Τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της κυβέρνησης αραδιάζει ο Γ. Παπανδρέου σε επιστολή του προς τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ, Ζ. Κ. Γιούγκερ, με την οποία ζητά να προχωρήσει η ΕΕ σε «ένα συνολικό πακέτο λύσεων που θα σηματοδοτούν ξεκάθαρα την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μεγαλύτερη ζημιά ή την καταστροφή του».

Ο Γ. Παπανδρέου σημειώνει ότι «δεκατέσσερις μήνες μετά την έναρξη του μεταρρυθμιστικού μας προγράμματος, η Ελλάδα έχει επιτύχει μία εντυπωσιακή δημοσιονομική εξυγίανση, ενώ παράλληλα έχει θέσει σε εφαρμογή πολυάριθμες δομικές μεταρρυθμίσεις μεγάλου βεληνεκούς», που έχουν τσακίσει στην κυριολεξία τη ζωή των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Χαρακτηρίζει την ψήφιση του αντιλαϊκού μεσοπρόθεσμου και του πρώτου εφαρμοστικού νόμου σαν ένδειξη «γενναίας προσπάθειας και ισχυρής πολιτικής βούλησης για την επίτευξη των στόχων μας», διαπιστώνοντας ωστόσο ότι «βρισκόμαστε σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το εν εξελίξει πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής της Ελλάδας και της Ευρώπης», γεγονός που το αποδίδει στη «δυσπιστία» των καπιταλιστικών αγορών.

Σ' αυτό το πνεύμα, ισχυρίζεται ότι «εάν η Ευρώπη δεν λάβει τις σωστές, συλλογικές και ισχυρές αποφάσεις τώρα, κινδυνεύουμε από νέες και ίσως παγκόσμιες αναταράξεις στις αγορές» και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα παραπονιέται ότι «η απόπειρα τις τελευταίες δέκα ημέρες, να θεσπισθεί η ιδιωτική συμμετοχή στο πρόγραμμα ανάκαμψης έχει προκαλέσει δημόσιες προειδοποιήσεις ότι, στην περίπτωση αυτή, οι οίκοι αξιολόγησης θα έκαναν λόγο για επιλεκτική χρεοκοπία».

Ο ίδιος διαπιστώνει ότι «η μετάβαση από κρίση σε κρίση, σε μια τόσο αδύναμη φάση ανάκαμψης (...) είναι μια επιλογή που η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να αντέξει» και στο δια ταύτα προτείνει «να ξεκινήσουμε, το συντομότερο δυνατό, τη σύγκληση κλειστών συνεδριάσεων εργασίας με τη συμμετοχή πολιτικών ηγετών, συμβούλων και τεχνικών εμπειρογνωμόνων, με στόχο την εξεύρεση αποτελεσματικών και ακόμη μακροπρόθεσμων λύσεων, αντί των κατά περίπτωση adhoc αντιδράσεων».

Σαν πιθανές λύσεις, επαναλαμβάνει τα όσα ήδη βρίσκονται στο τραπέζι των παζαριών από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, όπως «μετακύλιση, αναδιάταξη, επαναγορά, ανταλλαγή ομολόγων, ευρωομόλογα, επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής, μείωση επιτοκίων, ευελιξία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) κλπ.».