Στα μέσα Μάη τρεις Ομοσπονδίες, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, κατεβαίνουν σε απεργία με αιχμή το ζήτημα των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων. Οι Ομοσπονδίες σε Τύπο - Χαρτί και Κλωστοϋφαντουργία - Ιματισμό - Δέρμα απεργούν στις 15 Μάη και η Ομοσπονδία σε Γάλα - Τρόφιμα - Ποτά έχει πάρει απόφαση για 48ωρη απεργία στις 15 και 16 Μάη. Στις σημερινές συνθήκες η απεργία των τριών κλάδων είναι μια πολύ δύσκολη μάχη. Ερχεται αντιμέτωπη με τους νόμους που προώθησε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που τσάκισαν την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μειώνοντας δραστικά (511 ευρώ μεικτά) αυτόν τον άθλιο κατώτατο μισθό των 750 ευρώ μεικτά. Το ίδιο έκανε στην πράξη και με τις Κλαδικές Συμβάσεις αφού όρισε ότι μετά τη λήξη τους (και τη λήξη της μετενέργειας) αν δεν υπογραφεί νέα διατηρούνται μόνο ο βασικός μισθός και τέσσερα επιδόματα. Το πολύ χαμηλό αυτό όριο μπορούν να το επιβάλουν οι εργοδότες μονομερώς.

Η απεργία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη καθώς οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που ελέγχουν την πλειοψηφία των συνδικάτων, έχουν αποδεχθεί ή έχουν καλλιεργήσει κλίμα αποδοχής των όσων ορίζουν οι αντεργατικοί νόμοι. Για παράδειγμα, στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων δέχθηκαν το «πάγωμα» των μισθών. Στα ΕΛΠΕ πολύ νωρίτερα από την ψήφιση των νόμων υπέγραψαν «πάγωμα» των μισθών για τους υφιστάμενους εργαζόμενους και μείωσή τους κατά 40% για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Στη ΓΕΝΟΠ και την ΕΥΔΑΠ ετοιμάζονται να υπογράψουν ΣΣΕ που «νομιμοποιούν» τη μεσοσταθμική μείωση κατά 35% των μισθών και τη δυνατότητα της εργοδοσίας να απολύει. Και με τη συμφωνία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στους αντίστοιχους κλάδους.

Από την άλλη, για τους ίδιους λόγους η απεργία των τριών κλάδων αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτή αυξάνει την αποτελεσματικότητά της. Είναι δυνατόν να βάλει εμπόδια στις επιδιώξεις των μεγαλοεπιχειρηματιών των κλάδων και να συμβάλει στο να υπάρξουν κατακτήσεις. Συμβάλλει στο σπάσιμο της μοιρολατρίας και της απογοήτευσης που καλλιεργεί η δράση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, να απαντήσει στα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν τα αστικά κόμματα και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Η μάχη αυτή αφορά στους μισθούς, σε άλλα δικαιώματα που περιλαμβάνουν οι ΣΣΕ αλλά και στην ίδια την έννοια της ΣΣΕ. Το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τα δεκανίκια τους στο συνδικαλιστικό κίνημα στόχο έχουν ο κάθε εργάτης να στέκεται μόνος του, έρμαιο απέναντι στον εργοδότη, με τον τελευταίο να του επιβάλλει όποιους όρους εργασίας θέλει. Απάντηση σε αυτό μπορεί να είναι μόνο η οργανωμένη συλλογική πάλη των εργατών για την υπογραφή ΣΣΕ.

Παράλληλα, τέτοιες μάχες είναι ανάγκη να συνδέουν το επιμέρους με το γενικό. Ο αγώνας πρέπει και μπορεί, εκτός από το αίτημα για την αύξηση του μισθού, να συμβάλλει στην αποκάλυψη ότι η επίθεση στους μισθούς είναι μέρος της ολομέτωπης επίθεσης που έχει εξαπολύσει η δικτατορία των μονοπωλίων στο σύνολο των εργαζομένων, με βασικό στόχο τη διασφάλιση και αύξηση της κερδοφορίας τους. Και ότι η επίθεση αυτή μπορεί να αναχαιτιστεί μόνο από ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα που μαζί με τους συμμάχους των εργατών θα εναντιώνεται καθολικά στην ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματιών και στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.