Το τελευταίο διάστημα όλο και συχνότερα όλες οι πολιτικές δυνάμεις ομνύουν στην αλλαγή, εκμεταλλευόμενες μια υπαρκτή ανάγκη του λαού και του τόπου. Το κρίσιμο ερώτημα όμως αφορά στο περιεχόμενο της αλλαγής που διακηρύττουν και το αν τελικά αυτή εξυπηρετεί, ανταποκρίνεται στα λαϊκά συμφέροντα. Πάνω σ' αυτό, αλλά και στο ποια αλλαγή πραγματικά έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος και ποια πολιτική πρόταση μπορεί να την εγγυηθεί, χρειάζεται να ανοίξει πλατιά η συζήτηση.

Ενα χρόνο μετά από μια εκλογική αναμέτρηση που κατέγραψε τάσεις ριζοσπαστικοποίησης, θετικές διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση, γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως το αστικό πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται. Η δικομματική του έκφραση δέχεται πλήγματα, χάνει σε κύρος στη λαϊκή συνείδηση. Ολοένα και περισσότεροι εργάτες, αγρότες, μικροεπαγγελματίες, άνθρωποι του μόχθου, αντιλαμβάνονται απ' την ίδια τους τη ζωή και την πείρα πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μικρές διαφορές έχουν, συμπλέουν στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση. Υπηρετούν ακριβώς τις σύγχρονες ανάγκες του συστήματος. Και βεβαίως η σύμπλευση δεν είναι μόνο στον οικονομικό τομέα, είναι και στον πολιτικό, είναι και στον κατασταλτικό, είναι και στη συμμετοχή και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην ιμπεριαλιστική βία και στο κράτος καταστολής. Η αντοχή του λαού εξαντλείται, μαζί και η ανοχή του, η αγανάκτηση φουντώνει, μπορεί και πρέπει να βρει αποτελεσματική και με προοπτική διέξοδο στην οργανωμένη πάλη.

Το σενάριο αυτό δεν αρέσει καθόλου στην άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς της. Για να αποφύγει την πραγμάτωσή του ρίχνει στην «αρένα» όλα τα «θηρία». Αξιοποιεί, λοιπόν, και αυτό που σε, συνθήκες σήψης του συστήματός της, παράγεται εν αφθονία: τα μικρότερα ή μεγαλύτερα σκάνδαλα που μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας και αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση απ' το κύριο, απ' το τι πρέπει να γίνει τώρα, απ' το λαό, για το λαό. Δεν την ενδιαφέρει αν θα «θυσιαστούν» και ένα - δυο δικά της παιδιά. Πάνω απ' όλα την ενδιαφέρει να ξεπεράσει, αν είναι δυνατόν, χωρίς καμία απώλεια τον σκόπελο της λαϊκής δυσαρέσκειας, που διογκώνεται από μια πολιτική που αυγατίζει τα κέρδη της, απ' την οποία δεν μπορεί να παρεκκλίνει κατ' ελάχιστο, γιατί ούτε κατ' ελάχιστο δεν μπορεί να διακινδυνεύσει την «ανταγωνιστικότητά» της.

Με το λαό να βυθίζεται στα προβλήματα και την άρχουσα τάξη να βυθίζεται στον παραγόμενο απ' το λαό πλούτο, η ΝΔ ως κυβέρνηση διακηρύττει στοχοπροσήλωση στις μεταρρυθμίσεις, που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την εξασφάλιση υπερκερδών στο κεφάλαιο και για να πάρει αυτό με αξιώσεις μέρος στον ανταγωνισμό για τη διανομή της πίτας στη Ν/Α Ευρώπη. Το ΠΑΣΟΚ πίνει νερό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», δεν μπορεί ούτε από θέση αντιπολίτευσης να διατυπώσει μια έστω ουσιώδη φιλολαϊκή πρόταση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ. δημαγωγούν ασύστολα αλλά για την ταμπακέρα, την εξουσία της άρχουσας τάξης, δε λένε κουβέντα. Το πολύ πολύ διατυπώνουν ορισμένες προτάσεις διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να προκύψει υπέρ του λαού από δυνάμεις που ούτε στα λόγια δεν τολμούν να θίξουν την αιτία ύπαρξης και αναπαραγωγής των λαϊκών προβλημάτων, το ότι μια χούφτα κεφαλαιοκράτες καρπώνονται τον πλούτο που ο λαός παράγει, υπαγορεύουν την πολιτική που θα εφαρμοστεί αναλόγως των συμφερόντων τους. Η μόνη αλλαγή που μπορεί να έρθει απ' αυτές τις δυνάμεις είναι αυτή του οδηγού του λεωφορείου και όχι της πορείας του.

Ο λαός και ο τόπος χρειάζονται αλλαγή. Ριζική αλλαγή πορείας, απ' την οποία για να είναι κερδισμένος ο λαός πρέπει κάποιος να χάσει, πρέπει να χάσει η ολιγαρχία του πλούτου και τα στηρίγματά της. Και χρειάζεται τώρα, πριν χαθεί κι άλλος πολύτιμος χρόνος, να γίνουν τα αποφασιστικά βήματα που θα τη φέρνουν κοντύτερα. Η ίδια η ζωή δείχνει πως την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία ο λαός αντιστάθηκε σε πολλά, κινητοποιήθηκε για πολλά, οι αγώνες αυτοί δεν πήγαν χαμένοι, κάτι παρεμπόδισαν, κάτι καθυστέρησαν, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων.

Για το ΚΚΕ κάθε αγώνας έχει αξία. Γι' αυτό και πρωτοστατεί στην οργάνωση και ανάπτυξη αγώνων για κάθε πρόβλημα, κάθε ομάδας, κάθε κλάδου, συνολικά της εργατικής τάξης, κάθε λαϊκού στρώματος, συνολικά του λαού. Δε διαχωρίζει τα προβλήματα, τα αντιπαλεύει εξίσου, μοχθεί να υπάρξουν μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων, όλων των ανθρώπων του μόχθου. Εχει όμως καθαρό και ανοιχτό το μέτωπο με την αιτία των προβλημάτων που είναι κοινή, εντάσσει και συνδέει κάθε αγώνα με την προοπτική.

Ωστόσο, για να γίνει ευδιάκριτη αυτή η προοπτική απαιτείται η καθοριστική παρέμβαση του ίδιου του λαού, να κάνει το βήμα του απεγκλωβισμού και της καταδίκης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και των άλλων δυνάμεων που επιδιώκουν να (συν)διαχειριστούν την υπάρχουσα κατάσταση. Να φέρει προοπτικά σε θέση ήττας την ίδια την αστική τάξη που αυτά τα κόμματα εκπροσωπούν, τα μονοπώλια, προς όφελος μιας λαϊκής εξουσίας που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Για το ΚΚΕ το σήμερα και το αύριο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Πάλη, αντίσταση, αντιπολίτευση, διεκδίκηση, αντεπίθεση σήμερα με στόχο την ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας αύριο. Στη μία και μοναδική πηγή απ' την οποία ρέουν όλα τα προβλήματα, απ' την ανεργία και το πετσόκομμα εργασιακών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την καθήλωση του εισοδήματος, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας - Υγείας έως την καταστολή και τον πόλεμο, ο λαός να αντιτάξει ένα ισχυρό μέτωπο, να απαντήσει με ανειρήνευτη πάλη.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει:

-- Με ισχυροποίηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και με παραμέρισμα των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός γιατί κοινός είναι ο αντίπαλος. Κάθε εργάτης να νιώσει σαν μαχητής της τάξης του για το συλλογικό συμφέρον της που είναι και δικό του.

-- Με ισχυροποίηση του ΚΚΕ και παραμέρισμα των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης.

Εκπληρώνοντας αυτές τις βασικές προϋποθέσεις ο λαός μπορεί να εκφράσει την αντίθεση και να πραγματώσει τη ρήξη με τα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές επιλογές, γυρίζοντας οριστικά σελίδα.

Κι όσο κι αν προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο έχει τη δύναμη να επιβάλει το δίκιο του, τη δύναμη να είναι ο νικητής του αύριο, να κατακτήσει το μέλλον που δικαιούται. Αρκεί να πιστέψει στη δύναμή του, να συστρατευτεί με το ΚΚΕ στον αγώνα για τη ριζική εναλλακτική λύση. Να μην επιτρέψει στους δισταγμούς και στους φόβους του, στην προπαγάνδα και τους εκβιασμούς του αντιπάλου, να τον πείσουν πως τίποτα δε γίνεται. Ο αποφασισμένος λαός τα πάντα μπορεί, αρκεί να το πιστέψει και να θέσει εαυτόν σε τροχιά νίκης.