«

Ακάλεστη ή καλεσμένη», η «συμμετοχή» έρχεται και χώνεται παντού. Είναι έτοιμη να κάνει μαθήματα δημοκρατίας, να χαράξει «νέους ορίζοντες». Ομως, η συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα δεν είναι φάρμακο, που το καταπίνεις και αυτομάτως λύνεις κάποιο σύνδρομο του τύπου: «Ημουν και εγώ εκεί». Συμμετέχεις, όχι για να «είσαι εκεί» (δεν πρόκειται για τελικό ποδοσφαίρου ή θεατρική παράσταση), αλλά για να ελέγχεις το «τι γίνεται εκεί και τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί αυτό, που γίνεται...».

Αν, για παράδειγμα, η «συμμετοχή» είναι κάτι σαν «ελάτε, οπλίστε το πιστόλι και δώστε μου να σας σημαδεύω», εκτός από συνενοχή, είναι και κάτι άλλο... Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, τότε ας αναλογιστούν οι ίσως τώρα μεθυσμένοι, από την πολλή δόση της συμμετοχής, για τίνος τα συμφέροντα καλούνται να είναι «παρόντες».

Για ποιον γίνονται τα κηρύγματα «νέων ιδεών» για την ανασφάλιστη εργασία των νέων; Για ποιον σκεπάζεται με φραστικά τεχνάσματα (πιστοποίηση σπουδών και δεξιοτήτων και μη κρατικά ανώτατα ιδρύματα) το σκόρπισμα της Παιδείας; Με ποια μέτρα θα «ανεβεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας;» Για ποιον προωθούνται όλο και περισσότερο τα σχέδια ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας; Για ποιον μιλάνε για τον «ενεργό συνταξιούχο»; Να μην ξεχάσουμε επίσης ποιον εξυπηρέτησε η Σούδα στον πρόσφατο πόλεμο. Για τίνος το χατίρι βρίσκονται Ελληνες στρατιώτες στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν; Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος, που αποκαλύπτει πως αν είναι κάπου, που πρέπει να συμμετάσχει ο εργαζόμενος, είναι ακριβώς απέναντι. Εκεί, όπου αγωνίζονται, να μη γίνει το χατίρι στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και, επιτέλους, οι εργαζόμενοι να χαράξουν την πορεία τους με βάση μόνο τα δικά τους συμφέροντα.

Ομως, υπάρχει και άλλη εκδοχή «συμμετοχής». Εκείνη, που λέει «ελάτε να συμμετάσχετε για το πώς θα καταργήσουμε την αληθινή συμμετοχή...». Μάλιστα, αυτή η εκδοχή, με περισσό θράσος και ίσως άγνοια κινδύνου, πετάγεται εκεί που δεν τη σπέρνουν και ζητάει και μιμητές. Κάτι σαν τον ναρκομανή, που αγωνίζεται, να σε χώσει στο δικό του «παράδεισο». Ογδόντα πέντε χρόνια τώρα, ανασαίνει πάνω σ' αυτήν τη χώρα το ΚΚΕ. Δεν ανακατεύτηκε ποτέ στα εσωτερικά άλλων κομμάτων. Δε θα το κάνει και τώρα.

Πάει πολύ, όμως, να τολμούν, να υποδεικνύουν αυτοί, που είναι έτοιμοι αύριο να δεχτούν ότι είναι δυνατό να ανακηρύσσει «απόλυτο άρχοντα» κάποιον ένα «σώμα» (αύριο θα δούμε πώς θα καταλήξει), χωρίς να έχει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα ελέγχου. Χωρίς, στην πραγματικότητα, να έχει κανείς πλέον την πραγματική δυνατότητα ελέγχου. Πάει πολύ, επίσης, να θεωρείται «δημοκρατική» η ουσιαστική κατάργηση της ιδιότητας του μέλους. Ισως η κούρσα των εκλογών προς την πιθανότητα της εξουσίας, να μην επιτρέπει σε κάποιους, να ανησυχήσουν τώρα. Ας το κάνουν πριν να είναι αργά...