Γι' αυτό άλλωστε και ο πρόεδρος του κόμματός τους Αλ. Τσίπρας, όταν προχτές επισκέφτηκε το εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας», εκτίμησε ότι οι εργάτες «απειλούνται από τον πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής που είναι η εσωτερική υποτίμηση». Ακόμα μία φορά, δηλαδή, επέλεξε να απομονώσει μόνο μία έκφραση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου, η οποία δεν εξαντλείται στο μνημόνιο. Επέλεξε να ταυτίσει τις αγωνίες της πλουτοκρατίας (για υποτίμηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής αγοράς) με τις αγωνίες των εργατών, όταν καμιά σχέση δεν έχουν οι μεν με τις δε. Η κατάργηση της σταθερής εργασίας, η επιβολή εκ περιτροπής απασχόλησης, η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης που στήριξαν και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της «δυνατότητας επιλογής» λες και ο εργάτης που έχει να διαλέξει μεταξύ της ανεργίας και της 4ωρης δουλειάς με 400 ευρώ το μήνα έχει «δυνατότητα» να διαλέξει αυτό που αληθινά τον ωφελεί) δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του μνημονίου. Είναι επιλογή και επιτακτική ανάγκη της πλουτοκρατίας από τη στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι την «ΕΕ-2010» για την ανταγωνιστικότητα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπερασπιστεί την κερδοφορία της. Αλλωστε και στα κράτη - μέλη χωρίς μνημόνιο εφαρμόζονται νόμοι, ρυθμίσεις κλπ. για να επιταχύνουν τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτά όλα όμως δεν τα λένε στους χαλυβουργούς, ακριβώς για να κρύψουν ότι με τον τρόπο τους κι οι ίδιοι οπλίζουν το χέρι του Μάνεση και κάθε Μάνεση που πετά στην ανέχεια όλο και περισσότερες εργατικές οικογένειες.