ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πατριωτισμός η ανατροπή

Οσοι υπερθεματίζουν για την αναγκαιότητα εφαρμογής της άγριας αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., αστικά ΜΜΕ, μιλούν για «σωτηρία της πατρίδας». Συνδέουν δε αυτή τη «σωτηρία» με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και τα πλεονεκτήματα του ευρώ. Ολοι αυτοί είναι φανερό ότι έχουν σκοπό τους, και γι' αυτό προβάλλουν αυτήν την επιχειρηματολογία, την προώθηση της στρατηγικής της άρχουσας τάξης, υπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Συνδέοντας δε την ΕΕ με τον ...πατριωτισμό και το μέλλον της χώρας με το ευρώ, προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές μάζες, πίσω από διλήμματα και εκβιασμούς που δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντά τους, ούτε με τον πατριωτισμό των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αλλά με τον πατριωτισμό του κεφαλαίου.

Είναι ψέμα ολκής ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ απομακρύνει το ενδεχόμενο χρεοκοπίας του λαού, αφού τον χρεοκοπούν ολοένα και περισσότερο. Αυτό που αποδεικνύεται μέχρι σήμερα, μετά από μια δεκαετία κοινού νομίσματος, είναι ότι η παραμονή στη ζώνη του ευρώ σημαίνει κέρδη, πολλά κέρδη για το κεφάλαιο και πολιτικές αυστηρότατης λιτότητας και αυταρχισμού για τους εργαζόμενους. Ειδικά τώρα, που βρισκόμαστε σε συνθήκες κρίσης, σημαίνει πολιτικές και μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας, αντιλαϊκές ρυθμίσεις και ανατροπές απίστευτης βαρβαρότητας. Που θα συνεχιστούν με νέα «μνημόνια», που οδηγούν κυριολεκτικά στην εξαθλίωση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, με στόχο τη διάσωση του μεγάλου κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Είναι ολοφάνερο ότι μετά από ενάμιση χρόνο, αφού κατάφεραν να αρπάξουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια για τις πιστώτριες τράπεζες, τώρα παίζεται το τελευταίο μέρος μιας ιστορίας λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου και του λαού, με πιο πιθανή εξέλιξη την εκδίωξη, κάποια στιγμή, της χώρας από το ευρώ.

Είναι φανερό ότι δε βρισκόμαστε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε που τα κόμματα του δικομματισμού, αλλά και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, κορδώνονταν για τη δημιουργία του ευρώ και πανηγύριζαν την επικείμενη ένταξη της χώρας. Τότε που φούσκωναν τα μυαλά του κόσμου με ένα σωρό μύθους για το οριστικό ξεπέρασμα των οικονομικών κρίσεων και βρώμιζαν τις λαϊκές συνειδήσεις για το φωτεινό μέλλον που περιμένει τάχα τους λαούς. Τώρα οι μύθοι έπεσαν και το παραμύθι για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων αποδείχτηκε βρόχος και εφιάλτης. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η κατάσταση για το λαό θα είναι καλύτερη με δραχμή, δηλαδή εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ αλλά με εξουσία των μονοπωλίων.

Ας σταματήσουν, λοιπόν, τα περί πατριωτισμού και σωτηρίας. Πατριωτικό καθήκον για το λαό είναι να βγάλει τώρα τα αναγκαία συμπεράσματα για τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις που υπηρετούν τα μονοπώλια τσακίζοντας το λαό. Πατριωτισμός είναι να συνειδητοποιήσει ποιος τόσα χρόνια του έλεγε αλήθειες και ποιοι με ψέματα και κάλπικες υποσχέσεις τον έβαλαν στη γωνία. Πατριωτισμός είναι να τιμωρήσει όσους τον κορόιδεψαν και τον έχουν τόσα χρόνια παγιδευμένο. Πατριωτικό καθήκον για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις και να σημάνουν το σύνθημα της αντεπίθεσης, με στόχο την ανατροπή. Μια ριζική, κοινωνικοπολιτική ανατροπή που θα ξεκινήσει από την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργαζόμενους, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής.

Χειραφέτηση από τα ευρω-ιδεολογήματα

Γρηγοριάδης Κώστας

«Μέρκελ - Σαρκοζί ετοιμάζουν μια Ευρώπη ανελεύθερη και συγκεντρωτική», διαπιστώνει με έκπληξη και δέος στον πρωτοσέλιδο τίτλο της η χτεσινή «Ελευθεροτυπία», χαρακτηρίζοντας «το νέο τείχος του Βερολίνου» το συμβιβασμό μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας για την Ευρωζώνη. Εύλογα, όμως, αναρωτιέται κανείς: Δηλαδή, μέχρι σήμερα τι ήταν η ΕΕ; «Ευρώπη της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης»; Μόνο όσοι είχαν πιστέψει ή διακινούσαν το ιδεολόγημα ότι η ΕΕ είναι θεματοφύλακας της δημοκρατίας και εγγυητής της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, παριστάνουν τώρα τους έκπληκτους για τη δήθεν «μετάλλαξη» της ΕΕ σε ανελεύθερη, συγκεντρωτική, νεοφιλελεύθερη... Ομως, η ΕΕ ευθύς εξαρχής, από την ίδρυσή της, ήταν δημιούργημα των καπιταλιστικών κρατών και των αστικών τάξεών τους και ως μοναδικό στόχο είχε την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Η δημοσιονομική πειθαρχία, δηλαδή η αιώνια λιτότητα, δεν είναι τωρινή επιλογή της Γερμανίας και της Γαλλίας, αλλά έχει κατοχυρωθεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Από τότε υπήρχε το όριο του 3% του ΑΕΠ για το έλλειμμα και του 60% του ΑΕΠ για το χρέος, αλλά και οι ποινές για τους απείθαρχους, που όμως για διάφορους λόγους είτε δεν εφαρμόστηκαν είτε εφαρμόστηκαν επιλεκτικά. Αυτό που θέλουν να κάνουν τώρα Γερμανία και Γαλλία, ως οι ισχυροί της ΕΕ, με όλα αυτά που αποφάσισαν Μέρκελ και Σαρκοζί, είναι να επιταχυνθεί η λεηλασία των λαών, ακριβώς για να διασωθεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Αυτή όμως ήταν πάντα η ΕΕ και αυτή θα παραμείνει μέχρι που να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της από την πάλη των λαών που θα αποδεσμεύεται και έτσι θα την αποδυναμώνει: Λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων. Να γιατί λέμε ότι η αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους είναι μονόδρομος για το λαό.

Θυμήθηκαν τους χαλυβουργούς...

Την «ανταγωνιστικότητα» αποφάσισε να στοχοποιήσει η Νεολαία του Συνασπισμού σε ανακοίνωσή της για τον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Αφού κατηγορεί τον υπουργό Εργασίας για σιωπή σχετικά με το πρόβλημα των χαλυβουργών, εξεγείρεται επειδή «γνωρίζει (σ.σ. ο υπουργός) ότι για να εξυπηρετηθεί ο "εθνικός" στόχος της ανταγωνιστικότητας που τέθηκε από στόματος Παπαδήμου, χρειάζονται νέες απολύσεις, νέο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων και περαιτέρω διεύρυνση της εργασιακής ανασφάλειας. Αυτό το στόχο υπηρετούν από κοινού η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και το ελληνικό κεφάλαιο».

Το ζήτημα είναι, όμως, πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποκηρύσσει τόσα χρόνια την ανταγωνιστικότητα, αλλά στηρίζοντας τον ευρωμονόδρομο καλλιεργεί στον εργατόκοσμο και αυταπάτες ότι υπάρχει... καλή ανταγωνιστικότητα, αρκεί να μπουν νόμοι και περιορισμοί. Γι' αυτό και όπου σταθούν και όπου βρεθούν κάνουν λόγο για την ανάγκη να μπουν οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές. Ελα, όμως, που όσο υπάρχουν αγορές, οι άνθρωποι και τα δικαιώματά τους θα τσακίζονται από αυτές. Αλλωστε, οι αγορές από αυτό τρέφονται: Από το τσάκισμα των ανθρώπινων αναγκών και δικαιωμάτων. Γι' αυτό και δε γίνεται και η αγορά να λειτουργεί και οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα. Για παράδειγμα, δε γίνεται και ο Μάνεσης να έχει κέρδη και οι χαλυβουργοί να έχουν αξιοπρεπείς μισθούς, αντίστοιχους του πλούτου που παράγουν, συνθήκες εργασίας ασφαλείς, με αξιοποίηση της τεχνολογίας για μείωση του εργάσιμου χρόνου, εκμηδένιση των κινδύνων «ατυχημάτων» κ.τ.λ. Αυτά, όμως, δεν τα λένε στους χαλυβουργούς. Μόνο θυμήθηκαν τώρα να εκφράσουν την «αλληλεγγύη» τους για έναν αγώνα του οποίου η τεράστια αξία έγκειται και στο ότι αποκαλύπτει την αληθινή πηγή των εργατικών αδιεξόδων: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εξουσία του κεφαλαίου, τα οποία όμως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί.

... για να ξεχαστούν οι ευθύνες τους

Γι' αυτό άλλωστε και ο πρόεδρος του κόμματός τους Αλ. Τσίπρας, όταν προχτές επισκέφτηκε το εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας», εκτίμησε ότι οι εργάτες «απειλούνται από τον πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής που είναι η εσωτερική υποτίμηση». Ακόμα μία φορά, δηλαδή, επέλεξε να απομονώσει μόνο μία έκφραση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου, η οποία δεν εξαντλείται στο μνημόνιο. Επέλεξε να ταυτίσει τις αγωνίες της πλουτοκρατίας (για υποτίμηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής αγοράς) με τις αγωνίες των εργατών, όταν καμιά σχέση δεν έχουν οι μεν με τις δε. Η κατάργηση της σταθερής εργασίας, η επιβολή εκ περιτροπής απασχόλησης, η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης που στήριξαν και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της «δυνατότητας επιλογής» λες και ο εργάτης που έχει να διαλέξει μεταξύ της ανεργίας και της 4ωρης δουλειάς με 400 ευρώ το μήνα έχει «δυνατότητα» να διαλέξει αυτό που αληθινά τον ωφελεί) δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του μνημονίου. Είναι επιλογή και επιτακτική ανάγκη της πλουτοκρατίας από τη στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι την «ΕΕ-2010» για την ανταγωνιστικότητα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπερασπιστεί την κερδοφορία της. Αλλωστε και στα κράτη - μέλη χωρίς μνημόνιο εφαρμόζονται νόμοι, ρυθμίσεις κλπ. για να επιταχύνουν τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτά όλα όμως δεν τα λένε στους χαλυβουργούς, ακριβώς για να κρύψουν ότι με τον τρόπο τους κι οι ίδιοι οπλίζουν το χέρι του Μάνεση και κάθε Μάνεση που πετά στην ανέχεια όλο και περισσότερες εργατικές οικογένειες.