Από τον Ισραηλινό Πρόεδρο Σιμόν Πέρες, με τον οποίο αναμένεται να συναντηθεί εντός της βδομάδας, αρχίζει τις επαφές για το Παλαιστινιακό ο Αμερικανός Πρόεδρος. Οπως έχει προαναγγελθεί, ο Μπαράκ Ομπάμα εντός Μάη και μέχρι τις αρχές Ιούνη, θα συναντήσει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και τον Αιγύπτιο ομόλογό του, Χόσνι Μουμπάρακ, στο πλαίσιο των προσπαθειών του Λευκού Οίκου ν' αναθερμανθεί η ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική διαδικασία».

Ο Ομπάμα, αφού σιώπησε συνένοχα κατά τη διάρκεια του λουτρού αίματος της ισραηλινής επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας στις αρχές του χρόνου επικαλούμενος ότι δεν έχει αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του, μέσα από τις δύο επισκέψεις του ειδικού απεσταλμένου του Τζορτζ Μίτσελ στην περιοχή καθώς και αυτήν της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, κατέστησε σαφή την τακτική που προτίθεται ν' ακολουθήσει: Θα επιδιώξει να βελτιώσει την εικόνα των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου. Ο στόχος, φυσικά, παραμένει ο ίδιος: Να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη γεωστρατηγικά πολύτιμη αυτή περιοχή. Να εδραιωθεί και να διατηρηθεί ο έλεγχος των ενεργειακών και εμπορικών της δρόμων, του πλούτου του υπεδάφους της. Ενας στόχος που η τακτική του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» της προηγούμενης Προεδρίας Μπους οδήγησε σε κλυδωνισμούς «ανοίγοντας την πόρτα», εκτός των άλλων, και σε ένταση των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Αλλάζοντας προσωπείο, η προεδρία Ομπάμα δηλώνει σε όλους τους δυνατούς τόνους ότι είναι αποφασισμένη να εμπλακεί ενεργά στην ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική διαδικασία» και ότι είναι πεπεισμένη για μια «λύση στη βάση της ύπαρξης δύο ανεξάρτητων κρατών». Η «αλλαγή» αυτή, όμως, από μόνη της δεν «αναθέρμανε» το κλίμα. Οι επιδιώξεις της προεδρίας Ομπάμα για να ευοδωθούν θα πρέπει να υπερσκελιστούν ορισμένα «εμπόδια».

Οι θέσεις που διατυπώνει, σε τακτά χρονικά διαστήματα, ο ακροδεξιός υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν με την ανοχή ή συμφωνία του νέου πρωθυπουργού Νετανιάχου, φέρονται να έχουν προκαλέσει έντονη δυσφορία στην Ουάσιγκτον, οδηγώντας τους δύο «καλούς συμμάχους» σε εκατέρωθεν πιέσεις. Ο Λίμπερμαν έχει χαρακτηρίσει «νεκρή την ειρηνευτική διαδικασία», «συνταγή για καταστροφή του Ισραήλ» την αραβική πρωτοβουλία που προβλέπει αποχώρηση του Ισραήλ από όλα τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη (συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ) με αντάλλαγμα την εξομάλυνση των ισραηλινο-αραβικών σχέσεων, πρωτοβουλία που ο Λευκός Οίκος εκτιμά ότι είναι «ενδιαφέρουσα πρόταση». Επίσης, έχει παραπέμψει στο πολύ θολό μέλλον την όποια επαφή με τους Παλαιστινίους, προκρίνοντας την επικράτηση ευημερίας, σταθερότητας και ασφάλειας. Τόσο ο Λίμπερμαν όσο και ο Νετανιάχου δεν έχουν ταχθεί υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» ασχέτως των αποστροφών του δεύτερου περί «ειρήνης» κλπ.

Οι ίδιες διπλωματικές πηγές υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον έχει δυσαρεστηθεί και με τις αλλεπάλληλες πολεμικές ιαχές του Ισραήλ προς το Ιράν, σε μια περίοδο που ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να καλλιεργήσει την εικόνα του έντιμου συνομιλητή προς την Τεχεράνη. Διόλου τυχαία, προφανώς, η αμερικανική διπλωματία διαρρέει μεθοδευμένα ότι αν το Ισραήλ δεν αλλάξει στάση απέναντι στην ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία, τότε θα «χάσει το δίκιο του όσον αφορά στο Ιράν».

Διόλου τυχαίο, επίσης, δεν είναι το ότι μόλις πριν από λίγες μέρες, η αμερικανική εφημερίδα «Λος Αντζελες Τάιμς» ανέφερε ότι η προεδρία Ομπάμα ζήτησε από το Κογκρέσο να τροποποιηθεί η νομοθεσία, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η σταθερή χρηματοδότηση μιας παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ακόμη και αν σε αυτή συμμετέχει η «Χαμάς», αρχής γενομένης από 840 εκατομμύρια δολάρια που έχουν, ήδη, εγκριθεί ως ενίσχυση στην Παλαιστινιακή Αρχή και για την ανοικοδόμηση της Γάζας. Η είδηση προκάλεσε αναστάτωση στην ισραηλινή ηγεσία, εκτός των άλλων, γιατί δείχνει ότι, ακόμη και αν δεν υπάρξει τέτοια απόφαση, ο Λευκός Οίκος εμμέσως ανοίγει έστω ένα δίαυλο «προσέγγισης» με τη «Χαμάς».

Δυσαρέσκεια, επίσης, στη νέα κυβέρνηση έχει προκαλέσει η δήλωση της επιτρόπου της ΕΕ Μπενίτα Φερέρο - Βαλντέρ, που, επιδιώκοντας και αυτή εκ μέρους των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να αναθερμανθεί η «ειρηνευτική διαδικασία», προειδοποίησε το Ισραήλ ότι αν δεν αλλάξει στάση απέναντι στις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους, «θα παγώσει η διαδικασία αναβάθμισης των σχέσεών του με την ΕΕ». Το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών διατύπωσε επίσημη διαμαρτυρία και μάλιστα φέρεται να ανταπέδωσε την προειδοποίηση διαμηνύοντας προς τις Βρυξέλλες ότι «αυτή η κριτική στην ισραηλινή κυβέρνηση θα οδηγήσει σε περιθωριοποίηση της ΕΕ από τις διαπραγματεύσεις και σε υπόσκαψη της επιρροής στην περιοχή»!

Την ίδια στιγμή, οι αλλεπάλληλοι γύροι συνομιλιών μεταξύ «Χαμάς» - «Φατάχ» δεν έχουν φέρει αποτελέσματα, κάτι που έχει οδηγήσει στο να αιωρείται η επίτευξη συμφωνίας εκεχειρίας με το Ισραήλ για τη Γάζα αλλά και στο να έχει διακοπεί, σχεδόν εντελώς, η συνεργασία μεταξύ των διοικήσεων της Δ. Οχθης και της Γάζας, ακόμη και στο επίπεδο του συντονισμού για τη μεταφορά ασθενών εκτός της δεύτερης, κάτι που έχει στοιχίσει τη ζωή σε οκτώ ανθρώπους. Ο διχασμός αυτός αξιοποιείται τα μέγιστα από την ισραηλινή κυβέρνηση, που τον μεθόδευσε επί χρόνια, αλλά και από τη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» που, επικαλούμενη την παντελή έλλειψη συντονισμού, αποστέλλει τη βοήθεια στη Γάζα με το σταγονόμετρο. Φυσικά, οι ιμπεριαλιστικές πιέσεις περί «ενιαίας διοίκησης των παλαιστινιακών εδαφών» δε σχετίζονται διόλου με την ανάγκη ενότητας του παλαιστινιακού λαού, αλλά με την αναγκαιότητα σύστασης μιας, φίλα προσκείμενης, στις βλέψεις τους κυβέρνησης.Γιατί, θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι τα παλαιστινιακά εδάφη είχαν και εκλεγμένη ενιαία Προεδρία (τον Αμπάς) και ενιαία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση (τη «Χαμάς»), που ουδέποτε αναγνωρίστηκε.

Σύμφωνα με παλαιστινιακές πηγές, οι «Χαμάς» και «Φατάχ» συμφώνησαν να γίνουν βουλευτικές και προεδρικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2010. Συμφώνησαν, επίσης, στην αναγκαιότητα κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στον τερματισμό των πράξεων αντεκδίκησης μεταξύ τους και των εκατέρωθεν διώξεων. Εντούτοις, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόοδος σε κανένα άλλο θέμα.

Επισήμως, ως κυρίαρχη διαφωνία εμφανίζεται το γεγονός ότι η «Χαμάς» αρνείται τις προηγούμενες συμφωνίες με το Ισραήλ, αρνείται να το αναγνωρίσει ως κράτος (όχι ως εβραϊκό κράτος κάτι που απέρριψε κατηγορηματικά και ο Πρόεδρος Αμπάς για να μην απεμπολιστεί το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων), δύο θέσεις που η «Φατάχ», έχοντας τη στήριξη της ΟΑΠ, θέτει ως προαπαιτούμενα. Βέβαια, στελέχη της «Χαμάς» δεν αποκλείουν κατηγορηματικά το ενδεχόμενο μακρόχρονης συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός με το Ισραήλ, αν αποσυρθεί στα όρια του 1967, κάτι που σημαίνει έμμεση αναγνώρισή του. Επίσης, έχουν χαμηλώσει οι τόνοι απέναντι στις ΗΠΑ, με τις οποίες επίσης δεν αποκλείεται ο διάλογος. Δηλώνοντας ότι «υπάρχει περίπτωση όντως η Ουάσιγκτον να εννοεί την αλλαγή στην πολιτική της» και απευθυνόμενη, με βιντεοσύνδεση, άμεσα στο βρετανικό κοινοβούλιο, η πολιτική ηγεσία της «Χαμάς» μοιάζει ν' αντιδρά «θετικά» στις πρώτες νύξεις προσέγγισης.

Υπό αυτήν την έννοια, μοιάζει να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, οι διαρροές που θέλουν τις δύο οργανώσεις να διαφωνούν κυρίως για τη σύσταση και τον έλεγχο των σωμάτων ασφαλείας, για το ποιος θα διαχειριστεί και θ' αποφασίσει για τα χρήματα της βοήθειας που προορίζεται για τη Γάζα και γενικότερα της όποιας βοήθειας και για τις αλλαγές στο εκλογικό σύστημα, χωρίς να διευκρινίζεται το περιεχόμενο της τελευταίας αυτής διαφωνίας. Γιατί και όσον αφορά στο ζήτημα της διάλυσης της ΟΑΠ, που είχε θέσει η «Χαμάς» χαρακτηρίζοντάς την «παρωχημένη», φαίνεται ότι επικράτησε μια μέση λύση με την οποία προς το παρόν «παγώνει» η συζήτηση, η οποία θ' ανοίξει με στόχο την «αναδιαμόρφωση» της ΟΑΠ μετά την επίλυση όλων των προηγουμένων!

Παρόλα τα προηγούμενα, τα οποία ο Ομπάμα αναγνωρίζει ως «κυνισμό και απαισιοδοξία», η Ουάσιγκτον πιέζει για διαπραγματευτική κινητικότητα. Στη επαναλαμβανόμενη θέση της περί «λύσης των δύο κρατών» δεν εμπεριέχεται τίποτε καινούργιο. Καμία αμερικανική προεδρία έως σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει αυτή την προοπτική. Το ζήτημα είναι υπό ποιους όρους θα δημιουργηθεί αυτό το κράτος και τι είδους κράτος θα είναι. Θα είναι μια κατακερματισμένη οντότητα, τύπου Μπαλουχιστάν, απολύτως ελεγχόμενη και εξαρτώμενη από το Ισραήλ; Απάντηση σε αυτό το ερώτημα, η νέα αμερικανική προεδρία δεν έχει. Και είναι απολύτως φυσικό, αφού η Ουάσιγκτον, όπως και πολλοί άλλοι όψιμοι ενδιαφερόμενοι για την τύχη του παλαιστινιακού λαού, επισταμένα αποφεύγει την ουσία του προβλήματος, την οποία δεν θέλει και να αντιμετωπίσει: Την ισραηλινή κατοχή.

Ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, μέχρι στιγμής, επιλέγει ως τακτική το «καρότο» αφήνοντας το «μαστίγιο», κρίνοντάς την, προφανώς, πιο πρόσφορη ως προς την προώθηση των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή της «ευρείας Μέσης Ανατολής», που παρεμπιπτόντως ως όρος δε χρησιμοποιείται τόσο πολύ, πιθανώς για να αποδειχτεί και το βάθος της «αλλαγής» στην αμερικανική πολιτική.Κομβικό ρόλο στην αποτελεσματικότητα της νέας τακτικής διαδραματίζει το Παλαιστινιακό, ένα ζήτημα που επιδρά καταλυτικά στην αραβική και μουσουλμανική κοινή γνώμη, και, όπως φαίνεται, χρησιμοποιείται, για άλλη μια φορά, όχι μόνο από τις ΗΠΑ αλλά και από άλλες ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις, ως μοχλός προώθησης εξελίξεων και ικανοποίησης συμφερόντων παντελώς αλλότριων από το στόχο του πολυετούς αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ανεξάρτητο, βιώσιμο κράτος.