Οκτώ συνολικά οι νέες ταινίες της βδομάδας, αδιάφορες κι αναμασήματα οι περισσότερες. Ξεχωρίζει το, τουλάχιστον, αειθαλές αριστούργημα του Τζίλο Ποντεκόρβο «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ» από το 1966, αφήνοντας καταϊδρωμένες όλες τις υπόλοιπες... Πολύ διθυραμβικός λόγος εκφράζεται ήδη για την έξοδο της νέας ταινίας του Βούλγαρη, που έχει και αυτή απόψε πρεμιέρα δίπλα σε δύο ακόμα ελληνικές παραγωγές: Την αξιοπρεπή, ασπρόμαυρη, χαμηλών τόνων «RUNAWAY DAY» (2013) του Δημήτρη Μπαβέλα, και το δράμα του Κώστα Κολημένου «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ» (2013)... Πρεμιέρα φυσικά και για την αμερικανική ταινία τρόμου της βδομάδας «CARRIE» (2013), σε σκηνοθεσία Κίμπερλι Πιρς, που στηρίζεται σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ. Η ταινία μοιάζει πολύ κατώτερη, σχεδόν ανούσιο ριμέικ της πρωτότυπης βερσιόν του Μπράιαν ντε Πάλμα από το 1976, της κινηματογραφημένης με χιτσκοκικής έμπνευσης στιλ. Αυτό που ξεχωρίζει την τωρινή από την τότε έκδοση, εντοπίζεται αφενός στην υπερβολική εστίαση στην τηλεκινησία της έφηβης Κάρι (μη πειστική στο ρόλο η καλή ηθοποιός Κλοέ Γκρέις Μόρετς), της δύσκαμπτης και με υπέρ το δέον συγκινησιακή φόρτιση (αντίθετα από την ανασφαλή και προσεκτική στην ερμηνεία του ρόλου Σίσι Σπέισεκ) και αφετέρου στο μη καλό χειρισμό από την Πιρς του συνδυασμού: Εφηβικό δράμα / μεταφυσικός τρόμος / αίσθηση του να μεγαλώνεις σε απομόνωση. Σαν ριμέικ που είναι η ταινία καθίσταται αναγκαστικά αντικείμενο σύγκρισης με το αδιάβροχο πρωτότυπο. Θα έπρεπε λοιπόν το πόνημα να τονωθεί, είτε με ενέσεις με «νέο αίμα», είτε με νέες ιδέες, είτε με αύξηση της ποιότητας του τρόμου... Απ' όσο φαίνεται οι δύο ενδιαφέρουσες πρωταγωνίστριες δεν είναι αρκετές και η έντονη επίδραση της σημερινής αισθητικής των ταινιών τρόμου κάνει κακό στην ποιότητα... Χωρίς να είναι καλό, το αμερικανικό θρίλερ δράσης «Ο ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» (2013), του Γκέρι Φλέντερ, που βασίζεται ολοσχερώς στον πρωταγωνιστή Τζέισον Στάθαμ, δεν είναι κάκιστο. Βέβαια, η δράση, σε ένα όντως εμετικά άρρωστο κοινωνικό περιβάλλον στην αμερικάνικη ύπαιθρο του υπαρκτού καπιταλισμού, ακόμα μια φορά λειτουργεί ως αυτοσκοπός... Περισσότερη διασκέδαση παρά δράμα, το γλαφυρό χειροτέχνημα με φανταστικές λεπτομέρειες σε κοστούμια, σκηνογραφία και μακιγιάζ, η βιογραφική ταινία - τελευταία κατά δηλώσεις του σκηνοθέτη Στίβεν Σόντερμπεργκ, «BEHIND THE CANDELABRA» (2013) που χωλαίνει λόγω ιδιαίτερα συμβατικού και προβλέψιμου σεναρίου πάνω σε μια αδιάφορη ιστορία. Ο Μάικλ Ντάγκλας επιστρέφει μετά την αρρώστια του ενσαρκώνοντας τον φανταχτερό ομοφυλόφιλο πιανίστα Λιμπεράτσε. Εγωκεντρικός, παιδαριώδης, με απαιτήσεις για άμεση ικανοποίηση των αναγκών του ο μπαγιάτικος αυτός μεγάλος μπέμπης χρησιμοποιούσε τους άλλους σαν αναλώσιμα. Στους άλλους περιλαμβάνεται και ο νεαρός εραστής του Σκοτ Θόρσον, ένας εύρωστος, ροδομάγουλος και αφελής νεαρός που συνάντησε τον πιανίστα και έγινε αμέσως εραστής και δεξί του χέρι. Μέσα από τα μάτια του Σκοτ, ή μάλλον, το βιβλίο που έβγαλε ο Σκοτ (τον υποδύεται ο Ματ Ντάμον) παρακολουθούμε την περίεργη, μυστική τους σχέση που σκοντάφτει στη ζήλια, στα ναρκωτικά κ.λπ., κ.λπ...