Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «παροχές» και «αποκατάσταση των αδικιών» τα «αντίμετρα» που παζαρεύει με την ΕΕ στον προϋπολογισμό του 2019, τα οποία όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέτρα διαχείρισης της φτώχειας, ή ορισμένες έκτακτες ενισχύσεις στους πιο εξαθλιωμένους, που δεν λύνουν μόνιμα τις οξυμένες ανάγκες και δεν οδηγούν σε ανάκτηση απωλειών. Χώρια που πληρώνονται από την υπεραπόδοση του πλεονάσματος, από την αφαίμαξη δηλαδή του λαού. Πώς αντιδρά η ΝΔ; Κατηγορεί την κυβέρνηση για «ακατάσχετη προεκλογική παροχολογία», για «προσλήψεις ημετέρων» που «υπονομεύουν την οικονομία» και «κινδυνεύουν να την εκτροχιάσουν ξανά». Ενισχύει δηλαδή το κυβερνητικό «αφήγημα» ότι «κάτι δίνει» και προσφέρει στην κυβέρνηση το έδαφος να κοροϊδεύει το λαό ότι τη χωρίζει άβυσσος με τη ΝΔ, ενώ τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι (βλέπε «κοινωνικό μέρισμα» Σαμαρά, «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), που δεν παρέλειπαν να καλλιεργούν κι αυτοί προσδοκίες για «καλύτερες μέρες» όταν θα τελείωναν τα μνημόνια. Με τούτα και με τ' άλλα, ο λαός εκβιάζεται να ρίξει ακόμα πιο χαμηλά τις απαιτήσεις του και να αποδεχτεί ότι είναι «άθλος» της κυβέρνησης τα ψίχουλα που μοιράζει, με το φόβο ότι αν ζητήσει περισσότερα, θα επαληθευτεί η ΝΔ και η οικονομία θα ξανακυλήσει. Με μοιρασμένους ρόλους, λύνουν και δένουν σε βάρος του λαού και των σύγχρονων αναγκών του, στον ανταγωνισμό τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει το κεφάλαιο και τα κέρδη του.