«Να σημειωθεί ότι η αλλαγή αυτή είναι πολύ σημαντική όχι μόνο γιατί θα διευκολύνει την αποδέσμευση των επιχειρήσεων από υπερβάλλον προσωπικό, αλλά κι επειδή θα μειώσει αισθητά το ύψος των εφάπαξ...» (απόσπασμα σχολίου σε χτεσινό ρεπορτάζ από τα «Νέα» για τη μείωση των αποζημιώσεων και την αύξηση του ορίου απολύσεων). Δηλαδή, κατά τα «αντικειμενικά» - όπως τα ίδια καυχιόνται - ΜΜΕ, όπως αυτά που ανήκουν στο συγκρότημα του ΔΟΛ, το δικαίωμα των μεγαλοεργοδοτών να πετούν στο δρόμο όποιον και όποτε θέλουν αφορά στην ανάγκη των επιχειρήσεων να ξεφορτώνονται το «υπερβάλλον προσωπικό».
Πώς, όμως, ορίζεται κάτι ως «υπερβάλλον προσωπικό»; Για παράδειγμα, αποτελούν «υπερβάλλον προσωπικό» οι εργαζόμενοι οι οποίοι απολύονται από ένα χώρο ή κλάδο, όχι επειδή ο συγκεκριμένος τομέας δε χρειάζεται να αναπτυχθεί κι άλλο (π.χ., μεταλλοβιομηχανίες, κατασκευές, ναυπηγεία, ένδυση), όχι επειδή η λειτουργία και επέκτασή του δεν υπηρετεί κάποια βασική λαϊκή ανάγκη, αλλά επειδή υπάρχει καπιταλιστική κρίση, επειδή πρέπει να μη θιγεί ή και να αυξηθεί η κερδοφορία πρέπει να μειωθούν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις. Αν οι επιχειρήσεις λειτουργούσαν για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, δηλαδή αν ήταν κοινωνική ιδιοκτησία, δε θα υπήρχε «υπερβάλλον προσωπικό». Για όλα αυτά τα αστικά ΜΜΕ τηρούν «σιγήν ιχθύος». Αλλωστε, είναι υπέρμαχοι του καπιταλισμού. Και όταν ο «Ρ» μαζί με τον «902» επιμένουν και προβάλλουν την ανάγκη άλλου δρόμου ανάπτυξης (που συνδέεται και με τη διασφάλιση του δικαιώματος όλων σε σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα) δέχονται επίθεση για «ξύλινη γλώσσα» ή μεροληψία.
Είναι καθαρό: Και η ενημέρωση και η προπαγάνδα δεν έχουν αταξικό περιεχόμενο. Οι πλουτοκράτες και τα Μέσα τους, λοιπόν, προπαγανδίζουν όπως βολεύει τον πλουτισμό τους τα νέα μέτρα. Οι εργαζόμενοι να αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τα δικά μας Μέσα για να αντεπιτεθούμε με την κριτική και τις προτάσεις που εξυπηρετούν τα δικά μας ταξικά συμφέροντα.
Επικίνδυνοι
Οι ευρωβουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Ν. Τζαβέλα και Ν. Σαλαβράκος κατέθεσαν - όπως μας πληροφορούν - Επίκαιρη Ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με τον Ευρωπαϊκό Στρατό. Σ' αυτήν αναφέρουν: «Στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισαβόνας είχε προβλεφθεί η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Στρατού. Η ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, όπως είναι γνωστό, έχει κυρίως διακυβερνητικό χαρακτήρα. Κατά συνέπεια, η ανάπτυξή της εξαρτάται αποφασιστικά από την πολιτική θέληση των κρατών - μελών της ΕΕ και ειδικότερα των μεγαλύτερων κρατών - μελών. Παρά τις σημαντικές επιτυχίες που έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια η ΕΠΑΑ, παραμένουν κάποια πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αποτελούν ανασχετικό παράγοντα, ώστε να πραγματοποιήσει τους στόχους της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση στερείται μιας συνολικής στρατηγικής έννοιας για τη διαχείριση κρίσεων. Οι επιχειρήσεις της είναι περιστασιακές και δε χαρακτηρίζονται από σαφώς καθορισμένους μακροπρόθεσμους, γεωστρατηγικούς στόχους. Ερωτάται η Επιτροπή αν προβλέπεται ο συγκεκριμένος στρατός να χρησιμοποιηθεί και για άμυνα σε περιπτώσεις κρίσεως; Καλύπτονται νομικά και αμυντικά μέσω της συνθήκης τα νότια σύνορα της Ευρώπης σε περίπτωση επίθεσης;»....
Το σκοτάδι της πιο μαύρης αντίδρασης. Οι ευρωβουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. δεν το κρύβουν. Θέλουν ευρωενωσιακό στρατό, ισχυρό, με δυνατότητες άμεσης παρέμβασης και επέμβασης, με καθορισμένους μακροπρόθεσμους γεωστρατηγικούς στόχους. Δηλαδή; Στρατό που θα σφαγιάζει λαούς, που θα έχει ελευθέρας να επεμβαίνει και στα ίδια τα κράτη - μέλη της ΕΕ, κατά πως θα προστάζουν τα συμφέροντα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Είναι τουλάχιστον πρόκληση των φιλειρηνικών αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του ελληνικού λαού που έχει νωπές τις μνήμες του μακελειού στη Γιουγκοσλαβία, με την ευρωένωση στο ρόλο του αρχιμακελάρη. Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι επικίνδυνος για τον ελληνικό, και όχι μόνο, λαό.
Την ΕΕ σαν τα μάτια τους
«Οι απαντήσεις σήμερα δεν μπορούν να έχουν αμυντικό και διαχειριστικό χαρακτήρα (...) Χρειάζονται μεγάλες ανατροπές στη δομή της ΕΕ, έτσι ώστε η κρίση να μην αποτελέσει μια ακόμα αιτία για την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά απαρχή μιας νέας πορείας που θα διευρύνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, θα αναδιανέμει τον πλούτο προς όφελος των αδυνάτων, θα προστατεύει την εργασία και θα καταπολεμά την ανεργία».
Προφανώς για την ηγεσία του ΣΥΝ, ο εκπρόσωπος Τύπου του οποίου έκανε την παραπάνω δήλωση, το αίτημα για αλλαγή στη δομή της ΕΕ δεν είναι αμυντικό ούτε διαχειριστικό. Δυστυχώς γι' αυτούς, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα δεν είναι η δομή αλλά η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ ως διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών και θεματοφύλακα των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η λύση δε βρίσκεται στην αλλαγή της δομής, αλλά στην απαλλαγή απ' τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οσο αυτός υπάρχει και την κρίση και την έξοδό του απ' αυτήν οι λαοί θα τις πληρώνουν βαριά. Μείγμα πολιτικής ευνοϊκής και για τα μονοπώλια και για τους λαούς δεν υπάρχει. Και όσοι το ισχυρίζονται, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, εξαπατούν το λαό, υπερασπιζόμενοι το σύστημα, την ευρωένωση των μονοπωλίων. Ο καημός τους για δαύτη είναι τόσος που τους ωθεί σε δηλώσεις όπως αυτή του ευρωβουλευτή του, Ν. Χουντή, χτες: «Ο κ. Παπανδρέου, Δούρειος Ιππος του ΔΝΤ για την Ευρωπαϊκή Ενωση»!!! Ατυχής παρομοίωση. Η ΕΕ δεν κινδυνεύει να αλωθεί απ' το ΔΝΤ. Αλλωστε, η ίδια το «προσκάλεσε». Δεν είναι εχθροί κι αντίπαλοι. Αλλά σύμμαχοι κατά των λαών. Ρόλο «Δούρειου Ιππου» παίζουν όσοι διαβρώνουν τη συνείδηση των ανθρώπων του μόχθου με απόψεις όπως οι παραπάνω.
Πλήρης αποπροσανατολισμός
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα, εν μέσω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότερο, εκπρόσωποι αστικών πολιτικών κομμάτων, αστικά Μέσα Ενημέρωσης, εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, όπως ο ΣΕΒ, αναλύουν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αναμορφωθεί το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι στριμωγμένοι. Ανησυχούν, γιατί όλο και περισσότεροι εργάτες, πλατιά λαϊκά στρώματα, αντιδρούν στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται από την πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Αυτή η αμφισβήτηση είναι απειλή για το αστικό πολιτικό σύστημα. Και γι' αυτό υπάρχει ενιαία στρατηγική των αστικών κομμάτων και του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να οδηγήσουν την αγανάκτηση του κόσμου σε ανώδυνα μονοπάτια για το καπιταλιστικό σύστημα και να αποτρέψουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών αγώνων.
Γι' αυτό λένε ότι: Το μεταπολιτευτικό αστικό πολιτικό σύστημα έδωσε ό,τι είχε να δώσει, πως επιβάλλεται να γίνουν αλλαγές, πως ευθύνεται η διαφθορά, η κακοδιαχείριση, η φοροδιαφυγή και το πελατειακό σύστημα για όλα τα δεινά του λαού, πως οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν. Ολα αυτά είναι υπαρκτά. Είναι αποτελέσματα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Για παράδειγμα: Η «διαφθορά» δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη δυνατότητα που δίνουν στο κεφάλαιο τα τεράστια κέρδη που βγάζει από την εκμετάλλευση, το αίμα και τον ιδρώτα της εργατικής δύναμης, να εξαγοράσει και να μπουκώσει με χρήμα, πολιτικούς αστικών κομμάτων και πολλούς άλλους στον κρατικό μηχανισμό. Η «διαφθορά» είναι συνδεδεμένη με την επιθυμία των καπιταλιστών να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους με ακόμα χειρότερους όρους για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες. Οπως ακριβώς έγινε με το σκάνδαλο της «Ζήμενς», το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όλα όσα ξορκίζουν τώρα οι θιασώτες του καπιταλισμού...
Δεν αποκλείεται να πάρουν τα μέτρα τους. Να καταδικάσουν κάποιους για μίζες και διαφθορά, να αλλάξουν ονόματα κομμάτων, να μειώσουν τις βουλευτικές έδρες και πολλά άλλα. Μήπως όμως ό,τι και να γίνει από τα παραπάνω, θα βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων; Μήπως θα αλλάξει η ουσία της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής τους; Μήπως θα πάρουν πίσω τα μέτρα για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό; Και βέβαια όχι. Την εξουσία θα την έχει και πάλι η αστική τάξη. Ο καπιταλιστής θα εκμεταλλεύεται άγρια τον εργάτη. Ο εργάτης θα σακατεύεται στη σκαλωσιά, στο βαπόρι, στο εργοστάσιο. Οι νόμοι τους θα καταδικάζουν στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση χιλιάδες νέους ανθρώπους.
Ο στόχος τους είναι να συσκοτίσουν την πραγματική αιτία. Να εξασφαλίσουν ότι η σκέψη και ο προβληματισμός των εργατοϋπαλλήλων, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων και ιδιαίτερα της νεολαίας, δε θα πάει στον πυρήνα του προβλήματος. Δηλαδή, την καπιταλιστική αγορά, την καπιταλιστική οικονομία. Γιατί εάν αυτό γίνει συνείδηση του λαού, τότε, ο πιο επικίνδυνος εφιάλτης της αστικής τάξης, μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να γίνει πραγματικότητα. Να ανατραπεί, δηλαδή, η εξουσία των μονοπωλίων, να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία και να οργανώσει τη λαϊκή οικονομία, με στόχο την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Τις πραγματικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές μπορούν να τις καθορίσουν μόνο η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα και η πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων. Από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει το πραγματικά καινούριο.
Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ
Προαποφασισμένη η αντιδραστική πολιτική
Παπαγεωργίου Βασίλης
«ΠΗΞΑΜΕ» ΚΑΙ ΠΑΛΙ στα δημοσιεύματα περί των απαιτήσεων της «τρόικας» για το Ασφαλιστικό και το πόσο η κυβέρνηση αντιστέκεται στην υιοθέτησή τους...
Φαίνεται ότι εκτός από κροκοδείλια δάκρυα όλοι όσοι είναι «στο κόλπο» δεν κουράζονται να χύνουν και μπόλικο μελάνι.
Για τις «ατάκες» στα δελτία των 20.00, αυτές πια έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο εδώ και καιρό.
Κι είναι αρκετά τα σενάρια. Αλλες οι απαιτήσεις του ΔΝΤ μας λένε, άλλα της ΕΕ, άλλα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και άλλα της κυβέρνησης.
Ενίοτε, αυτά διανθίζονται με ονόματα και «πληροφορίες» και δηλώσεις ή ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Ωραία τα σενάριά τους, μεγάλη η φαντασία τους και δεδομένη η τέχνη τους. Πλην, όμως, η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα είναι ...ομαδική δουλειά.
Μαζί τα σχεδιάσανε, μαζί τα σκεφτήκανε, μαζί τα κάνανε νομοσχέδια και κατευθύνσεις. Απλά, ο καθένας έχει ...τον τομέα του.
Δεν εξαιρούμε, φυσικά, από την όλη ιστορία τους περίφημους «κοινωνικούς εταίρους», όπως τους λέει ο Λοβέρδος. Είναι γνωστές οι πολιτικές και οι πρακτικές τους....
Ας το «κόψουν», λοιπόν, το παραμύθι. Γιατί πλέον όχι μόνο «δεν πιάνει», αλλά εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο.
«Η ΝΔ ΕΙΝΑΙ πιο δεξιά από ποτέ», μας πληροφόρησε αυτές τις μέρες η Ντόρα Μπακογιάννη.
Εμείς ξέρουμε και πού βρίσκεται η ΝΔ και πού βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική τους το δείχνει ξεκάθαρα.
Εκτός, φυσικά, από το να ψηφίζει τα αντιλαϊκά μέτρα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Μόνο τις αλυσίδες
Παπαγεωργίου Βασίλης
Τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που έχει συναποφασίσει η κυβέρνηση από κοινού με τους ξένους συμμάχους της, το ΔΝΤ και την ΕΕ, δεν έχουν τελειωμό. Αποδεικνύεται διαρκώς στην πράξη ότι όχι μόνο δεν είναι μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως ορκίζονταν αρχικά τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά θα γίνονται ολοένα και πιο άγρια και βάρβαρα. Είναι τόσο άγρια και βάρβαρα που καταργούν στην πράξη το τρομοκρατικό δίλημμα που από την πρώτη στιγμή έθεσε η κυβέρνηση «επώδυνα μέτρα ή χρεοκοπία της χώρας και άρα μη καταβολή συντάξεων και μισθών». Οσο περνάει ο καιρός και γίνεται αντιληπτό το περιεχόμενο του μνημονίου που υπόγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ), τόσο περισσότερο γίνεται συνείδηση ότι το παραπάνω εκβιαστικό δίλημμα δεν έχει κανένα πρακτικό περιεχόμενο. Πρώτα απ' όλα γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις, που υποτίθεται ότι θα πάρουν οι εργαζόμενοι μετά τη «διάσωση της χώρας», είναι στην κυριολεξία μισθοί πείνας και ανέχειας. Δεύτερον, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δε θα έχει ούτε καν αυτούς τους μισθούς και συντάξεις. Οπως επίσης δε θα έχει δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κ.ο.κ. Με δυο λόγια, η «διάσωση της χώρας» δε συνεπάγεται διάσωση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αντίθετα, συνεπάγεται τη «χρεοκοπία» τους. Η απόρριψη, λοιπόν, των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και η λαϊκή αντεπίθεση γίνεται επιτακτική ανάγκη για τους εργαζόμενους, που ολοένα και πιο καθαρά βλέπουν ότι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.
Το «γενικό όφελος»...
«Πράξη αντίστασης», χαρακτηρίζει ο Στ. Ζούλας της «Καθημερινής» τη «θερμή υποδοχή που οργάνωσαν οι Ροδίτες στους 5.500 τουρίστες που έφθασαν στο νησί τους με επτά κρουαζιερόπλοια». Κι αυτό επειδή, όπως λέει, «στρέφεται κατά της μηδενιστικής πολιτικής των δύο κομμάτων της Αριστεράς, έναντι της οικονομικής κρίσης. Η ενέργεια αυτή εκφράζει με τρόπο σαφή και αυθεντικό τα αισθήματα της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίοι όπως είναι φυσικό προτάσσουν τη σωτηρία τη δική τους και της χώρας, από το γαία πυρί μειχθήτω που "προτείνει" η Αριστερά. Ταυτόχρονα, όμως, η ανθόστρωτη υποδοχή των τουριστών υποδεικνύει και υποκαθιστά την ενδεδειγμένη στάση κυρίως των κομμάτων εξουσίας. Διότι η στάση αυτή σε περιπτώσεις "ιδεοπολιτικής διχοστασίας" (οι οποίες σήμερα είναι πολλές και κρίσιμες) θα 'πρεπε να υπαγορεύεται από το γενικό όφελος και όχι από το πολιτικό κόστος, όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει». Καταστολή των αγώνων θέλει ο Ζούλας, λέγοντας πως αυτοί δεν υπηρετούν το «γενικό όφελος» και άρα πρέπει να χτυπηθούν, χωρίς η κυβέρνηση να λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Με άλλα λόγια, για τον Ζούλα και την «Καθημερινή», το «γενικό όφελος» υπηρετείται από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το κόψιμο μισθών και συντάξεων, τα νέα προνόμια στους μεγαλοεργοδότες. Ταυτίζουν το συμφέρον του λαού με το συμφέρον της αστικής τάξης, την οποία υπηρετούν, για να βγάλουν λάδι τη βάρβαρη πολιτική της. Προσπαθεί μάλιστα να τσουβαλιάσει μια ντουζίνα μικροεπαγγελματίες της Ρόδου, με τα πολυεθνικά κοράκια του τουρισμού, για να πει ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα από τον «άρπα κόλλα» τουρισμό τύπου «Ζενίθ».
... και η σκόπιμη θολούρα
Κάνει, όμως, και κάτι άλλο η «Καθημερινή». Σκόπιμα μπερδεύει τους Ροδίτες με τους λιγοστούς επιχειρηματίες που βγήκαν να υποδεχτούν τους επιβάτες ενός κρουαζιερόπλοιου, το οποίο σταθμεύει για λίγες ώρες στο νησί και αφήνει ελάχιστα χρήματα στους επαγγελματίες, αφού τα ταξίδια του είναι «all inclusive». Αυτή είναι η «αυθόρμητη συνεργασία των Ροδιτών» που ανακαλύπτει ο αρθρογράφος, για την οποία μάλιστα λέει ότι «υπαγορεύθηκε από την απειλή του ΠΑΜΕ να κλείσει το λιμάνι, εγκλωβίζοντας τους τουρίστες»! Εδώ ο δημοσιολόγος προωθεί, η αλήθεια είναι με το ύπουλο τακτ αστού, τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια για τους κάθε λογής Ζούλες, που θέλουν να ξεράσουν χολή για το κίνημα και να πιέσουν για την καταστολή του, προσδοκώντας μάταια να μη βρει αντίσταση ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας που υπηρετούν με την άθλια προπαγάνδα τους.
Διαχείριση ή ανατροπή;
Απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που διογκώνεται, οι θιασώτες του καπιταλισμού διατυπώνουν διαφορετικές διαχειριστικές προσεγγίσεις διεξόδου από την κρίση, οι οποίες τέμνονται στο εξής κομβικό σημείο: Κινούνται στα καθορισμένα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων.
Η μια άποψη είναι αυτή που υλοποιεί στην πράξη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ.: Για να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα και τα χρέη πρέπει να επιβληθούν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στους εργατοϋπάλληλους και στα λαϊκά στρώματα. Μάλιστα, τα σκληρά μέτρα, προβάλλονται ως δήθεν μονόδρομος προκειμένου η χώρα να μην οδηγηθεί στη χρεοκοπία και να δει στο τέλος του δρόμου την ανάκαμψη. Η άλλη άποψη - η οποία προβάλλεται δήθεν από «τα αριστερά» (υποστηρίζεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Αλαβάνο, μια πρωτοβουλία «αριστερών οικονομολόγων») και την ίδια στιγμή, αποτελεί και πάγια θέση μιας σειράς γνωστών αστών οικονομολόγων - υποστηρίζει ως λύση την παύση πληρωμών και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προκειμένου - όπως λένε - να μην επωμιστεί το βάρος της κρίσης ο λαός. Ετσι, προβάλλει ως λύση η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και η υποτίμησή της. Παράλληλα, μιλούν για έλεγχο της καπιταλιστικής αγοράς - λες και μπορεί να χαλιναγωγηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου στον καπιταλισμό - ως αντίδοτο στην κρίση, για να μην πληρώσει - δήθεν - ο λαός και προτείνουν κρατικό έλεγχο στις τράπεζες, κανόνες στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική αγορά, χρηματοδότηση της βιομηχανίας κλπ.
Οσο κι αν καμώνονται και οι μεν και οι δε, ότι οι προτάσεις τους αποτελούν το αντίδοτο στην κρίση, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καμία από τις δύο απόψεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, γιατί καμία από τις δύο δεν συγκρούεται με την πηγή της κρίσης, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει, το γεγονός ότι η κρίση είναι απότοκο της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του πλούτου. Ετσι και οι δυο απόψεις είναι απλά δυο διαφορετικές προσεγγίσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, που - μη αντιμετωπίζοντας την πηγή του προβλήματος - ίσως οδηγήσουν σε μια αναιμική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά σίγουρα σε έναν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Αλλωστε, και οι δυο διαχειριστικές προσεγγίσεις, μόνο δεινά προμηνύουν για το λαό, καθώς οι ανάγκες στρατηγικού χαρακτήρα του κεφαλαίου, περνούν μέσα από την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την κατάργηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων κλπ.
Αυτό συγκαλύπτουν οι στυλοβάτες του καπιταλισμού και την ίδια στιγμή κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δήθεν δεν έχει πρόταση διεξόδου από την κρίση. Εννοούν, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση που να κινείται στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού. Γιατί φιλολαϊκή λύση και διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρχει, παρά μόνο αν στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που σαπίζει και σε κάθε παραλλαγή διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για να ανοίξει ο δρόμος για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Feeds
