Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα ότι σε συνθήκες κλιμακούμενης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αυξάνονται οι κίνδυνοι να ξεσπάσουν πολεμικές συγκρούσεις. Οι εξελίξεις στη Λιβύη επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του και ταυτόχρονα αποτελούν επαλήθευση των αναλύσεων που από την πρώτη στιγμή έκανε για το χαρακτήρα της κρίσης, που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων.

Η κρίση είναι αντικειμενικό φαινόμενο στον καπιταλισμό. Είναι αποτέλεσμα της αναρχίας στην παραγωγή, η αιτία του βρίσκεται στο ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά τα αποτελέσματά της, δηλαδή τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, τα καρπώνονται οι καπιταλιστές, που κυνηγούν το κέρδος για να διευρύνουν την παραγωγή τους για ακόμη μεγαλύτερο κέρδος. Κρίση είναι η διακοπή αυτής της διαδικασίας της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου, που δεν μπορεί να την εμποδίσει καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού. Αλλωστε η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων τροφοδοτεί το κεφάλαιο με προνόμια και φιλομονοπωλιακούς νόμους και ταυτόχρονα φθηναίνει την εργατική δύναμη, για να μεγαλώνει η ένταση της εκμετάλλευσης. Μόνη διέξοδος για το κεφάλαιο είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που σημαίνει ανεργία, φτήνεμα της εργατικής δύναμης, αλλά και απαξίωση μέρους του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα ψάχνει να βρει νέα κερδοφόρα πεδία για να επενδύσει τα συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν στα σεντούκια του. Εκεί εδράζονται οι κολεγιές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να τσακίσουν το λαό και να φθηνύνουν την εργατική δύναμη, απαξιώνοντάς την. Στην ίδια βάση όμως εδράζονται και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί για τον καταμερισμό της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου, για το κέρδισμα νέων κερδοφόρων επενδύσεων.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στο λαό της Λιβύης θα οδηγήσει σε ανακατανομή της πίτας των πετρελαίων και των άλλων ενεργειακών πηγών της χώρας, τις οποίες λιμπίζονται οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ανταγωνίζονται για την εκμετάλλευσή τους. Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος στόχο έχει να βελτιώσει τη θέση των διεθνικών μονοπωλίων στην εκμετάλλευση του υπεδάφους της Λιβύης και στην αξιοποίηση της γεωστρατηγικής της θέσης, δημιουργώντας έτσι καλύτερες προϋποθέσεις για την κερδοφορία τους και την απόδοση των κεφαλαίων που κρατούν σωρευμένα και αναζητούν διέξοδο στην παραγωγή. Με αυτό το κριτήριο σχηματοποιούνται οι συμμαχίες στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών. Οι Βρετανοί, με ισχυρή οικονομική παρουσία στη Λιβύη (η BP ελέγχει την Ανατολική Λιβύη), διεκδικούν τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας. Οι Γάλλοι θέλουν να βάλουν πόδι, έχοντας ταυτόχρονα δράση στο Τσαντ (συνορεύει με τη Λιβύη), με πλούσιο υπέδαφος σε ουράνιο, ενώ άλλες ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Τουρκία αναζητούν τους συσχετισμούς εκείνους που θα αναβαθμίσουν το ρόλο τους στο παιχνίδι.

Για την εξασφάλιση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατίας στη Λιβύη συμμετέχει και η Ελλάδα στον βρώμικο πόλεμο. Οταν τα όπλα σιγήσουν, ανεξάρτητα από τη διανομή της λείας, κερδισμένα θα έχουν βγει τα μονοπώλια και χαμένοι οι λαοί της περιοχής, οι οποίοι, εκτός από τον κίνδυνο της γενικευμένης ανάφλεξης, θα συνεχίσουν να έχουν στο σβέρκο τους καπιταλιστικές κυβερνήσεις και να δέχονται διαρκή πόλεμο στα δικαιώματά τους. Διέξοδο για τους λαούς έξω από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα δεν υπάρχει. Εκεί βρίσκεται η μήτρα της κρίσης και των πολέμων, αυτή είναι που πρέπει να εξαλειφθεί.