Ν. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Κα Παπαρήγα πολλές φορές και εδώ στο ντιμπέιτ το έχουμε συζητήσει, σας ζητάμε να μας πείτε το μοντέλο που επαγγέλλεστε επειδή δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Θέλω λοιπόν να μας πείτε, αν αναλαμβάνατε τη διακυβέρνηση της χώρας την 5η Οκτωβρίου, αν αυτό αποφάσιζε ο ελληνικός λαός, θα κλείνατε όλες τις ιδιωτικές τράπεζες, τα ιδιωτικά σχολεία και τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Τι θα κάνατε με τους ανέργους που θα προέκυπταν; Πού θα βρίσκατε τα χρήματα να τα κάνετε όλα αυτά; Και μετά, αφού δεν θα υπήρχε πλούτος να φορολογήσετε, πάλι πού θα τα βρίσκατε τα λεφτά για κοινωνικό κράτος;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κε Ευαγγελάτε, μην υποτιμάτε ότι ο 20ός αιώνας γνώρισε στις σοσιαλιστικές χώρες, το μεγάλο πλεονέκτημα των κοινωνικών παροχών. Και μάλιστα, ήταν τόσο ισχυρό αυτό το πλεονέκτημα των κοινωνικών παροχών, που, αν θέλετε, το μιμήθηκαν - και αυτό δεν είναι κακό - και καπιταλιστικές χώρες, και Σκανδιναβικές, κλπ. Να σας πω όμως και κάτι άλλο: Εμείς, μελετώντας τις συνθήκες του σοσιαλισμού, έχουμε βγάλει συμπεράσματα, και απ' τα αρνητικά. Και, όπου υπήρχαν και εφαρμόστηκαν οι νόμοι της αγοράς, προετοίμασαν αυτό το τραγικό που έγινε με την καπιταλιστική παλινόρθωση. Τώρα τι λέμε εμείς: Καταρχήν, στις 4 Οκτώβρη δεν κρίνεται ο σοσιαλισμός. Μακάρι να κρινόταν αυτό, αλλά δεν κρίνεται ο σοσιαλισμός. Αυτό που καταρχήν εμείς λέμε, είναι ότι ο λαός πρέπει να βρεθεί σε θέση μάχης και να αντιμετωπίσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έχει δώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Τις έχει υπογράψει ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου, δεν τοποθετούνται γι' αυτές και δεν έχω ακούσει και άλλα κόμματα. Οπως ο ΛΑΟΣ, δεν έχει τοποθετηθεί. Οι κατευθύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας - μάλιστα υπάρχει και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Και όλα τα υπόλοιπα που λένε το εξής: Μείωση των εργοδοτικών εισφορών, μέχρι στην πορεία και κατάργησή τους, ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, δημιουργία τριών πυλώνων, έχει αποφασιστεί από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τριών πυλώνων, όπου, ο ένας θα είναι ο φτωχός πυλώνας της κοινωνικής ασφάλισης, ο δεύτερος θα είναι ο πυλώνας που θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ο τρίτος θα είναι ο ιδιωτικός. Τι λέμε λοιπόν εμείς: Η αντεπίθεση του λαού και το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι σε βάρος των δυο κομμάτων. Με την αποδυνάμωσή τους, θα φέρει το λαϊκό κίνημα σε καλύτερη θέση για να διεκδικήσει, να μην εφαρμοστούν τα πέντε χρόνια αύξηση των ορίων των γυναικών, για να χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή και να επιδοτηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία από το κράτος, για να μην ανέβουν άλλο τα όρια συνταξιοδότησης και για να ανέβουν οι μισθοί. Γιατί, όταν οι μισθοί είναι χαμηλοί, τι θα γίνει με τις συντάξεις; Χαμηλές θα είναι και αυτές.

Ν. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Εγώ ρώτησα ότι, αν δεν έχουμε ιδιώτες, που θα βρείτε τα λεφτά. Ο πλούτος δε θα υπάρχει για να φορολογηθεί. Θέλω και κάτι ακόμα να ρωτήσω όμως, για τους αγώνες, τους μαζικούς αγώνες, όπως λέτε. Το ΚΚΕ, εδώ και αρκετά χρόνια, με το ΠΑΜΕ, τη συνδικαλιστική οργάνωση, φαίνεται να εφαρμόζει μια τακτική που λέει εμείς και οι άλλοι. Αυτό για το κόμμα σας προφανώς έχει κάποια οφέλη, αλλά δεν πλήττει και τη μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα των αγώνων των εργαζομένων; Γιατί το εφαρμόζετε;

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κε Ευαγγελάτε, όταν δε θα υπάρχουν επιχειρηματίες για να τους φορολογήσουμε, τότε όλος ο πλούτος που παράγεται στον τόπο, θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία. Και επομένως, ο λαός θα κάνει ο ίδιος το κουμάντο του και δε θα περιμένει να φορολογήσει κάποιους. Αυτό είναι αυτονόητο. Γι' αυτό μίλησα και για το σοσιαλισμό. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν κρίνεται στις 4 του Οκτώβρη. Θα κριθεί μετά. Μέσα από άλλες και πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες. Ομως, εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Είναι δυνατόν, κομμουνιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, προοδευτικοί άνθρωποι, να μπορούν να υποτάσσονται σε μια Γενική Συνομοσπονδία και σε μια ΑΔΕΔΥ, που υπέγραψαν σύμφωνο μαζί με τους βιομήχανους, που υπέγραψαν τα 77 λεπτά αύξηση, που συμφωνούν με τους βιομήχανους ότι μπορεί να υπάρχει κοινή διέξοδος απ' την κρίση; Αυτές οι ηγεσίες έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη - πέρα από τα κόμματα εξουσίας - για την κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος, για το γεγονός ότι μπορούσαμε να έχουμε κάτι ματαιώσει και δε ματαιώθηκε. Ενωτικό κίνημα από τα κάτω. Ποτέ με την εργατική αριστοκρατία!