Μέχρι και το ποσό των 4.500 ευρώ ετησίως θα φτάνουν πλέον τα δίδακτρα στα βρετανικά πανεπιστήμια. Αυτό προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο, που πρότεινε η κυβέρνηση του Τ. Μπλερ και ψήφισε τις προάλλες το βρετανικό Κοινοβούλιο. Και μπορεί, βέβαια, τα ΜΜΕ να επικέντρωσαν την προσοχή τους στο γεγονός της καταψήφισης του κυβερνητικού νομοσχεδίου από μια μεγάλη ομάδα βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος (παρά την πλειοψηφία 160 εδρών, που διαθέτει το Εργατικό Κόμμα, το νομοσχέδιο μόλις ψηφίστηκε με 316 υπέρ και 311 κατά), η ουσία βρίσκεται αλλού. Οι κατευθύνσεις και λογικές της ΕΕ, οι πρακτικές του Τ. Μπλερ, ομοϊδεάτη του Γ. Παπανδρέου, οι δηλώσεις του τελευταίου, περί μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά και οι αντίστοιχες θέσεις της ΝΔ κλπ. κλπ., οδηγούν ολοταχώς στην πολύ μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Παιδείας συνολικά και των πανεπιστημίων γενικότερα. Στην πολύ μεγαλύτερη υποταγή τους στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οδηγούν, με άλλα λόγια, σ' ένα πολύ πιο ζοφερό αύριο, τόσο για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της Παιδείας, όσο και για τις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες. Προοπτική, η οποία μπορεί και πρέπει να καταδικαστεί από τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους στις 7 Μάρτη. Καταψηφίζοντας και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δίνοντας τη δύναμη της ψήφου τους στο ΚΚΕ. Μόνον έτσι, μπορεί να δυναμώσει η αντίσταση, να μπει φραγμός στα δικομματικά σχέδια και επιδιώξεις και να δημιουργηθούν οι όροι της λαϊκής αντεπίθεσης.
Συζήτηση με παράγοντα του υπουργείου
Συζήτηση με παράγοντα του υπουργείου Οικονομίας στην αίθουσα των δημοσιογράφων. Απολαύστε την:
«Ερώτηση: Πώς βλέπετε την επόμενη μέρα;
Απάντηση: Μαζέψτε δυνάμεις μέχρι τις εκλογές, γιατί μετά θα τρελαθείτε να γράφετε. Τουλάχιστον για τους επόμενους τρεις - τέσσερις μήνες σας περιμένει πολλή δουλιά. Και αυτό ανεξάρτητα αν βγει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ». Και αποχώρησε από την αίθουσα με ένα αινιγματικό χαμόγελο...
Για να πούμε βέβαια και την αλήθεια, δεν είπε και τίποτα το καινούριο. Απλώς εννοούσε ο άνθρωπος ότι από τις 8 του Μάρτη θα ακολουθήσει αντιλαϊκή κόλαση. Είτε στην κυβέρνηση θα βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια τη γνωρίζουν τα επιτελεία των δύο κομμάτων, τη γνωρίζει όμως και ο λαός, ο οποίος βέβαια δεν τρώει κουτόχορτο. Ας τους κοντύνουμε, λοιπόν, και τους δύο. Ας ενισχύσουμε την ελπίδα, ψηφίζοντας ΚΚΕ.
ΝΑΤΟικός στρατός
Για όσους έχουν έστω και μια αμφιβολία περί της πηγής έμπνευσης και εκπόρευσης των σχεδίων για «μικρές και ευέλικτες» Ενοπλες Δυνάμεις, η απάντηση έρχεται από την ΠΓΔΜ και είναι αποστομωτική απέναντι σε όσους ισχυρίζονται, εδώ στην Ελλάδα, ότι η ανασυγκρότηση του Ελληνικού Στρατού, ώστε να γίνει «μικρός» και «ευέλικτος», γίνεται για τις ανάγκες της... Εθνικής Αμυνας και την εξοικονόμηση κονδυλίων για την ανάπτυξη. Η Βουλή της γειτονικής χώρας ψήφισε σχετική τροπολογία, όπου προβλέπεται η μείωση του αριθμού των ενόπλων δυνάμεων κατά περίπου 3.000 στρατιώτες. Αυτό μάλιστα σε μια χώρα όπου το σύνολο του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεών της είναι σήμερα 16.000, αριθμός που θα κατέβει στις 13.000. Η εξήγηση που δόθηκε, χωρίς άλλα προπαγανδιστικά προσχήματα, είναι ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από ένα... «μαζικό», αλλά από έναν «ευέλικτο» στρατό και κυρίως από αποτελεσματικές ειδικές δυνάμεις, με στόχο να ικανοποιήσει τα κριτήρια του ΝΑΤΟ, του οποίου ευελπιστεί να καταστεί χώρα - μέλος.
Τα σχόλια λοιπόν περιττεύουν, εξάλλου η γραμμή είναι ενιαία τόσο για τις νυν όσο και τις μέλλουσες χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ. Η «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού αυτό το στρατό θέλει, για επεμβάσεις παντός τύπου ανά τον κόσμο. Οι τοποτηρητές του ιμπεριαλισμού σπεύδουν να ανταποκριθούν.
Συμμετοχικό πισωγύρισμα
«
Ακάλεστη ή καλεσμένη», η «συμμετοχή» έρχεται και χώνεται παντού. Είναι έτοιμη να κάνει μαθήματα δημοκρατίας, να χαράξει «νέους ορίζοντες». Ομως, η συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα δεν είναι φάρμακο, που το καταπίνεις και αυτομάτως λύνεις κάποιο σύνδρομο του τύπου: «Ημουν και εγώ εκεί». Συμμετέχεις, όχι για να «είσαι εκεί» (δεν πρόκειται για τελικό ποδοσφαίρου ή θεατρική παράσταση), αλλά για να ελέγχεις το «τι γίνεται εκεί και τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί αυτό, που γίνεται...».
Αν, για παράδειγμα, η «συμμετοχή» είναι κάτι σαν «ελάτε, οπλίστε το πιστόλι και δώστε μου να σας σημαδεύω», εκτός από συνενοχή, είναι και κάτι άλλο... Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, τότε ας αναλογιστούν οι ίσως τώρα μεθυσμένοι, από την πολλή δόση της συμμετοχής, για τίνος τα συμφέροντα καλούνται να είναι «παρόντες».
Για ποιον γίνονται τα κηρύγματα «νέων ιδεών» για την ανασφάλιστη εργασία των νέων; Για ποιον σκεπάζεται με φραστικά τεχνάσματα (πιστοποίηση σπουδών και δεξιοτήτων και μη κρατικά ανώτατα ιδρύματα) το σκόρπισμα της Παιδείας; Με ποια μέτρα θα «ανεβεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας;» Για ποιον προωθούνται όλο και περισσότερο τα σχέδια ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας; Για ποιον μιλάνε για τον «ενεργό συνταξιούχο»; Να μην ξεχάσουμε επίσης ποιον εξυπηρέτησε η Σούδα στον πρόσφατο πόλεμο. Για τίνος το χατίρι βρίσκονται Ελληνες στρατιώτες στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν; Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος, που αποκαλύπτει πως αν είναι κάπου, που πρέπει να συμμετάσχει ο εργαζόμενος, είναι ακριβώς απέναντι. Εκεί, όπου αγωνίζονται, να μη γίνει το χατίρι στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και, επιτέλους, οι εργαζόμενοι να χαράξουν την πορεία τους με βάση μόνο τα δικά τους συμφέροντα.
Ομως, υπάρχει και άλλη εκδοχή «συμμετοχής». Εκείνη, που λέει «ελάτε να συμμετάσχετε για το πώς θα καταργήσουμε την αληθινή συμμετοχή...». Μάλιστα, αυτή η εκδοχή, με περισσό θράσος και ίσως άγνοια κινδύνου, πετάγεται εκεί που δεν τη σπέρνουν και ζητάει και μιμητές. Κάτι σαν τον ναρκομανή, που αγωνίζεται, να σε χώσει στο δικό του «παράδεισο». Ογδόντα πέντε χρόνια τώρα, ανασαίνει πάνω σ' αυτήν τη χώρα το ΚΚΕ. Δεν ανακατεύτηκε ποτέ στα εσωτερικά άλλων κομμάτων. Δε θα το κάνει και τώρα.
Πάει πολύ, όμως, να τολμούν, να υποδεικνύουν αυτοί, που είναι έτοιμοι αύριο να δεχτούν ότι είναι δυνατό να ανακηρύσσει «απόλυτο άρχοντα» κάποιον ένα «σώμα» (αύριο θα δούμε πώς θα καταλήξει), χωρίς να έχει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα ελέγχου. Χωρίς, στην πραγματικότητα, να έχει κανείς πλέον την πραγματική δυνατότητα ελέγχου. Πάει πολύ, επίσης, να θεωρείται «δημοκρατική» η ουσιαστική κατάργηση της ιδιότητας του μέλους. Ισως η κούρσα των εκλογών προς την πιθανότητα της εξουσίας, να μην επιτρέπει σε κάποιους, να ανησυχήσουν τώρα. Ας το κάνουν πριν να είναι αργά...
Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Κωμωδία ... όπως λέμε τραγωδία
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΩΣΤΕ ΤΟΝ «ελάχιστο κοινωνικό μισθό» εγγυήθηκε χτες από το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου; Πολύ ενδιαφέρον δε λέμε, αλλά ούτε καν οι χειροκροτητές που τους βάπτισαν συνέδρους δεν κατάλαβαν τι εννοεί...
Σε περίπτωση, πάντως, που ως «κοινωνικό μισθό» θεωρούν τις αποδοχές συν τις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης, όντως μπορεί ο Παπανδρέου να εγγυηθεί το ...ελάχιστο. Με την πολιτική του ελαχιστοποιούνται, πράγματι.
Επίσης, αν καταλάβαμε καλά, τόσον καιρό δεν είχαν τη ...«λαϊκή εντολή», γι' αυτό δεν ήταν όσο έπρεπε αποτελεσματικές οι προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού; Μάλλον περίεργο.
Από πότε, άλλωστε, λαμβάνουν υπόψιν τους τι θέλει ο Ελληνας πολίτης στην εξωτερική πολιτική; Αν ήταν έτσι, δε θα έπρεπε να έχουν βάλει την υπογραφή τους ούτε στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, ούτε στο βομβαρδισμό του Αφγανιστάν, ούτε στην κατοχή του Ιράκ.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η επικοινωνιακή κωμωδία που λέγεται «έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ» συνεχίζεται και είναι, βέβαια, σαφές ότι μονάχα επικοινωνιακοί είναι οι στόχοι του. Επιβλητικές μουσικές, εντυπωσιοθηρική φρασεολογία και κολπάκια προβολής παντός είδους.
Θέλουν να κοιτάμε στις τηλεοράσεις μια «χώρα που αλλάζει», για να μη βλέπουμε από τα παράθυρά μας και γύρω μας μια χώρα που υποφέρει και γενικώς την πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως το όλο θέαμα έχει και την ...πλάκα του (όπως και κάθε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή). Ιδίως, όταν το ...πλήθος των ΠΑΣΟΚικών στελεχών προσπαθεί να ενστερνιστεί και να μπει στο πνεύμα των νέων συνθημάτων, που τους κατασκεύασαν.
Και σίγουρα τέτοιες καταστάσεις βάζουν τον καθένα στον πειρασμό να σκεφθεί τι ...χαμός πρόκειται να γίνει στο ΠΑΣΟΚ, αν δεν έχουν τα αποτελέσματα που περιμένουν. Είναι πολλοί οι δελφίνοι και επικριτές, που περιμένουν στη γωνία.
Γρηγοριάδης Κώστας
Bιομηχανική ... οικολογική παραγωγή
Η παραγωγή προϊόντων οικολογικής καλλιέργειας (μερικοί δεν καταλάβαμε ποτέ ότι τα πράγματα είχαν γίνει τόσο χάλια, ώστε αυτού τους είδους η καλλιέργεια να είναι τόσο σπάνια), συνδέεται συνήθως με μικρούς παραγωγούς που έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες.
Τα οικολογικά προϊόντα υπόσχονται γνήσια σχέση με τη φύση και τους περιορισμούς που αυτή επιβάλλει. Είναι το άλλο άκρο από τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή, τη γεμάτη φάρμακα, ορμόνες και όλα όσα χρειάζονται για πληθώρα προϊόντων, με άψογη «αισθητική» και διαθεσιμότητα ανεξαρτήτως εποχής.
Κι επειδή όλοι θέλουν το καλό προϊόν, άρα υπάρχει κατανάλωση, άρα υπάρχει και κέρδος, στο παιχνίδι του «οικολογικού» μπαίνουν όλο και περισσότερες μεγάλες εταιρίες, οι οποίες μάλιστα ασκούν παράλληλες, αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετες, δραστηριότητες.
Ετσι, για παράδειγμα, ένα όμιλος (ανώνυμη εταιρία) ίδρυσε εταιρία παραγωγής και διάθεσης οικολογικών προϊόντων. Σε συνδυασμό με τη δημιουργία παραδοσιακών ξενώνων σε 8 περιοχές της χώρας, εστιατορίων και καφενείων. Κάτι που ονομάζεται και αγροτουρισμός. Πρόκειται, μάλλον, για το επόμενο βήμα στην όλη υπόθεση, τη ...«βιομηχανική ή βιομηχανοποιημένη οικολογική παραγωγή». Ή για την επανάληψη ενός φαύλου κύκλου. Θα δείξει στην πράξη....
Φερεγγυότητα...
«Αυτιστικό κόμμα το ΚΚΕ» κατά ένα γνωστό και μη εξαιρετέο πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΝ, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Το να απαντήσουμε σε τέτοιου είδους «επιχειρήματα» και μάλιστα σε ανθρώπους σαν το συγκεκριμένο, δεν αξίζει τον κόπο. Υπάρχει όμως ένα πολιτικό θέμα που αφορά το ίδιο του το κόμμα. Ο «κύριος» αυτός δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Λαμπρός αστέρας του «εκσυγχρονισμού», έχει θητεύσει κατά καιρούς σε διάφορα κυβερνητικά πόστα. Τον είχαν τοποθετήσει στην περιβόητη Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), που ανοιχτά προπαγανδίζει τον «κοινωνικό εταιρισμό» και την ταξική συνεργασία στα πλαίσια της ΟΝΕ. Στις εκλογές του 2000, από το πόστο του έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να προβάλει την προεκλογική δραστηριότητα του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του Σημίτη, μέσα από την εφημερίδα του ΣΥΝ. Φυσικά το ΠΑΣΟΚ για τις υπηρεσίες του αυτές δεν τον άφησε άπραγο. Τον τοποθέτησε στη θέση του γραφείου Τύπου, του Ελληνικού Κέντρου Επενδύσεων, θέση την οποία κατέχει μάλλον μέχρι και σήμερα. Με λίγα λόγια πρόκειται για άνθρωπο που σιτίζεται κανονικά σε διάφορα κυβερνητικά μαγειρεία. Και καλά γι' αυτόν, κανένα πρόβλημα. Αυτός έχει δείξει πολλές φορές και τι πιστεύει και τι άνθρωπος είναι. Απ' ό,τι όμως φαίνεται και στο ΣΥΝ δεν έχουν τέτοιου είδους προβλήματα καθώς στις τάξεις του οι άνθρωποι «γέφυρες» με την κυβέρνηση αφθονούν. Ούτε και οι ίδιοι βέβαια έχουν πρόβλημα με την κυβέρνηση, για όσους γνωρίζουν λίγο την πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Αντε μετά να δώσεις βάση στα όσα δακρύβρεχτα λένε. Εχουν ξεχάσει άλλη μια λέξη για κάθε αριστερό: Φερεγγυότητα...
Ποιοι «δύο»;
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου επιχείρησε και χτες να ξαναθέσει το ψευτοδίλημμα «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» (βλέπε ΠΑΣΟΚ) - «δεξιά, συντηρητική παράταξη» (βλέπε ΝΔ). Ετσι τον συμφέρει, έτσι τα λέει, έτσι τα αναπαράγουν κι όσοι τον τοποθετούν στην ηγεσία του κόμματός τους, προσβλέποντας σε άλλα τέσσερα χρόνια εξουσίας. Επ' ουδενί δεν πρόκειται να παραδεχτούν δημόσια το αυταπόδεικτο: Οτι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι δυο βαθύτατα συντηρητικές κι αντιδραστικές παρατάξεις, με κοινό προσανατολισμό και ίδια, στην ουσία της, πολιτική.
Μια ματιά στις προγραμματικές τους θέσεις, αλλά και όσα έπραξαν τόσα χρόνια ως κυβερνήσεις, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Στα οικονομικά προγράμματα και των δύο, τα βάρη σηκώνουν οι μικρομεσαίοι, μισθωτοί, αγρότες και χαμηλοσυνταξιούχοι. Το μεγάλο κεφάλαιο νομότυπα φοροαπαλλάσσεται και ποικιλότροπα ενισχύεται. Και οι δύο μεριές του δικομματισμού πίνουν νερό στο όνομα των ιδιωτικοποιήσεων, αντιδικώντας μόνο για το τι ποσοστό θα πρέπει να κατέχει ο λεγόμενος στρατηγικός επενδυτής σε ορισμένες υπό - ολοκληρωτικό πλέον - ξεπούλημα επιχειρήσεις (π.χ. ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ). Στο Ασφαλιστικό, η ΝΔ ψήφισε το διαβόητο νόμο Σιούφα, το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση τον διατήρησε και τον συμπλήρωσε με τα πρόσφατα νομοθετικά εκτρώματα, που προβλέπουν αναγκαστική εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, προκειμένου να εξασφαλίσουμε μια σύνταξη πείνας. Να 'ναι «καλά», βέβαια, και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι προσκείμενες σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, που με «κοινωνικούς διαλόγους» και λοιπά τρικ βοήθησαν στον κατήφορο.
Στην Παιδεία, παίζοντας με τις λέξεις («ιδιωτικά» - «μη κρατικά»), ετοιμάζονται να δώσουν τη χαριστική βολή στη δημόσια εκπαίδευση, αφού την κατάντησαν στο σημερινό της χάλι με σειρά πολυδιαφημισμένων «μεταρρυθμίσεων». Στην Υγεία διαγκωνίζονται για το ποιος θα πρωτοπροωθήσει την εμπορευματοποίηση, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει στον τομέα αυτό μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις και οι μεγαλοκαρχαρίες τούς πιέζουν για να βγάλουν τα λεφτά τους. Στην εξωτερική πολιτική, η Σούδα, π.χ., επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Σημίτη πρόσφερε τόσες εξυπηρετήσεις στους ιμπεριαλιστές, ώστε οι αντίστοιχες κυβερνήσεις Μπους (πατρός και υιού) έσπευσαν να δώσουν τα ανάλογα ευχαριστήρια.
Αυτοί ήταν και αυτοί είναι. Ιδιοι όντες, τα ίδια σχεδιάζουν για το μέλλον. Και την ψήφο που διεκδικούν, ως εντολή θα την εκλάβουν, για να συνεχίσουν, με πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα, να στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, ξένα και εγχώρια. Αυτά δε τα μονοπώλια, αποδεδειγμένα, μία και μόνη ψήφο φοβούνται. Την ενίσχυση του ΚΚΕ, της δύναμης, που με συνέπεια τα αντιμάχεται και υπερασπίζεται δεκαετίες τώρα τα λαϊκά δίκαια και συμφέροντα. Στις 7 του Μάρτη τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν το λόγο, απέναντι σε όσους τους εμπαίζουν προεκλογικά, για να τους εκμεταλλευτούν μετεκλογικά.
Οι προσδοκίες για έσοδα
Παπαγεωργίου Βασίλης
Είναι κάποιοι που προσδοκούν έσοδα για τα νοσοκομεία από τη σύναψη συμβάσεων των τελευταίων με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Η συζήτηση αυτή ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια και βασίζεται στον εξής συλλογισμό: Αν κάποιος ασφαλισμένος σε ένα ταμείο έχει ταυτόχρονα και ιδιωτική ασφάλιση, σε περίπτωση που νοσηλευτεί σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, η εταιρία που τον καλύπτει να καταβάλει στο δημόσιο νοσοκομείο το αντίστοιχο ποσό ή τη διαφορά μεταξύ του ποσού της κοινωνικής ασφάλισης και εκείνης που θα πλήρωνε η ασφαλιστική εταιρία σε περίπτωση που θα νοσηλευόταν σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Εθελοντικά οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες δεν πρόκειται να προσφερθούν γι' αυτό. Θα ζητήσουν εκείνο που θα προβλέπεται απ' τις συμβάσεις που θα υπογράψουν για τους «πελάτες» τους. Και δε θα είναι βέβαια κάποια ράντζα, αλλά καλύτερες συνθήκες απ' τους ανεκτικούς θαλάμους - αλλιώς οι συμβάσεις θα πάνε περίπατο. Δε θα πιαστούν δα και κορόιδα να προσφέρουν έσοδα στα δημόσια νοσοκομεία. Κέρδη θα επιδιώξουν απ' την όποια συμφωνία κάνουν.
Feeds
