«Η χώρα είναι σε γόνιμη γεωγραφική θέση, με πολλά υποσχόμενους νέους επιχειρηματίες και στελεχιακό δυναμικό με πολλά προσόντα. Αυτό που απομένει είναι να ολοκληρωθούν οι δομικές και διαρθρωτικές αλλαγές. Ηδη έχει γίνει το πρώτο βήμα όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και μία σημαντική συνεισφορά είναι η διαχείριση του εργασιακού κόστους η οποία πρέπει θα συνεχιστεί για να γίνουν οι όροι ανταγωνιστικότητας ακόμη καλύτεροι τα προσεχή χρόνια». Το παραπάνω απόσπασμα, από τη χτεσινή ομιλία του επικεφαλής της Ομάδας Δράσης (Task Force) Χ. Ράιχενμπαχ σε συνέδριο για τις εξαγωγές, έρχεται να κονιορτοποιήσει τις ψευδαισθήσεις και τις υποσχέσεις των κυβερνητικών εταίρων ότι τάχα «δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί». Η παραπέρα δραστική μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους είναι μονόδρομος για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη «διαρθρωτική αλλαγή» που διατυμπανίζουν διαρκώς οι κυβερνώντες, αλλά δεν τολμούν να το πουν ευθέως: Το παραπέρα τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των μισθών, ώστε να πέσουν στα «ανταγωνιστικά» επίπεδα των γειτονικών χωρών. Στη βάση αυτή, δηλαδή των μισθών πείνας και με εργαζόμενους να έχουν ξεπέσει σε σύγχρονους δούλους, θέλουν να προσελκύσουν «επενδύσεις». Ετσι θα κάνουν τη χώρα «φιλική στην επιχειρηματικότητα», πράγμα που δεν είναι απαίτηση του εν λόγω αξιωματούχου της ΕΕ ή της τρόικας, αλλά πρόκειται για κοινή στρατηγική των απανταχού μονοπωλίων, άρα και στην Ελλάδα, για έξοδο από την κρίση, μέσω της άγριας υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της εξαθλίωσης του λαού. Φιλολαϊκή διέξοδος πάντως εντός των πλαισίων της ΕΕ και του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.