Απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που διογκώνεται, οι θιασώτες του καπιταλισμού διατυπώνουν διαφορετικές διαχειριστικές προσεγγίσεις διεξόδου από την κρίση, οι οποίες τέμνονται στο εξής κομβικό σημείο: Κινούνται στα καθορισμένα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν αμφισβητούν την κυριαρχία των μονοπωλίων.

Η μια άποψη είναι αυτή που υλοποιεί στην πράξη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ.: Για να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα και τα χρέη πρέπει να επιβληθούν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στους εργατοϋπάλληλους και στα λαϊκά στρώματα. Μάλιστα, τα σκληρά μέτρα, προβάλλονται ως δήθεν μονόδρομος προκειμένου η χώρα να μην οδηγηθεί στη χρεοκοπία και να δει στο τέλος του δρόμου την ανάκαμψη. Η άλλη άποψη - η οποία προβάλλεται δήθεν από «τα αριστερά» (υποστηρίζεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Αλαβάνο, μια πρωτοβουλία «αριστερών οικονομολόγων») και την ίδια στιγμή, αποτελεί και πάγια θέση μιας σειράς γνωστών αστών οικονομολόγων - υποστηρίζει ως λύση την παύση πληρωμών και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προκειμένου - όπως λένε - να μην επωμιστεί το βάρος της κρίσης ο λαός. Ετσι, προβάλλει ως λύση η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και η υποτίμησή της. Παράλληλα, μιλούν για έλεγχο της καπιταλιστικής αγοράς - λες και μπορεί να χαλιναγωγηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου στον καπιταλισμό - ως αντίδοτο στην κρίση, για να μην πληρώσει - δήθεν - ο λαός και προτείνουν κρατικό έλεγχο στις τράπεζες, κανόνες στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική αγορά, χρηματοδότηση της βιομηχανίας κλπ.

Οσο κι αν καμώνονται και οι μεν και οι δε, ότι οι προτάσεις τους αποτελούν το αντίδοτο στην κρίση, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καμία από τις δύο απόψεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, γιατί καμία από τις δύο δεν συγκρούεται με την πηγή της κρίσης, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει, το γεγονός ότι η κρίση είναι απότοκο της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του πλούτου. Ετσι και οι δυο απόψεις είναι απλά δυο διαφορετικές προσεγγίσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, που - μη αντιμετωπίζοντας την πηγή του προβλήματος - ίσως οδηγήσουν σε μια αναιμική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά σίγουρα σε έναν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Αλλωστε, και οι δυο διαχειριστικές προσεγγίσεις, μόνο δεινά προμηνύουν για το λαό, καθώς οι ανάγκες στρατηγικού χαρακτήρα του κεφαλαίου, περνούν μέσα από την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την κατάργηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων κλπ.

Αυτό συγκαλύπτουν οι στυλοβάτες του καπιταλισμού και την ίδια στιγμή κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δήθεν δεν έχει πρόταση διεξόδου από την κρίση. Εννοούν, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση που να κινείται στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού. Γιατί φιλολαϊκή λύση και διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρχει, παρά μόνο αν στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που σαπίζει και σε κάθε παραλλαγή διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για να ανοίξει ο δρόμος για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.