Στην προμετωπίδα του οικονομικού προγράμματος της ΝΔ οι συντάκτες του είχαν τοποθετήσει με καμάρι δύο μέτρα: Αύξηση του ΕΚΑΣ και αύξηση των αγροτικών συντάξεων μέχρι το 2008. Ο λόγος ήταν απλός. Εκεί τελείωναν τα «καλά νέα» για τους «οικονομικά ασθενέστερους».

Τα δύο μέτρα - πυροτεχνήματα ήταν το - φτηνό - άλλοθι της πολυδιαφημισμένης «κοινωνικής ευαισθησίας» της ηγεσίας της ΝΔ, το «τυρί στη φάκα» για να εγκλωβιστεί στις «γαλάζιες» κάλπες η λαϊκή δυσαρέσκεια. Οσο και αν ψάξει κανείς το πρόγραμμα της ΝΔ, δεν πρόκειται να βρει άλλα φιλολαϊκά μέτρα. Παχιά λόγια, πλούσιες διακηρύξεις, σαγηνευτικά συνθήματα, όπως τα περί «ευημερίας για όλους» ή «ανάπτυξη, απασχόληση, κοινωνική δικαιοσύνη», θα βρει αρκετά, αλλά δεν υπάρχει ίχνος φιλολαϊκής πολιτικής. Καμία συγκεκριμένη πρόταση - δέσμευση προς όφελος των εργαζομένων, της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Κι όμως, ο Κ. Καραμανλής αλώνισε επτά φορές, όπως καυχιέται το επιτελείο του, τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια, με σκοπό, όπως ο ίδιος έλεγε, να «ακούσει» τη γνώμη και τα αιτήματα των κοινωνικών φορέων, ώστε να διαμορφώσουν «μαζί» μια «καλύτερη Ελλάδα». Αν ορισμένοι από το λαϊκό ακροατήριο του προέδρου της ΝΔ είχαν πάρει στα σοβαρά τις υποσχέσεις του περί συνδιαμόρφωσης του κυβερνητικού προγράμματος, ασφαλώς θα ένιωσαν βαθιά απογοήτευση διαβάζοντας το οικονομικό πρόγραμμα. Πουθενά μέσα στις περίπου εκατό σελίδες του δε θα δουν τον «εαυτό τους», τις ανάγκες τους και λύσεις που να εγγυώνται καλύτερες μέρες.

Η εξήγηση είναι απλή. Το πρόγραμμα αναθέτει εν λευκώ και με απεριόριστη υποστήριξη στο κεφάλαιο να δώσει τις λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, όπως ανεργία, ακρίβεια, υγεία, παιδεία, κ.ο.κ. Με τα λόγια του Γ. Σουφλιά «θέλουμε να έχουμε επιχειρήσεις ανταγωνιστικές και δυναμικές, που να παράγουν ανάπτυξη, απασχόληση, να μειωθεί η ανεργία...». Πρόκειται πραγματικά για ένα «συμβόλαιο τιμής», όμως όχι με τον πολίτη, όπως δήλωσε ο Κ. Καραμανλής, αλλά με το μεγάλο κεφάλαιο. Δικαίωμά του, ασφαλώς, να δηλώνει «περήφανος» για αυτό το πρόγραμμα, αλλά δε λέει την αλήθεια, όταν κοιτώντας κατάματα τις τηλεοπτικές κάμερες ισχυρίζεται ότι «η νέα οικονομική μας πολιτική δίνει λύσεις στην ανεργία, τη φτώχεια, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και διασφαλίζει τη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος στους πολλούς και όχι στους λίγους».

Το ίδιο το πρόγραμμα τον διαψεύδει. Ενδεικτικά μόνο: Ενώ προβλέπει σαφείς δεσμεύσεις για τη δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, δεν υπόσχεται τίποτα για τη μείωση των φόρων των μισθωτών και συνταξιούχων, παρά μόνο εάν και όταν υπάρξει «δημοσιονομική εξυγίανση». Ενώ παρέχεται πλήθος κινήτρων στο κεφάλαιο στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας, οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε νέα λιτότητα, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πανάκριβο «δημόσιο» τομέα υγείας και παιδείας, με δημόσιο τομέα που ξεπουλιέται μέχρι τέλους...

Αν κάτι αποκάλυψε το πρόγραμμα της ΝΔ, αυτό δεν είναι μόνο οι «κρυφές» θέσεις για το ασφαλιστικό που ανέδειξε ως «αδύνατο σημείο» για λόγους εκλογικού ανταγωνισμού η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά ακριβώς ότι πρόκειται για ακριβές αντίγραφο της πολιτικής που εφαρμόζει είτε «έχει στα σκαριά» το ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, πέφτει στο κενό η εκλογική καμπάνια που αποσκοπεί να πείσει ότι η ΝΔ είναι εκφραστής της πολυπόθητης «αλλαγής». Το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας της ότι «ο τόπος χρειάζεται πολιτική αλλαγή», γυρίζει στον αέρα, χωρίς να πείθει κανέναν. Ο σκυλοκαυγάς που ξέσπασε μεταξύ των δύο μονομάχων, για το ποιος αντιγράφει το πρόγραμμα και τις ιδέες του άλλου, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τη μη ύπαρξη ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών. Βοήθησε επίσης στο να πέσουν οι φιλολαϊκές μάσκες και να φανεί το αποκρουστικό πρόσωπο της απάνθρωπης πολιτικής τους πριν τις κάλπες, αν και είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να το κουκουλώσουν όπως όπως.

Αποτελεί ειρωνεία της ιστορίας ότι η παρουσίαση του νεοφιλελεύθερου προγράμματος της ΝΔ συνέπεσε με την αποχώρηση του Κ. Μητσοτάκη και το «ναυάγιο» για την επιστροφή στη ΝΔ των Ανδριανόπουλου και Μάνου, οι οποίοι συμβόλιζαν με εναργέστερο τρόπο την αντιλαϊκή επέλαση. Φυσικά, υπάρχουν άξιοι αντικαταστάτες τους, λιγότερο «δογματικοί» και περισσότερο ευέλικτοι, ώστε να μην επιχειρούν «κατά μέτωπο» επίθεση με τα λαϊκά στρώματα.

Είναι καταδικασμένη, βέβαια, η ηγεσία της ΝΔ να συνεχίσει τη δημαγωγία πάνω στα λαϊκά προβλήματα, αλλά είναι σαφώς πιο δύσκολο, μετά τη δημοσιοποίηση του προγράμματος, να βρει «ευήκοα ώτα» στην επιχείρηση υφαρπαγής της λαϊκής δυσαρέσκειας και ψήφου. Οι λαϊκές μάζες έχουν γίνει εξαιρετικά καχύποπτες και μόνο αφελείς μπορεί να παίρνουν πλέον στα σοβαρά τα όμορφα ρητορικά σχήματα του προέδρου της ΝΔ, όπως ότι το κόμμα του θα «οδηγήσει τη χώρα στη λεωφόρο της ανάπτυξης, της δημιουργίας και της κοινωνικής ευημερίας».

Δεν περνάνε πλέον ούτε οι ιαχές του πολέμιου της διαπλοκής εκ μέρους της ηγεσίας της ΝΔ. Η προγραμματισμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας από μια κυβέρνηση της ΝΔ, που υποκριτικά ή ιδιοτελώς κατήγγειλε τα προηγούμενα χρόνια, είναι το ιδανικό θερμοκήπιο για να συνεχίσει να ανθεί η διαφθορά και η διαπλοκή.

«Η νέα οικονομική πολιτική» της ΝΔ, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από το πρόγραμμα, είναι μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική και, άρα, οι εργαζόμενοι έχουν μόνο μία επιλογή: να τη μαυρίσουν, τιμωρώντας έτσι και τον καλύτερο σύμμαχο του ΠΑΣΟΚ.