακτικές, που επικαλείται το υπουργείο για την αλλαγή της σύμβασης, σχετίζεται με τα όσα θα ισχύσουν σε πιθανές συμβάσεις για τις νέες περιοχές όπου «τρέχουν» διαγωνισμοί ή έρευνες.