ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στόχος να χτυπηθεί το εργατικό Κίνημα

Γρηγοριάδης Κώστας

Μια δισέλιδη «χαρτογράφηση» για το χώρο των αναρχικών κάνει το Βήμα της Κυριακής για να δείξει - όπως λέει - ποιοι είναι αυτοί που «καίνε την Αθήνα», πόσα είναι τα «στέκια τους», σε πόσες ομάδες χωρίζονται, πόσο καλά τούς «γνωρίζουν οι αρχές» σε «ποσοστό 80 - 90%» και καταγράφει τις περιοχές από όπου κατάγονται. Την εικόνα αυτή την έχουν παρουσιάσει πολλές φορές στο παρελθόν, μετά από αντίστοιχα γεγονότα με αυτά της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου. Μόνο που αυτή η εικόνα δεν είναι ολοκληρωμένη, όσο κι αν θέλουν να την παρουσιάσουν έτσι επειδή τούς βολεύει.

Εχουμε γράψει πολλές φορές ότι το σχέδιο διάφορων μηχανισμών που δρουν με αυτό τον τρόπο είναι να χτυπηθεί το εργατικό λαϊκό Κίνημα. Να συκοφαντηθούν οι αγώνες των εργατών, οι λαϊκές κινητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η δράση αυτών των μηχανισμών που στις 12 Φλεβάρη έδρασαν σε απόλυτο συντονισμό με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, είχαν σαν στόχο με μια στρατιωτικού τύπου επιχείριση να διαλύσουν τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Κάτι που δεν το κατάφεραν. Ας αφήσουν τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που αποπροσανατολίζουν από την ουσία.

Υμνοι για τις βολικές... απόψεις

Υμνους για τις απόψεις του «πραγματικά αριστερού» όπως αποκαλεί τον Ν. Σκουφτούλη, έκανε χτες ο γνωστός δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Α. Πορτοσάλτε. Αφορμή η συνέντευξη του πρώτου στο κυριακάτικο «Πρώτο Θέμα». Ο δημοσιογράφος που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των καπιταλιστών και βγάζει σπυράκια όταν ακούει για εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις και τα δίκια της εργατικής τάξης, πετά τη σκούφια του με τις απόψεις Σκυφτούλη, όπως: Οι ύμνοι για το Δεκέμβρη του 2008, τότε που το επαναστατικό σύνθημα ήταν η κουκούλα και η σπασμένη βιτρίνα αλλά και ότι έρχεται νέος Δεκέμβρης. «Οτι βάζει η αστυνομία προβοκάτορες (σ.σ. στις κινητοποιήσεις) είναι ανοησίες. Αυτό δε που λέει, περί προβοκατόρων, βολεύει και το κυρίαρχο σύστημα». Είναι φανερό ποιον βολεύει μια τέτοια άποψη και γιατί ο Πορτοσάλτε την προβάλλει με τέτοιο τρόπο. Γιατί πολύ απλά αυτή η άποψη εξυπηρετεί τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης και του κράτους. Βολεύει να θάβεται το θέμα της εμπλοκής του κρατικού μηχανισμού σε προβοκάτσιες που στόχο έχουν να χτυπήσουν το εργατικό λαϊκό Κίνημα. Θέλουν να κρύψουν ότι υπάρχουν κρυφοί και φανεροί μηχανισμοί που μπαίνουν σε εφαρμογή μόνο όταν ο εργατόκοσμος κάνει κινητοποιήσεις. Το Μάη του 2010, τον Οκτώβρη του 2011, το Φλεβάρη του 2012, τέτοια σχέδια μπήκαν σε εφαρμογή. Πώς να μην είναι βολική για το αστικό πολιτικό σύστημα και τους κεφαλαιοκράτες η αντίληψη που προβάλλει ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ και πώς να μην προβάλλει υμνώντας τέτοιες απόψεις;

Πρόγευση μαύρης τρομοκρατίας

Μια μικρή πρόγευση για το όργιο τρομοκρατίας, μαύρης προπαγάνδας και χυδαίου αντικομμουνισμού, που προετοιμάζουν τα επιτελεία της πλουτοκρατίας και των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά της, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης, έχει αρχίσει να αποτυπώνεται στην αρθρογραφία των αστικών εφημερίδων. Είναι ολοφάνερο ότι η κινδυνολογία και η καταστροφολογία θα «σκεπάσουν» τα πάντα, ακριβώς γιατί πρέπει να φοβηθεί τόσο πολύ ο λαός ώστε να ξεχάσει ότι καταστρέφουν τη ζωή του. Ακριβώς γι' αυτό θα επισείεται διαρκώς ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας, του χάους, του εμφυλίου, της λεηλασίας των καταστημάτων κ.ο.κ. Στη βάση αυτή θα επιχειρήσουν να στήσουν την προεκλογική καμπάνια του τρόμου, όπως ξεκάθαρα προαναγγέλλεται από το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη στο «Βήμα της Κυριακής». Οπως γράφει, στην εκλογική αναμέτρηση ο λαός «έχει την ευκαιρία να αποφασίσει τι είναι και τι θέλει να είναι» και σπεύδει να θέσει τα εκβιαστικά διλήμματα στο λαό: Πρώτον, «να αποφασίσει δηλαδή αν θέλει να είναι μια ελεύθερη δυτική δημοκρατία ή η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης». Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που κυβερνούν από τη μεταπολίτευση και μετά είναι κομμουνιστικά κόμματα και δεν το ξέραμε; Μπαγάσα δημοσιολόγε, έχεις πάθει παράκρουση και βλέπεις φαντάσματα ή το φόβο των αστών ξορκίζεις από την αδυναμία να διαχειριστούν την κρίση, αλλά και να χειραγωγούν το λαό; Δεύτερον «αν θέλει να είναι μια πατρίδα ευνομίας και ευταξίας ή ένας παράδεισος απατεώνων, αλητών και γκάνγκστερ». Τρίτο «αν θέλει να είναι μια συντεταγμένη, αλληλέγγυα και δίκαιη Πολιτεία ή αν προτιμά να βυθιστεί στον κοινωνικό εμφύλιο που απεργάζονται οι "μαύροι" και "κόκκινοι" κήρυκες του μίσους». Ούτε για μια στιγμή ο λαός δεν πρέπει να τους φοβηθεί, γιατί αυτό θα σήμανε ολοκληρωτική και μακροχρόνια καταστροφή του. Αντίθετα, πρέπει να πιστέψει στη δύναμή του και να κατευθύνει την πάλη του στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, να ανατραπεί δηλαδή η εξουσία των μονοπωλίων για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία.

Για πραγματικά αξιοπρεπή ζωή

Ολο το τελευταίο διάστημα τα ίδια αστικά επιτελεία (πολιτικοί, δημοσιολόγοι, ΜΜΕ) που καλούν το λαό να δεχτεί τη σφαγή του δήθεν για τη σωτηρία της χώρας, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για την «καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας» από τους «κακούς», «προκλητικούς» και «υπερόπτες ξένους». Αλλοτε προσδιορίζονται ως Μερκοζί (Μέρκελ - Σαρκοζί), άλλοτε ως «τροϊκανοί», ενώ και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Σόιμπλε, μπήκε δυνατά στο παιχνίδι. Ως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφώνησε «ποιος είναι ο κ. Σόιμπλε» και έγινε «λάβαρο» του αστικού κόσμου που δήθεν δεν ανέχεται να ...λοιδορείται η χώρα.

Πρόκειται για υποκρισία ολκής των αστών και για συνειδητό αποπροσανατολισμό των διαφόρων εκδοχών του οπορτουνισμού. Των πρώτων γιατί συνειδητά η αστική τάξη, το ντόπιο κεφάλαιο, όχι τώρα αλλά πολλά χρόνια πριν (ΕΟΚ, Συνθήκες Μάαστριχτ, Λισαβόνας κ.ο.κ.) έχει εκχωρήσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας γιατί έτσι επιτάσσουν τα συμφέροντά της και κερδίζει από αυτό. Οι οπορτουνιστές με τα περί «εθνικής μειοδοσίας» και «προδοσίας» - ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Α. Τσίπρας, είπε μάλιστα ότι «η Ελλάδα δεν έχει πρωθυπουργό», αλλά «πρωθυπουργεύων επίτροπο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας» - ή τις λάθος συνταγές προσπαθούν να κρύψουν ότι η δήθεν «δημοκρατική», «αριστερή» «εναλλακτική» διέξοδος από την κρίση που προτείνουν, είναι μια άλλη παραλλαγή διαχείρισης του καπιταλισμού.

Τέτοιες κορόνες δρουν αποπροσανατολιστικά ως προς την πραγματική αιτία της δεινής κατάστασης που ζει η εργατική τάξη και ο λαός στη χώρα μας, δηλαδή την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της σε όφελος του κεφαλαίου. Οταν μιλούν για «εθνική αξιοπρέπεια» στοχοποιώντας τους Ευρωπαίους ηγέτες των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι από κοινού τα αστικά κόμματα σε Ελλάδα και ΕΕ αποφασίζουν τη σφαγή των λαών. Ετσι αποπροσανατολίζουν από το κύριο, που είναι ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, θέλοντας να στρέψουν το λαό πότε προς τη Μέρκελ, πότε προς τον Σόιμπλε, πότε προς την κακή Κομισιόν και πάει λέγοντας.

Αξιοπρέπεια για τον εργάτη, τον φτωχό αγρότη, τον μικρέμπορο, μικροβιοτέχνη, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, σημαίνει να έχουν μισθό που να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τους και των οικογενειών τους. Σημαίνει όταν χρειαστούν ιατροφαρμακευτική φροντίδα να μη χρειάζεται να φαλιρίζουν και να έχουν δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας, όπως αρμόζει στην εποχή. Σημαίνει να έχουν Παιδεία σύμφωνα με τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Σημαίνει να έχουν πρόσβαση στον Πολιτισμό που προάγει τη ζωή των ανθρώπων, στην άθληση και τη φυσική αγωγή. Ο αγώνας για αξιοπρεπή ζωή για το λαό προϋποθέτει τη ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Αυτή η αξιοπρεπής στάση ζωής τελικά οδηγεί στη λαϊκή εξουσία που με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τον πανεθνικό σχεδιασμό μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες των παραγωγών του πλούτου, όπου θα είναι απαλλαγμένοι από τα παράσιτα, που τώρα τους ξεζουμίζουν. Αυτόν το δρόμο προτείνει το ΚΚΕ και τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να τον ακολουθήσουν γιατί εκτός των άλλων οι θυσίες που απαιτεί είναι πολύ λιγότερες από αυτές που πληρώνουν τώρα.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Μόνο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ της κυβερνητικής προπαγάνδας των ημερών είναι σαφές: Θα «σας πάρουμε» από μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα και Συλλογικές Συμβάσεις για να «πάρουμε» τα 130 δισ. από την τρόικα!

Το μόνο που εντέχνως παραλείπουν να πουν είναι πως όλα όσα θα... «παρθούν» θα πάνε ακριβώς στις ίδιες τσέπες: Αυτές των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών.

Με τους τελευταίους να παίρνουν και ...κάτι παραπάνω καθότι, όπως είναι γνωστό, δοκιμάζονται ιδιαιτέρως οι τράπεζες από την τρέχουσα κρίση (Εχουν, λένε, τη μείωση του «κουρέματος»).

Γιατί δε χρειάζεται να το... πολυψάξει κανείς για να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Τα χρήματα από την ΕΕ πάνε κατευθείαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι μειώσεις μισθών είναι προφανές ποιον ευνοούν και όσο για τα χρήματα που θα εξοικονομήσει το κράτος ...θα βρουν λίγο αργότερα το δρόμο τους για τον ίδιο προορισμό.

Στην πραγματικότητα, τα παίρνουν όλα και το μόνο που δίνουν είναι φτώχεια, εξαθλίωση και μισθωτή σκλαβιά, χωρίς μάλιστα αυτή η ιστορία να έχει τέλος. Τον Ιούνη άλλωστε έχουμε... νέα πακέτα.

ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟ ΠΙΟ... ευθέως να το πούνε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο; Τι άλλο να προσθέσουν σε αυτά που γίνονται;

Και στα δύο κόμματα γίνεται συζήτηση για την επιστροφή των βουλευτών που καταψήφισαν το 2ο μνημόνιο και αυτοί που ψήφισαν ζητάνε την αποπομπή τους από τις λίστες για να μην έχουν οι διαγραφέντες «αβαντάζ» όταν γίνουν εκλογές!!!

Ακόμη και τις υποτιθέμενες διαφωνίες τους δηλαδή στον ίδιο σκοπό τις εντάσσουν: Να πείσουν τον κόσμο ότι αναγκάζονται να ακολουθούν αυτή την πολιτική και όχι ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Πότε θα καταλάβουν ότι κανείς δεν τους πιστεύει;

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλος είναι ο καημός τους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γράφει ο Ν. Μαραντζίδης στο «Βήμα της Κυριακής»: «Είναι χαρακτηριστικό πως το ΚΚΕ έφτασε πλέον να δηλώνει ανοιχτά πως επιδιώκει την άμεση μετατροπή της χώρας σε Λαϊκή Δημοκρατία. Είκοσι μόλις χρόνια μετά την πτώση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, η ευκολία με την οποία ένα πολιτικό κόμμα μιας χώρας, που συνόρευε με ένα από τα αθλιότερα παραδείγματα του διεθνούς κομμουνιστικού συστήματος (Αλβανία), διατυμπανίζει δημόσια τέτοιου είδους στόχους είναι, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, εντυπωσιακή». Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένας από τους πιο χυδαίους αντικομμουνιστές, που συστηματικά επιτίθεται στο ΚΚΕ επειδή παλεύει για λαϊκή εξουσία, να καμώνεται τάχα ότι τώρα ανακάλυψε την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματος! Αλλος είναι ο καημός του: Οτι τώρα που τα ζόρια στην αστική διαχείριση της κρίσης αναδεικνύουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, τον οποίο ο Μαραντζίδης και το «Βήμα» υπερασπίζονται με φανατισμό, η στρατηγική του ΚΚΕ τους δυσκολεύει όλο και περισσότερο να ενσωματώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση στο σύστημά τους. Το ζόρι τους είναι ότι το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι, να το βάλουν στο παιχνίδι της διαχείρισης, με τα άλλα αστικά κόμματα και τους οπορτουνιστές. Και επειδή οι θέσεις του βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στο λαό, επειδή η πολιτική του και η δράση του αποκτούν δυναμική μπολιάζοντας την πάλη του εργατικού κινήματος με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι αυτό το σύστημα έφαγε τα ψωμιά του, φοβούνται και προσπαθούν να τις απαξιώσουν, να τις λοιδορήσουν, να συκοφαντήσουν την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο κίνημα και τη δύναμη που έχει, με οργάνωση και σωστό προσανατολισμό να φέρει τα πάνω κάτω.

Κάλπικες «διαχωριστικές γραμμές»

Πιο ευδιάκριτα γίνονται τα σενάρια για την αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, που επιταχύνθηκε μετά τις αναταράξεις που προκάλεσαν οι διαγραφές σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου. Σταθερός γνώμονας, βέβαια, είναι πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα γενικότερα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Στη βάση αυτή η ανοικτή συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θεωρείται πλέον δεδομένη και επιδιώκεται να αποτελέσει το βασικό πυλώνα του συστήματος που θα αναλάβει να περάσει διά πυρός και σιδήρου τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Ενδιαφέρον από την άποψη αυτή έχει το πρωτοσέλιδο θέμα της κυριακάτικης «Καθημερινής», που σπεύδει να χαράξει τη νέα διαχωριστική γραμμή, εννοείται κατά πώς βολεύει την πλουτοκρατία. Γράφει συγκεκριμένα: «Την ίδια ώρα, φαίνεται να δημιουργείται μια νέα διαχωριστική γραμμή, που θέτει από τη μια πλευρά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ως δυνάμεις υποστηρικτικές προς τη νέα δανειακή σύμβαση και από την άλλη τους διαγραφέντες των δύο μεγάλων κομμάτων, τις δυνάμεις της Αριστεράς και τον ΛΑΟΣ». Και συμπληρώνει: «Η διαχωριστική αυτή γραμμή θεωρείται βέβαιο ότι θα αναδειχθεί με ιδιαίτερη ένταση κατά την προεκλογική περίοδο, που αναμένεται ατύπως να ξεκινήσει από τις αρχές Μαρτίου, ειδικά εάν επιβεβαιωθεί το αισιόξοδο σενάριο η "τελική λύση" για το ελληνικό πρόβλημα να επέλθει στην αυριανή συνεδρίαση του Εurogroup». Είναι ολοφάνερο ότι θα επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα και τις εφεδρείες που διαθέτουν για να παγιδεύσουν τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση εντός των τειχών της εξουσίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και συσκοτίζουν και το ρόλο των κομμάτων. Για παράδειγμα, ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ομογάλακτος των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Το ΚΚΕ δεν έχει σχέση με την «αριστερά». Για το λαό, λοιπόν, πρέπει να είναι ξεκάθαρο στις εκλογές πως ένα πράγμα κρίνεται: Αν θα καταφέρει να δώσει ένα ισχυρό πλήγμα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ, ώστε από την επόμενη μέρα οι εργαζόμενοι από καλύτερες θέσεις να ξεκινήσουν την αντεπίθεση για τη λαϊκή εξουσία.

Πιέζει για ιμπεριαλιστική επέμβαση

Εδώ και μήνες με ιδιαίτερο ζήλο η ΔΗΜ.ΑΡ. πιέζει για ιμπεριαλιστική επέμβαση εναντίον της Συρίας! Τον περασμένο Δεκέμβρη με ανακοίνωσή της στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λαού της χώρας αξίωνε απ' το ΣΑ του ΟΗΕ να μην παραμένει σιωπηλό αλλά «να κινητοποιηθεί λαμβάνοντας όλα τα απαιτούμενα μέτρα και ασκώντας όλες τις διεθνείς πιέσεις για την προστασία και την ασφάλεια των Σύρων πολιτών, αλλά και για την ειρήνη και τη σταθερότητα σε μια ευαίσθητη περιοχή»!

Είχε προηγηθεί η στήριξή της στην επέμβαση εναντίον της Λιβύης, όπου μάλιστα υπέδειξε στην τότε κυβέρνηση να μην απέχει αλλά να πάρει ενεργά μέρος προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και ότι θα έχει αυτή μερίδιο στη λεηλασία του φυσικού πλούτου της χώρας.

Σε νεότερη ανακοίνωσή της για τη Συρία με αφορμή την υπερψήφιση την περασμένη βδομάδα απ' τη ΓΣ του ΟΗΕ ψηφίσματος, αναφέρει: «η σημασία και το πολιτικό βάρος του ψηφίσματος δεν μπορεί (...) να αγνοείται από την Κίνα και τη Ρωσία που ως μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας οφείλουν να επανεξετάσουν τη στάση τους διευκολύνοντας την πιο αποφασιστική παρέμβαση του ΟΗΕ»!!!

Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει. Η ΔΗΜ.ΑΡ. συντάσσεται πλήρως με τους ιμπεριαλιστικούς πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς που απειλούν να τινάξουν την ευρύτερη περιοχή στον αέρα προκειμένου να βάλουν τα μονοπώλια στο χέρι τον τεράστιο πλούτο της. Γιατί δεν είναι αφελείς. Γνωρίζουν καλά ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία και η δημοκρατία στον ιμπεριαλισμό δεν έχουν καμία άλλη αξία παρά μόνον αυτή του προσχήματος για να ξεδιπλωθούν αιματοκυλίσματα λαών. Γνωρίζουν, οφείλουν να γνωρίζουν, ότι πολλές φορές οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί προκάλεσαν γεγονότα για να τα επικαλεστούν στη συνέχεια σαν άλλοθι επεμβάσεων. Γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει όταν καλείς το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Γνωρίζουν ότι το ΣΑ του ΟΗΕ και οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν τους λαούς και τα δικαιώματά τους γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Κι επειδή τα γνωρίζουν όλα αυτά η στάση τους είναι δυο φορές κατάπτυστη και κατακριτέα.

Η άλλη κοινωνία

Ακόμα και τώρα που η οικονομική κρίση του συστήματος καταρρίπτει μαζικά δοξασίες και μύθους, υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα δεινά της εργατικής τάξης και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας με το ...μείγμα της οικονομικής πολιτικής και το «μοντέλο ανάπτυξης». Οι περισσότεροι εννοούν ότι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία, όπως είναι η ελληνική, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις σε κλάδους της υλικής παραγωγής, να ήταν περισσότερο αναπτυγμένη η βιομηχανία, να υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα στους διάφορους τομείς της μεταποίησης.

Είναι αλήθεια ότι οποιαδήποτε ανάπτυξη της κοινωνίας δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη συνεχή ενίσχυση της παραγωγικής της βάσης, στην αύξηση των αποτελεσμάτων της παραγωγικής διαδικασίας, στη βελτίωση των όρων και συνθηκών της παραγωγής. Μόνο που αυτά, στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ζητούμενα. Οι σχέσεις εκμετάλλευσης που κυριαρχούν στην κοινωνία και η απόλυτη εξάρτηση - υποταγή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας στο κέρδος του καπιταλιστή δημιουργούν όρια, σύνορα και περιορισμούς. Για τις επενδύσεις. Για την παραγωγική δραστηριότητα. Τους επιμέρους κλάδους που θα αναπτυχθούν. Τις συνολικές αναλογίες στις διάφορες σφαίρες της οικονομίας. Για τα όρια της απασχόλησης, το ύψος των αμοιβών των εργαζομένων. Για τα πάντα!

Τα πάντα υποτάσσονται στο κέρδος. Δίνουν κέρδη η κλωστοϋφαντουργία και το έτοιμο ένδυμα; Τότε όχι ένας και δύο, αλλά ολόκληρες ορδές καπιταλιστών θα πέσουν με τα μούτρα στους συγκεκριμένους κλάδους. Ατακτα και άναρχα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 έφτασαν να λειτουργούν 2.500 μεγάλες επιχειρήσεις, που τα αφεντικά τους πνίγηκαν στα υπερκέρδη, από τη δουλειά 100 χιλιάδων εργατών. Μόλις απελευθερώθηκε η κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων τα δεδομένα άλλαξαν. Οι καπιταλιστές, σαν ποντίκια που εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο σκάφος, άτακτα και άναρχα παράτησαν τα εργοστάσιά «τους» και έτρεξαν να γίνουν εισαγωγείς ή εργοστασιάρχες σε Κίνα, Ινδίες, Φιλιππίνες κ.α. Το 2006 υπήρχαν μόνο 500 επιχειρήσεις με 22.000 απασχολούμενους. Φταίει το μοντέλο;

Παρόμοια είναι η εικόνα και σε άλλες σφαίρες της οικονομίας και σε κλάδους της βιομηχανίας, σχεδόν παντού. Ετσι, το βέβαιο είναι ένα: Το μοναδικό μοντέλο που ισχύει στον καπιταλισμό είναι το μοντέλο του κέρδους. Ανεξάρτητα από τις ανάγκες της κοινωνίας, η παραγωγή θα υπάρχει και θα διατηρείται μόνο όσο υπάρχει κέρδος. Αν δεν υπάρχει, ή όταν παύει να υπάρχει τότε έρχεται η κρίση, τα εργοστάσια γίνονται κουφάρια, τα μέσα παραγωγής αχρηστεύονται και οι εργάτες καταδικάζονται στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτό είναι το μοναδικό μοντέλο που μπορεί να προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός στους λαούς.

Τα πράγματα έφτασαν σε σημείο που οι εργάτες δεν έχουν πια να παζαρέψουν τίποτα. Τα έχουν χάσει όλα! Πρέπει να γίνει όσο πιο γρήγορα κατανοητό, να συνειδητοποιηθεί ότι διέξοδο μπορούμε να αναζητήσουμε μόνο σε μια άλλη κοινωνία. Απαλλαγμένοι από τα παράσιτα που μας σέρνουν ανάλογα με την πορτοφόλα τους. Η διέξοδος βρίσκεται στην κοινωνία με κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια, που βάσει επεξεργασμένου σχεδίου θα δώσει νέα πνοή στη δύναμή μας, θα ξαναζωντανέψει τα κουφάρια των εργοστασίων και μαζί με τα νέα που θα χτίσουμε, θα βάλει τις μηχανές να δουλεύουν για το δικό μας μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί το μέλλον μας ποτέ δεν ήταν ο καπιταλισμός. Είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός!