Μουσικές και κουβέντες «ποτισμένες» με την αλληλεγγύη της τάξης τους αντάλλαξαν για δυο μέρες μετανάστες και Ελληνες εργαζόμενοι στο πάρκο του ΦΙΞ στα Πατήσια. Για ένατη συνεχή χρονιά, στο διήμερο της ΚΟΑ του ΚΚΕ και των Οργανώσεων Αθήνας της ΚΝΕ για τη μετανάστευση, εργάτες από κάθε γωνιά της Γης έσμιξαν σε μια «γιορτή» που τόσο η μορφή όσο και το περιεχόμενό της διαλαλεί ότι Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι έχουν τον ίδιο εχθρό, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Μια «γιορτή» - κάλεσμα στην πάλη για τη Λαϊκή Εξουσία, το Σοσιαλισμό.

Οι διήμερες εκδηλώσεις για τη μετανάστευση συμπύκνωσαν και αποτύπωσαν με εικόνες, εκδηλώσεις, συζητήσεις, χορό και τραγούδια τη συνολική δράση του ΚΚΕ στους μετανάστες, την πολύμορφη και καθημερινή παρέμβαση εκεί όπου δουλεύουν και ζουν οι μετανάστες. Ανέδειξαν τις θέσεις του ΚΚΕ, αποτέλεσαν και οι ίδιες οι εκδηλώσεις μια παρέμβαση, κόντρα στο κλίμα που καλλιεργείται από την κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑ.Ο.Σ. και τα ΜΜΕ των επιχειρηματιών, κόντρα στο κυνηγητό των μεταναστών, το χτύπημα στα δικαιώματά τους, που είναι χτυπήματα συνολικά στην εργατική τάξη.

Τα περίπτερα των μεταναστευτικών συλλόγων και κοινοτήτων που στήθηκαν στο διήμερο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έδειχναν αυτό που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις κρύβουν: Την αληθινή αιτία της μετανάστευσης. Τον ξεριζωμό, τα αδιέξοδα. Αλλά και την πάλη για μια καλύτερη ζωή.

Οπως ενημέρωναν στο περίπτερό τους οι μετανάστες από την Ινδία, από τη χώρα τους ζουν σήμερα στην Ελλάδα 20.000 μετανάστες. Η φτώχεια τους έδιωξε από την πατρίδα και εδώ «δουλεύουν ήλιο με ήλιο» για 18-20 ευρώ μεροκάματο, κυρίως σε θερμοκήπια, χωράφια, ιχθυοτροφεία, τόνιζαν. Μένουν εκεί που δουλεύουν, σε παραπήγματα, σε αποθήκες.

«Το Κογκό δεν έχει μόνο διαμάντια, έχει και παιδιά», δήλωναν οι εργαζόμενοι από το Κογκό, εκφράζοντας με αυτά τα λόγια την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας τους από τα μονοπώλια την ώρα που ο λαός λιμοκτονεί.

Οι Μπαγκλαντέζοι εργάτες πρόβαλαν φωτογραφίες από την αγωνιστική δράση τους μαζί με τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις της Ελλάδας, στο πλευρό του ΠΑΜΕ.

Με δικά τους περίπτερα και ταμπλό - κάποια γραμμένα στη γλώσσα τους - συμμετείχαν στο Φεστιβάλ οι μετανάστες από μια σειρά χώρες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έχουν συναντηθεί με τους κομμουνιστές και τα ταξικά συνδικάτα, όπως οι Σομαλοί, που μοιράζουν γραμμένη στα αγγλικά ανακοίνωση για τις αιτίες που τους έφεραν εδώ, όπως και το διεκδικητικό πλαίσιο του ΚΚΕ για τους μετανάστες.

Τα «παρών» έδωσαν μεταξύ άλλων η Γενική Ενωση Παλαιστινίων Εργατών, η Σουδανική Κοινότητα, Κούρδοι Συρίας, μετανάστες από την Μπουρκίνα Φάσο, την Τανζανία, το Πακιστάν, το Κέντρο Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης των λαών Ελλάδας - Τουρκίας.

Στην είσοδο του χώρου δέσποζαν ακόμα τα περίπτερα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, του ΠΑΜΕ, της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη», της ΕΕΔΥΕ, της ΕΕΔΔΑ και από το Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας στην Πατησίων.

Για δυο μέρες στο πάρκο ΦΙΞ συνέβη αυτό που η πλουτοκρατία και τα κόμματά της φοβούνται και εμποδίζουν με χίλια τερτίπια:

Ανθρωποι του μόχθου, ντόπιοι και ξένοι, έσμιξαν, γιόρτασαν, χόρεψαν και τραγούδησαν μαζί ενωμένοι. Μίλησαν για όλα όσα τους απασχολούν, έκαναν ένα ακόμα βήμα στην οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης. Μετανάστες που μαθαίνουν ελληνικά στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας απήγγειλαν στα ελληνικά ποιήματα για τη ζωή, τη δουλειά, την ειρήνη. Τραγούδησαν ελληνικά τραγούδια, πολλοί μετανάστες κάθε ηλικίας, οικογένειες ολόκληρες, ένωσαν τα χέρια τους και τις φωνές τους κάτω από τη μουσική των Κούρδων Συρίας και του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν, γλέντησαν με δημοτικά τραγούδια από την Ελλάδα και την Αλβανία.

Μίλησαν για τα παιδιά τους, το σχολείο και τη μόρφωσή τους, για τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά στα παιδιά της εργατικής τάξης και πολύ περισσότερο των μεταναστών. Πίσω από τα στοιχεία και τους αριθμούς αναδείχτηκε η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρίσεις και η «διαπολιτισμική εκπαίδευση» ως ο «φερετζές» για να κρυφτούν τα εμπόδια αυτά που βάζει η πλουτοκρατία. Στο ΦΙΞ οι εργάτες συζήτησαν και μετέφεραν πείρα από την οργάνωση στα συνδικάτα, την κοινή διεκδικητική πάλη σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με τους Ελληνες εργαζόμενους, για τα συνολικά δικαιώματα της τάξης τους, τόνισαν ότι πρέπει να ξεπεραστεί ο φόβος, ότι οι μετανάστες μόνο ενωμένοι και διεκδικώντας θα κατακτήσουν όλα όσα τους ανήκουν.

Τα παιδιά των μεταναστών έπαιξαν μαζί στον παιδότοπο παίρνοντας το πρώτο σημαντικό μάθημα για τη ζωή τους: Ανάμεσα στους λαούς δεν υπάρχουν τείχη.