Από τις πρώτες μέρες της Κατοχής αναπτύχθηκε ένα ισχυρό ΕΑΜικό κίνημα στο Περιστέρι και στα Δυτικά Προάστια συνολικά. Μικρά - μικρά κομματάκια στο Μουσείο συνθέτουν το «ψηφιδωτό» της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ και συνδέουν την τοπική «περιστεριώτικη» Ιστορία με αυτή του ελληνικού λαού. «Να σώσουμε το λαό από την πείνα, παλεύαμε», μας λέει με συγκίνηση ο Κώστας Βασιλειάδης, μέρος του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ.

Τα εκθέματα του Μουσείου «ζωντανεύουν» την Ιστορία, που οι μαθητές του Περιστερίου και της υπόλοιπης Ελλάδας δε θα μάθουν στο σχολείο: Το 1943 ο ΕΛΑΣ δίνει σφοδρές μάχες ενάντια σε ταγματασφαλίτες, χίτες και μπουραντάδες. Το καλοκαίρι του '44 γίνεται η μάχη της Παλαιάς Αγοράς και το μπλόκο των Γερμανών και των συνεργατών τους στο Περιστέρι. Το '44 είναι κομβική χρονιά. Σε κατεχόμενη Ελλάδα ψηφίζουν 2.000 Περιστεριώτες για την κυβέρνηση του βουνού! Συγκρότηση του ΔΣΕ, τον Δεκέμβρη του 1946. Τον Ιούνη του '47, εκτέλεση Περιστεριωτών στην Αίγινα.

Μέσα από τις φωτογραφίες και τα άλλα ντοκουμέντα ο επισκέπτης «γνωρίζει» απλούς ανθρώπους, που σ' αυτές τις συνθήκες μετατράπηκαν σε λαϊκούς ήρωες. Μεταξύ αυτών, τον Νίκο Κομνηνό, πρωτοπόρο του εργατικού κινήματος στο Περιστέρι και πρώτο Γραμματέα της Εθνικής Αλληλεγγύης. Τον Ευγένη Χαραλαμπίδη, από τα πρώτα στελέχη του ΕΑΜ, πρωτοπόρο κομμουνιστή και μετέπειτα λαϊκό δήμαρχο Περιστερίου. Τον Γιώργο Γιώση, υποψήφιο δήμαρχο Περιστερίου το 1934, επικεφαλής του Εργατικού Αγροτικού Μετώπου, μετά το 1940, «μπαίνει» αμέσως στην Αντίσταση, τον Νίκο Φωλόπουλο, στέλεχος του ΚΚΕ και μια σειρά κομμουνιστές και αγωνιστές «στελεχώνουν» από την πρώτη στιγμή το ΕΑΜ.

Τα εκθέματα προέρχονται από δωρεές κατοίκων του Περιστερίου, από αγωνιστές και αγωνίστριες και τους συγγενείς τους, που έσπευσαν να τα φέρουν στο Μουσείο, να τα χαίρεται όλος ο λαός. Αποτελούν ακόμα, την πολύχρονη προσπάθεια των μελών του Συλλόγου Φίλων και Απογόνων να συλλέξουν τα «κομμάτια» που συναρμολογούν την Ιστορία του τόπου.

Με μεγάλη συγκίνηση και θαυμασμό οι επισκέπτες βλέπουν τα εκθέματα και μαθαίνουν την Ιστορία τους. Η φωτογραφία της 16χρονης Αννας Παρλιάρου, που με το ένα στήθος κομμένο από τα βασανιστήρια, αρνήθηκε στο μπλόκο του Περιστερίου, τον Ιούλη του '44, να προδώσει τα αδέλφια της στους καταχτητές. Δέος προκαλούν τα πρωτότυπα τεύχη του περιοδικού της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά» και τεύχη από την πρώτη έκδοση των Απάντων του Λένιν στα ρωσικά. Η ζώνη του Πέρδικα, με χαραγμένη πάνω της τη χρονολογία «1948». Η πρωτότυπη αφίσα του 1964, με την οποία οι αντιστασιακές οργανώσεις καλούν σε προσκύνημα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τα πρωτότυπα απολυτήρια του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Ολα τους, από μια αφορμή για διάβασμα, προβληματισμό και συζήτηση.

Ξεχωριστή θέση στο Μουσείο κατέχει ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ και οι τόποι εξορίας, όπου χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές πέρασαν τη μισή τους ζωή χωρίς να «λυγίσουν». Ιδιαίτερη εντύπωση προξενούν οι μεταξοτυπίες και τα σκίτσα του Γιώργου Φαρσακίδη από τη Μακρόνησο. Φωτογραφίες - ντοκουμέντα από τη ζωή στον Αϊ - Στράτη και στο Τρίκερι.

Στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης του αγώνα βρέθηκαν οι εργάτες και οι εργάτριες, που με την ίδρυση του εργατικού ΕΑΜ το 1944 συμμετέχουν σε απεργίες και συλλαλητήρια για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του λαού.

Μέσα από το Μουσείο αναδεικνύονται τα κυριότερα εργατικά «κάστρα» της ΕΑΜικής Αντίστασης και οι λαμπρότεροι σταθμοί του εργατικού κινήματος.

Στις φωτογραφίες απεικονίζεται το εργοστάσιο Μετάλλου και Ελασματουργείο της ΒΙΟ στο Μεταξουργείο, που το '44 έβγαζε κομμάτια για τουρμπίνες, για καράβια κλπ. Κάτω από τη μύτη των Γερμανών, στα υπόγεια του μηχανουργείου της ΒΙΟ, τυπωνόταν για κάποιο διάστημα ο παράνομος «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ».

Στο λιγνιτωρυχείο του Αϊ-Βασίλη, από τους 1.700 εργάτες, οι 900 ήταν μέλη του ΕΑΜ. Εδιναν ζωή, τροφή και κουράγιο στο λαό. Ο 4ος λόχος ΕΛΑΣ Περιστερίου αποτελούνταν από εργάτες στο κάρβουνο. Από τη δράση των λιγνιτωρύχων, ξεχωρίζει το σαμποτάζ για το «ρίξιμο» της παραγωγής του κάρβουνου, με στόχο να φτάσει από τους 600 τόνους στους 200 τόνους.

Στο κλωστοϋφαντουργείο του Λαναρά, το ΕΑΜ δίνει ιδιαίτερο βάρος στην πολιτική δουλιά και στη διάσωση των εργαζομένων και των οικογενειών τους από την πείνα και το κρύο. Ιστορική καταγράφεται η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των κλωστοϋφαντουργών για την αύξηση του συσσιτίου, την κάλυψη του ρουχισμού και άλλων πρώτων αναγκών τους. «Πάλευαν, όχι για το μεροκάματο, αλλά για την ίδια τους τη ζωή. Από μισό κυπελάκι σταφίδα, για ένα ολόκληρο, από ένα πουκάμισο, δυο πουκάμισα, από μια κουβέρτα, δυο κουβέρτες. Και κέρδισαν!», λέει χαρακτηριστικά ο Θ. Αυγέρος.