Στα δύο, ή, μάλλον, στα τρία χωρίστηκε τη Δευτέρα το Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, στο θέμα του επαπειλούμενου πολέμου στο Ιράκ. Στο ένα στρατόπεδο βρέθηκαν η Μ. Βρετανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Ισπανία και η Ιταλία. Στο δεύτερο η Γερμανία, η Γαλλία και - στον έναν ή άλλο βαθμό - οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της ΕΕ, πλην της Ελλάδας, η οποία προτίμησε να το παίζει πρόεδρος... Οι πρώτοι συντάχθηκαν πλήρως με την αμερικανική θέση, της άμεσης, συνοπτικής και με όλα τα μέσα αντιμετώπισης του Σ. Χουσεΐν. Οι δεύτεροι επέμεναν στη νομιμοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων, με τη σχολαστική τήρηση των διαδικασιών του ΟΗΕ. Η Ελλάδα έκανε τον ...μεσολαβητή, ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, προσπαθώντας να εξασφαλίσει έναν «ελάχιστο κοινό παρονομαστή», ώστε να υπάρξει κάποια κοινή απόφαση και να σωθούν τα προσχήματα. Κι έτσι, διαμορφώθηκε η τελική απόφαση- τελεσίγραφο προς το Ιράκ, η οποία μιλά για «μια τελευταία δυνατότητα ειρηνικής επίλυσης της κρίσης». Χαρακτηριστικό των διιστάμενων απόψεων ήταν το γεγονός, πως οι «15» δε συμφώνησαν καν στην ύπαρξη ή όχι της ανάγκης ενός δεύτερου ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων.

Πάντως, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, ούτε ένας από τους «15» δεν αμφισβητεί το στόχο και την επεμβατική πολιτική. Οι διαφορές τους εστιάζονται στους τρόπους και στις μεθόδους. Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, στη μοιρασιά της λείας.