Βάθεμα της απόλυτης και σχετικής φτώχειας, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση της ανισότητας στην κατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου καταγράφουν ακόμη και τα υποεκτιμημένα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που αφορούν στο «εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών».

Η έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ (έτους 2011) αφορά στα εισοδήματα των νοικοκυριών για το έτος 2010, δηλαδή προσμετρά μόνο την αρχική φάση της σημερινής στρατηγικής του κεφαλαίου, τα πρώτα από τα μέτρα της σφοδρής αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Η επίσημη καταγραφή και απεικόνιση βγάζει το ποσοστό της φτώχειας στο 21,4% του πληθυσμού (από 20,1% για το 2009) και αφορά 901.194 λαϊκά νοικοκυριά με 2,34 εκατομμύρια μέλη. Σύμφωνα με τους στατιστικούς δείκτες που καταρτίζονται στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020», ο πληθυσμός της χώρας που βρίσκεται σε «κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» φτάνει στο 31%.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ χειρότερη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα καθώς με τα επίσημα στοιχεία επιχειρούν να εξωραΐσουν τη βαρβαρότητα των μονοπωλίων. Η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, η εξάπλωση της φτώχειας σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού συμπιέζουν προς τα κάτω το στατιστικό κατώφλι μέτρησης της φτώχειας. Στη βάση αυτών των συνθηκών το υπολογίζουν σήμερα μόλις στα 6.591 ευρώ το άτομο (ή 471 ευρώ το μήνα) από 7.178 ευρώ στην αμέσως προηγούμενη έρευνα (εισοδήματα 2009). Για τα τετραμελή λαϊκά νοικοκυριά με 2 παιδιά κάτω από 14 ετών, το υπολογίζουν πλέον στα 13.842 ευρώ το χρόνο (από 15.073 ευρώ). Αντίστοιχα, το μέσο «ετήσιο ατομικό εισόδημα» έχει συμπιεστεί στα 12.637 ευρώ (από 13.973 ευρώ) και το μέσο «διαθέσιμο εισόδημα» των νοικοκυριών στα 21.590 ευρώ (από 24.224 ευρώ). Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι παρά και τη συμπίεση της βάσης μέτρησης, τα ποσοστά της επίσημα εμφανιζόμενης φτώχειας ανεβαίνουν σε ολοένα και υψηλότερα επίπεδα. Επίσης φανερό είναι και το γεγονός ότι οι στατιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούν έχουν σαφέστατο ταξικό προσανατολισμό.

Τα ποσοστά της επίσημης φτώχειας έχουν σχετική σημασία, αφού «φτωχοί» χαρακτηρίζονται μόνο σε σχέση με τους «άλλους», ορισμός που εξαρχής εξαλείφει τη ραγδαία υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών, την κλοπή του λαϊκού εισοδήματος σε όφελος των μονοπωλίων. Επιπλέον, στη στατιστική έρευνα δεν περιλαμβάνονται ούτε τα επιχειρηματικά κέρδη, ούτε και τα τμήματα του πληθυσμού που έχουν «από χέρι» το τεκμήριο της απόλυτης φτώχειας και του αποκλεισμού, όπως είναι οι «παράνομοι» - σύμφωνα με τους ίδιους - οικονομικοί μετανάστες, οι Ρομά, οι άστεγοι, οι φιλοξενούμενοι σε ιδρύματα. Τα κοινωνικά επιδόματα - που με τα σημερινά μέτρα έρχονται να τα διαλύσουν - συνέβαλαν στη μείωση της φτώχειας κατά 3,4 ποσοστιαίες μονάδες και οι συντάξεις κατά 20,1 ποσοστιαίες μονάδες...

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών της χώρας αναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, στέρησης βασικών αγαθών, ακόμα και σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις. Η παιδική φτώχεια (στις ηλικίες μέχρι 17 ετών) εμφανίζεται στο 23,7%. Πολύ πάνω από το γενικό πληθυσμό κινούνται τα ποσοστά της φτώχειας στα μονογονεϊκά νοικοκυριά (43,2%).

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ:

- Το 42,7% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι στερείται βασικά είδη διατροφής.

- Το 25,9% του συνολικού πληθυσμού κατοικεί σε σπίτι με στενότητα χώρου (35,8% γα το φτωχό πληθυσμό).

- Το 41,4% του φτωχού πληθυσμού αντιμετωπίζει δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών (ηλεκτρικό ρεύμα, ύδρευση κ.ά).

- Το 38,8% του πληθυσμού που έχει πάρει καταναλωτικό δάνειο δυσκολεύεται «πάρα πολύ» στην αποπληρωμή του κ.ά.