Φάσκει κι αντιφάσκει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά της να κοροϊδέψει το λαό ότι η πρότασή της, ενταγμένη απολύτως στη διαχείριση του καπιταλισμού και της κρίσης του προς όφελός του, αποτελεί ριζοσπαστική και προοδευτική πρόταση διεξόδου.

Χτες, το πρωί ο πρόεδρός του Αλ. Τσίπρας μιλώντας στη ΝΕΤ έκανε θεαματικές «κωλοτούμπες», δηλώνοντας απ' τη μια ότι το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας πρέπει να απορριφθεί και απ' την άλλη ότι η κυβέρνηση μπορεί να ανταλλάξει την υπερψήφισή του με μια ικανοποιητική λύση στο ζήτημα του χρέους!

Μάλιστα, αφού εγκάλεσε την κυβέρνηση ότι «έχει ξεχάσει την έννοια της διαπραγμάτευσης, δεν είναι στη λογική της η διαπραγμάτευση» (!), στη συνέχεια στήριξε την κυβερνητική τακτική λέγοντας αναφερόμενος στον πρωθυπουργό: «η επιλογή του να κάνει πακέτο τη λύση στο χρέος με την συγκατάθεση στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας (...) εκ πρώτης όψεως έχει μια βάση, σε μια διαπραγμάτευση λες δώσε μου για να σου δώσω»!

Ο Αλ. Τσίπρας δεν είπε βέβαια κουβέντα για το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, το οποίο δεν αφορά παρά στην ικανοποίηση των συμφερόντων της ντόπιας άρχουσας τάξης κι απ' την οποία το μόνο βέβαιο που θα προκύψει είναι νέα μέτρα σε βάρος του λαού.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, προσδιόρισε και το αντίτιμο ενός «ναι» στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, την ταφόπλακα στα δικαιώματα των λαών, που είναι «απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ (...) διαγραφή μέρους του χρέους ή την επαναγορά χρέους ή του κοινού μηχανισμού δανεισμού». Και όχι όπως είπε «μια επιμήκυνση του δανείου» που δεν αξίζει «να πετάξουμε στα σκουπίδια το τελευταίο διαπραγματευτικό μας χαρτί, που είναι η συγκατάθεση στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας».

Προσπαθώντας μάταια να διαχωρίσει την πρόταση του ευρω - οπορτουνισμού για αναδιάρθρωση του χρέους απ' την παρόμοια πρόταση τμημάτων του κεφαλαίου και αστικών πολιτικών δυνάμεων, ισχυρίστηκε, παίζοντας με τις λέξεις και με τη νοημοσύνη του λαού: «Αυτό που συζητείται σήμερα στους κυρίαρχους ευρωπαϊκούς οικονομικούς κύκλους είναι μια αναδιάρθρωση που θα εξασφαλίσει τα κέρδη των τραπεζών και να φέρει νέα βάρη στο λαό στον ελληνικό (...) Εμείς δεν είμαστε υπέρ μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης».

Κυρίαρχη είναι η ενσωμάτωση και οι αντιφάσεις και στο συνέδριο για το δημόσιο χρέος που διοργανώνει ο ΣΥΝ. Χτες, στην ομιλία του ο Γ. Μηλιός υπερασπίστηκε την ΕΕ και το ευρώ λέγοντας ότι «η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μία επιλογή προς το συμφέρον των εργαζόμενων».

Από την πλευρά του, ο Π. Λαφαζάνης, τάχτηκε υπέρ της «αμφισβήτησης της νομιμότητας του χρέους και της μη αναγνώρισής του ως χρέους του ελληνικού λαού», αλλά και υπέρ «μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής προοπτικής για τη χώρα που δεν μπορεί να προχωρήσει μέσα στα σκληρά μονεταριστικά ταξικά πλαίσια του ευρώ και της ιμπεριαλιστικής νεοφιλελεύθερης "ιεράς συμμαχίας" της ΕΕ».

Στη συνεχεία υποκλίθηκε στη διαχείριση του καπιταλισμού λέγοντας ότι η «αριστερά» πρέπει: «Να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις το έργο της υπό σύσταση ανεξάρτητης και κινηματικής Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του δημοσίου χρέους (...) να υποστηρίξει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους (...) διαγραφή τουλάχιστον του μισού, δραστική μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, παραχώρηση ικανής περιόδου χάριτος, επιμήκυνση των χρονικών ορίων αποπληρωμής χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση».

Στο πλευρό της κυβέρνησης εμφανίζεται η ηγεσία της ΝΔ, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα τη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων. Η ηγεσία της ΝΔ σκόπιμα προσπαθεί να παρουσιάσει την καπιταλιστική κρίση σαν «κρίση χρέους», επειδή θέλει να κρύψει την πλήρη συμφωνία της με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που προωθείται στην ΕΕ, δηλαδή στο ευρωμνημόνιο διαρκείας, το οποίο στόχο έχει να κάνει ακόμα φθηνότερη την εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή, υποκριτικά εμφανίζεται να ξιφουλκεί κατά του μνημονίου, που είναι πιστό αντίγραφο του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας.

Από την άλλη, στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους, επιχειρεί να δικαιολογήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα, όπως το πακέτο των 50 δισ. ευρώ από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας. «Θέλω λοιπόν να σας πω ότι αυτή η αξιοποίηση (σ.σ. της δημόσιας περιουσίας) πράγματι πρέπει να γίνει», τόνισε ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ. Διεκδίκησε μάλιστα την πατρότητα της πρότασης για την αξιοποίησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, παραπέμποντας στην ομιλία του Α. Σαμαρά στο Ζάππειο τον περασμένο Ιούλη.

Ωστόσο, προσπάθησε να πείσει ότι τάχα διαφέρει από την πρόταση της κυβέρνησης, ισχυριζόμενος ότι «η διαφορά μας ήταν ότι το μεν ΠΑΣΟΚ μίλαγε για πώληση, μίλαγε για ξεπούλημα, για πώληση των ασημικών, κι εμείς μιλάγαμε για αξιοποίηση»...

-- «Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Ουσιαστικά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επιδιώκουν οι μισθοί να καθορίζονται στο εξής σε συνάρτηση με το κόστος εργασίας που καταγράφεται στους κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ, δηλαδή στις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και άλλων χωρών του πλανήτη. Με άλλα λόγια, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα από τη συνεχή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Πρόσφατα η καγκελάριος της Γερμανίας, Α. Μέρκελ, τόνισε η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας πλήττεται από την Κίνα, τη Βραζιλία και την Ινδία, όπου στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας.

--«Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη "βελτίωση" των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής». Επί της ουσίας, προτείνεται η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η αντικατάστασή τους με επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, που θα οδηγήσουν σε νέες μειώσεις μισθών και απώλεια δικαιωμάτων. Παράλληλα, για τις χώρες που εφαρμόζουν το σύστημα της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) των μισθών προτείνεται η «βελτίωσή» του. Δηλαδή, η αποσύνδεση των αυξήσεων στους μισθούς από τις αυξήσεις που γίνονται σε βασικά αγαθά ή πρώτες ύλες, όπως το πετρέλαιο, που οδηγούν σε τεράστιες αυξήσεις των προϊόντων.

-- Οι κυβερνήσεις της ΕΕ «δεσμεύονται να συγκρατήσουν τους μισθούς στο δημόσιο τομέα», ώστε να «μην επηρεάζουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα». Δεσμεύτηκαν ουσιαστικά για νέο πάγωμα και μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα με πρόσχημα την «επίδραση» που έχουν στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα.

-- «Η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή και στενή παρακολούθηση (...) Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων». Η συγκεκριμένη διατύπωση, που επιχειρήθηκε να εμφανιστεί σαν «ήπια» προσαρμογή απέναντι στις προτάσεις χωρών της Ευρωζώνης για αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για τη θέσπιση ακόμα μεγαλύτερων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Με δεδομένο ότι το προσδόκιμο όριο ζωής ανδρών και γυναικών αυξάνεται στην Ευρώπη, αν «ευθυγραμμιστεί» με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης τότε οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν κυριολεκτικά μέχρι να πεθάνουν.

-- «Τα κράτη - μέλη οφείλουν να προβλέψουν μηχανισμό που θα βάζει "φρένο" στην αύξηση χρέους». Ο μηχανισμός θα έχει «επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα» και θα λειτουργεί αυτόματα κάθε φορά που το έλλειμμα θα ξεπερνάει ένα προκαθορισμένο όριο. Αυτό θα πραγματοποιηθεί με «νομικές δεσμεύσεις» (είτε συνταγματική ρύθμιση είτε νόμος - πλαίσιο) με την τελική επιλογή να την έχουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Πρόκειται για τη νομική κατοχύρωση μιας μόνιμης και κλιμακούμενης λιτότητας, που εντάσσεται στο πλαίσιο της ενίσχυσης της «οικονομικής διακυβέρνησης» και του νέου «συμφώνου σταθερότητας» της Ευρωζώνης. Αυτή η αντιδραστική απόφαση, που θα συνοδεύεται και από κυρώσεις για τα «απείθαρχα» κράτη - μέλη, θα αξιοποιηθεί από τις κυβερνήσεις για να προχωρούν σε εκτεταμένες περικοπές των κοινωνικών δαπανών στο όνομα της διατήρησης του «φρένου» στο δημόσιο χρέος και έλλειμμα.

-- «Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα προωθούν την ευελιξία με ασφάλεια (...) Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση». Η αντιδραστική «ευελφάλεια», η πλήρης δηλαδή ανατροπή της σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, προωθείται και μέσω του συμφώνου, όπως και οι ανατροπές στο χρόνο εργασίας. Ταυτόχρονα, προτείνεται η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ώστε να γίνει ακόμα πιο φτηνή η τιμή της εργατικής δύναμης. Μάλιστα, εντελώς προκλητικά, προβλέπεται οι «απώλειες» που θα υπάρξουν στα δημόσια έσοδα από τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών να μετακυλίονται στο λαό, μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων.

-- Στο σύμφωνο προβλέπεται η «ανάπτυξη μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των επιχειρήσεων». Δεν υπάρχει δέσμευση για την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή, ωστόσο εντάσσεται στη λογική της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, που θα σημάνει νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη αναδεικνύει και τις έντονες αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ΕΕ, με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να αναζητούν τους καλύτερους όρους για το δικό τους κεφάλαιο ώστε να αντεπεξέλθει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Για τη Σύνοδο Κορυφής, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ με σχόλιό του επισημαίνει:

«Χειρότερο και από το μνημόνιο είναι το νέο Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα, που συνυπογράφει η κυβέρνηση στην ΕΕ, όχι γιατί της το επέβαλαν αλλά γιατί συμφωνεί, όπως και η ΝΔ, με αυτή την επιλογή. Πρόκειται για μνημόνιο διαρκείας στους μισθούς, στα όρια συνταξιοδότησης, στις εργασιακές σχέσεις.

Η κυβέρνηση έχει την πλήρη στήριξη των δυνάμεων της ΕΕ στην εξόντωση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Ο τσακωμός αφορά το πώς θα μοιραστεί η λεία από τη λεηλασία του λαού και του δημόσιου πλούτου. Οποιος και αν είναι ο προσωρινός συμβιβασμός, ο λαός θα κληθεί να σηκώσει τα βάρη. Η λύση της επιμήκυνσης σημαίνει ότι θα πληρώσει τελικά ακόμη περισσότερα σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Ο λαός δεν έχει καμία ελπίδα διάσωσης από την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, γι' αυτό χρειάζεται επειγόντως οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, για να αποκρουστούν τα χειρότερα που φέρνουν, για λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία».