Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα, εν μέσω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότερο, εκπρόσωποι αστικών πολιτικών κομμάτων, αστικά Μέσα Ενημέρωσης, εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, όπως ο ΣΕΒ, αναλύουν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αναμορφωθεί το αστικό πολιτικό σύστημα. Είναι στριμωγμένοι. Ανησυχούν, γιατί όλο και περισσότεροι εργάτες, πλατιά λαϊκά στρώματα, αντιδρούν στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται από την πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Αυτή η αμφισβήτηση είναι απειλή για το αστικό πολιτικό σύστημα. Και γι' αυτό υπάρχει ενιαία στρατηγική των αστικών κομμάτων και του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να οδηγήσουν την αγανάκτηση του κόσμου σε ανώδυνα μονοπάτια για το καπιταλιστικό σύστημα και να αποτρέψουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών αγώνων.

Γι' αυτό λένε ότι: Το μεταπολιτευτικό αστικό πολιτικό σύστημα έδωσε ό,τι είχε να δώσει, πως επιβάλλεται να γίνουν αλλαγές, πως ευθύνεται η διαφθορά, η κακοδιαχείριση, η φοροδιαφυγή και το πελατειακό σύστημα για όλα τα δεινά του λαού, πως οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν. Ολα αυτά είναι υπαρκτά. Είναι αποτελέσματα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Για παράδειγμα: Η «διαφθορά» δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη δυνατότητα που δίνουν στο κεφάλαιο τα τεράστια κέρδη που βγάζει από την εκμετάλλευση, το αίμα και τον ιδρώτα της εργατικής δύναμης, να εξαγοράσει και να μπουκώσει με χρήμα, πολιτικούς αστικών κομμάτων και πολλούς άλλους στον κρατικό μηχανισμό. Η «διαφθορά» είναι συνδεδεμένη με την επιθυμία των καπιταλιστών να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους με ακόμα χειρότερους όρους για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες. Οπως ακριβώς έγινε με το σκάνδαλο της «Ζήμενς», το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όλα όσα ξορκίζουν τώρα οι θιασώτες του καπιταλισμού...

Δεν αποκλείεται να πάρουν τα μέτρα τους. Να καταδικάσουν κάποιους για μίζες και διαφθορά, να αλλάξουν ονόματα κομμάτων, να μειώσουν τις βουλευτικές έδρες και πολλά άλλα. Μήπως όμως ό,τι και να γίνει από τα παραπάνω, θα βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων; Μήπως θα αλλάξει η ουσία της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής τους; Μήπως θα πάρουν πίσω τα μέτρα για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό; Και βέβαια όχι. Την εξουσία θα την έχει και πάλι η αστική τάξη. Ο καπιταλιστής θα εκμεταλλεύεται άγρια τον εργάτη. Ο εργάτης θα σακατεύεται στη σκαλωσιά, στο βαπόρι, στο εργοστάσιο. Οι νόμοι τους θα καταδικάζουν στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση χιλιάδες νέους ανθρώπους.

Ο στόχος τους είναι να συσκοτίσουν την πραγματική αιτία. Να εξασφαλίσουν ότι η σκέψη και ο προβληματισμός των εργατοϋπαλλήλων, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων και ιδιαίτερα της νεολαίας, δε θα πάει στον πυρήνα του προβλήματος. Δηλαδή, την καπιταλιστική αγορά, την καπιταλιστική οικονομία. Γιατί εάν αυτό γίνει συνείδηση του λαού, τότε, ο πιο επικίνδυνος εφιάλτης της αστικής τάξης, μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να γίνει πραγματικότητα. Να ανατραπεί, δηλαδή, η εξουσία των μονοπωλίων, να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία και να οργανώσει τη λαϊκή οικονομία, με στόχο την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Τις πραγματικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές μπορούν να τις καθορίσουν μόνο η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα και η πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων. Από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει το πραγματικά καινούριο.