Στο θέατρο «Εμπρός» συντελείται η πιο σημαντική από κάθε άποψη παράσταση, μέχρι τώρα, του θεατρικού χειμώνα, επαληθεύοντας το γεγονός ότι κάθε σκηνοθεσία του Τάσου Μπαντή αναμένεται, πάντα, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οχι μόνο γιατί η παρελθούσα σκηνοθετική δημιουργία του Τ. Μπαντή εγγυάται μια - εκ προοιμίου - υψηλή ποιοτική στάθμη για την εκάστοτε παράστασή του, αλλά γιατί, συνήθως, η παράστασή του «εισηγείται» με ιδεολογο-κοινωνικό προβληματισμό, με αισθητική τόλμη, πρωτοτυπία, φρεσκάδα, αλλά και ακρίβεια «νέους τρόπους έκφρασης», όπως θά 'λεγε ο Τσέχοφ, επ' ωφελεία του θεάτρου μας, γενικότερα.

Μακράν του εύκολου και σίγουρου, όπως πάντα, ο Τ. Μπαντής επέλεξε να ανεβάσει το τελευταίο έργο του «αιρετικού» και σαρκαστικού ψυχαναλυτή του ψεύδους, της υποκρισίας, της αρπακτικότητας, της διάβρωσης ηθών, αξιών και θεσμών, του σχιζοφρενούς παραλογισμού της αμερικάνικης κοινωνίας, Εντουαρντ Αλμπι. «Το έργο για το μωρό», είναι έργο πολυσύνθετο και γι' αυτό δύσβατο και αμφίσημο. Αυτοβιογραφικό αλλά και κοινωνιολογικό. Κοινωνικά ειρωνικό, γλυκόπικρα αυτοσαρκαστικό και παράλληλα καυστικότατο για το εμπορευματικό αμερικάνικο μουσικό θέατρο. Ενα ατομικό δράμα που φορά τη μάσκα της κοινωνικής σάτιρας και του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» και μια κοινωνική σάτιρα που κραυγάζει λογής λογής ανθρώπινα δράματα. Ο Αλμπι, ως «κλινικός παρατηρητής» της κοινωνίας και του εαυτού του, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, λέει για το έργο του: «μπορώ να είμαι χωμένος σε μια έντονα προσωπική στιγμή της ζωής μου και ταυτόχρονα να παρατηρώ τον εαυτό μου να συμμετέχει σ' αυτήν». Συμμετέχοντας ως μια ατομική μονάδα, αυτοανατομείται αλλά και ανατομεί το κοινωνικό σύνολο. Το εκπληκτικό είναι ότι κατορθώνει αυτή τη διπλή ανατομία, μόνο με τέσσερα, ζευγαρωτά, πρόσωπα. Με ένα εφηβικό ζευγάρι, το οποίο παραπέμπει στους πραγματικούς, «άγνωστους», γονείς του και αφορά στο δράμα του ευάλωτου κοινωνικά, εύθραυστου στις δυσκολίες της ζωής, ασυνειδητοποίητου για τις ευθύνες που φέρνει η γέννηση ενός μωρού, αγνού, ανέμελου, άφθαρτου από το χρόνο και τις κοινωνικές συμβάσεις νεανικού έρωτα. Και με ένα μεσήλικο ζευγάρι, το οποίο παραπέμπει στο ανδρόγυνο των άτεκνων θεατρίνων που τον υιοθέτησαν και στο δράμα μιας συζυγικής ζωής κουρασμένης από το χρόνο, φθαρμένης από ανικανοποίητα όνειρα, από πικρίες, κατά συνθήκην ψεύδη, συμβατικότητες, εθισμένης σε έναν ανούσιο βίο. Ο Αλμπι ενυπάρχει και στα τέσσερα πρόσωπα του έργου του. Τα κοιτά με ανάμεικτα συναισθήματα. Τα συμπονεί αλλά και τα κρίνει, διαβαθμίζοντας τις ευθύνες τους. Ταυτίζεται αλλά και αυτονομείται από αυτά - και ως άνθρωπος και ως θεατρικός δημιουργός - μέσα από τα αποστασιοποιητικά, θεατρομορφικά, αφηγηματικά σχόλια του Αντρα (του θιασάρχη θετού πατέρα του). Ο Αλμπι - το άλλοτε χαμένο μωρό αγνώστων νεαρών γονιών - αν και μεγάλωσε στον «κόσμο» του ανούσιου, συμβατικού αμερικάνικου θεάτρου, αντιπαραθέτει σ' αυτό, ένα θέατρο αντισυμβατικό, ριζοσπαστικό, ανθρωπιστικής αξίας και κοινωνικής ουσίας.

Ο Τ. Μπαντής, και μεταφραστικά, με τη συνεργασία του άξιου Ερρίκου Μπελιέ, και σκηνοθετικά, έφερε στο φως τα πολύπτυχα και πολύσημα στοιχεία και τα υπόδηλα νοήματα του έργου, με μια σπουδαία, κυριολεκτικά μοντέρνα, γοητευτική σκηνική δημιουργία. Δημιουργία, που ακροβατεί αριστοτεχνικά μεταξύ ρεαλισμού και ποίησης. Μεταξύ ατομικού δράματος και κοινωνικής σάτιρας. Μεταξύ μιας είρωνος μελαγχολίας και ενός παιγνιώδους χιούμορ. Μια παράσταση ευφάνταστα ευρηματική και όμως καθάρια και λιτή στα μέσα της: Το έξοχο, λιτά, «ψυχρά», ποιητικό σκηνικό της Λιλής Κεντάκα, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Μαρκ Ντεμελαζιέρ, την εκφραστική κίνηση της Μαίρης Τσούτη. Μια παράσταση που αξίζει να τη δει κανείς και για τις εξαιρετικές ερμηνείες του «δαιμόνιου», εύπλαστου ηθοποιού Χρήστου Στέργιογλου και της πολύπειρης, δυναμικής, τολμηρής υποκριτικά Αννας Μακράκη. Αισθαντική, με εσωτερική αλήθεια και υποκριτική απλότητα, ερμηνεύει το Κορίτσι η Ιωάννα Παγιατάκη (η καλύτερη, μέχρι τώρα ερμηνεία της). Αξιόλογη και συμπαθής είναι και η ερμηνεία του Ιωσήφ Πολυζωίδη (Αγόρι).