Το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο για την κλιμάκωση και το μέλλον της εργατικής πάλης δεν είναι ο όγκος και η αντοχή που έχουν επιδείξει οι πολύμηνες κινητοποιήσεις που συνεχίζονται. Είναι ο τρόπος δουλειάς, αυτός άλλωστε που οδήγησε στη μαζικότητα, στο δυναμισμό και στην πολυμορφία των αγώνων. Είναι οι βάσεις που πρέπει να στεριώσουν ακόμα πιο γερά στους τόπους δουλειάς, ώστε να θερίζονται οι καρποί μιας σκληρής και επίμονης δουλειάς, που όσο οξύνεται η ταξική πάλη θα γίνεται όλο και πιο σύνθετη, πιο δύσκολη. Αλλά και, ταυτόχρονα, όλο και πιο απαραίτητη, πιο καρποφόρα.

Βάσεις που αφορούν: Στη στοχοπροσηλωμένη δράση, που όσο πιο επίμονη και καλύτερα σχεδιασμένη ήταν, τόσο αντιμετώπιζε τα εμπόδια της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού που καλλιεργούσαν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στην αξιοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων και στην ενίσχυση της δράσης από τα κάτω, δίνοντας μέσα από συλλογικές διαδικασίες το λόγο στους ίδιους τους εργάτες, για να πάρουν θέση, αναδεικνύοντας τη δύναμη και την ευθύνη που έχει καθένας τους για την απόκρουση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης. Στο βάθεμα της αντιπαράθεσης με τις «λύσεις» που προτείνει η πλουτοκρατία για τα λαϊκά προβλήματα, «φωτίζοντας» γιατί λαός και μονοπώλια δεν (μπορούν να) έχουν ούτε κοινή πατρίδα ούτε κοινά συμφέροντα.

Είναι κρίσιμος δείκτης για την αποτελεσματικότητα και τη συνέχεια των πολύμηνων αγώνων το ν' απορρίψει ο εργαζόμενος λαός τα νέα μέτρα και από κάθε πλευρά. Κάτι που δε σημαίνει απλά καταγγελία της κυβέρνησης ή της ΕΕ ή του ΔΝΤ γιατί παίρνουν σκληρά μέτρα.

Σημαίνει απόρριψη κάθε «ανάγκης» να παρθούν τα μέτρα. Να τσακιστεί κάθε επιχείρημα, εκβιασμός, προπαγάνδα που βαφτίζει την ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων ανάγκη «για να μην πτωχεύσει η χώρα», δηλαδή οι πολιτικοοικονομικοί μηχανισμοί που υπάρχουν για να διευκολύνουν το γρήγορο και εύκολο κέρδος των καπιταλιστών. Πρέπει με νέα ορμή να συνεχιστεί η παρέμβαση που θα αποκαλύπτει ποιας τάξης είναι ανάγκη όχι μόνο τα συγκεκριμένα μέτρα αλλά συνολικά η πολιτική που στηρίζουν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

Σημαίνει απόρριψη και ξεμπρόστιασμα όλων όσοι μιλούν για «αναποτελεσματικότητα» των μέτρων, ασκούν κριτική επειδή δεν υπάρχουν αποδείξεις για την «αποδοτικότητά» τους, αμφισβητούν τη «νομιμότητά» τους. Εκείνων που βάζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων στην πλάστιγγα της «ανταγωνιστικότητας» και αναλόγως πετσοκόβουν, παγιδεύουν το λαό στη λογική του «μικρότερου κακού».

Σημαίνει οργάνωση μέσα στους τόπους δουλειάς, καθώς πρώτα εκεί θα μετρούν οι εργαζόμενοι τα νέα βάρη από την υλοποίηση των μέτρων. Οργάνωση και συσπείρωση στα ταξικά σωματεία, στις Επιτροπές Αγώνα, στο ΠΑΜΕ, για να μπουν όσο περισσότερα εμπόδια γίνεται στην εφαρμογή τους.

Η ίδια η λύσσα με την οποία το κεφάλαιο και τα επιτελεία του επιτίθενται στην οργάνωση αγώνων μαρτυρά πως υπάρχουν ήδη αποτελέσματα. Πολύ περισσότερο, στους αγώνες που δίνει η εργατική τάξη με μπροστάρη το ΠΑΜΕ υπάρχει και δυναμική και προοπτική.

Είναι απόδειξη της δυναμικής τους, π.χ., η ανάκληση απολύσεων που σε μια σειρά περιπτώσεις πέτυχαν ταξικά συνδικάτα, ειδικά μάλιστα μέσα σε περίοδο έντασης της εργοδοτικής επιθετικότητας, μέσα σε περίοδο κρίσης, αυξημένης τρομοκρατίας.

Είναι απόδειξη της προοπτικής τους η βαθιά και ολοκληρωμένη ερμηνεία της επίθεσης, ώστε να έχει η εργατική τάξη καθαρό και τι είναι αυτό που έχει απέναντί της και πώς θα το αντιμετωπίσει οριστικά. Μπροστά στην ανάγκη κλιμάκωσης των αγώνων δεν αποτελεί μόνο έλλειψη αλλά σοβαρό λάθος το να μην εξηγείται ότι τα μέτρα που σήμερα προωθούνται στην Ελλάδα δεν τα επιβάλλει μόνο η κρίση, αλλά, πάνω απ' όλα, η στρατηγική του κεφαλαίου. Ασφαλώς, κάθε πίεση που δέχεται η άρχουσα τάξη δίνει νέα περιθώρια χειρισμών στο κίνημα, για να καθυστερήσει την επίθεση, να προετοιμαστεί καλύτερα. Αλλά την ίδια στιγμή, πρέπει να γίνεται πλατιά διαφώτιση για τους σκοπούς των μέτρων. Να αποκαλύπτεται ότι η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι απαραίτητη για να μειώνονται τα μεροκάματα, να πετσοκόβονται κατακτήσεις, να εξατομικεύονται οι διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία κι έτσι να γίνεται ευάλωτος ο εργάτης στις ορέξεις του εργοδότη, να μπορεί αυτός να τον εγκλωβίζει σε αυταπάτες, να τον χειραγωγεί, να υπονομεύει και έτσι την ταξική ενότητα και συνείδηση των εργατών. Πρέπει ν' αποκαλύπτεται ότι η Κοινωνική Ασφάλιση κατεδαφίζεται και γιατί το κράτος δεν μπορεί άλλο να «δαπανά» εκατομμύρια για τα ασφαλιστικά ταμεία, πρέπει να τα δίνει σε μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων (επιδοτήσεις κτλ.). Αντίστοιχα, η κατάργηση του 8ωρου δε γεμίζει κανενός είδους κρατικά ταμεία, αλλά είναι προϋπόθεση για να έχει η μεγαλοεργοδοσία στη διάθεσή της όσο το δυνατόν πιο φτηνά εργατικά χέρια, για όσο, όπως και όποτε βολεύει την αύξηση της κερδοφορίας της. Χωρίς καμιά εξασφάλιση, έρμαια των εργοδοτικών εκβιασμών και των πιέσεων από την ανεργία, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, κτλ.

Ανεξάρτητα από το αν ένα τέτοιο μέτρο περάσει σήμερα ή αύριο ή σε 2-3 χρόνια, είναι κρίσιμο ζήτημα να κατανοηθεί ότι η πλουτοκρατία δε θα παραιτηθεί από αυτό, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Κι αυτό δε συνιστά υποτίμηση των αγώνων - όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αντίθετα. Είναι προϋπόθεση για την ενίσχυση των αγώνων σε αντοχή, διάρκεια, περιεχόμενο.

Πώς μπορεί ένας εργάτης που εδώ και μήνες απεργεί, διαδηλώνει, να δυναμώνει στην αντιπαράθεση με τον εργοδότη του, αν δεν κατανοεί ότι θα κινδυνεύει πάντα να μείνει άνεργος, όσο υπάρχει ανάπτυξη που υπηρετεί την κερδοφορία των λίγων και τα δικά του δικαιώματα τα θεωρεί «δαπάνες» που μειώνουν τα κέρδη της εργοδοσίας; Πώς μπορεί ένας εργάτης να μετρά βήματα στην πάλη του, αν μένει εγκλωβισμένος και ξαναψηφίσει ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά και ΛΑ.Ο.Σ. - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όσους δηλαδή θυσιάζουν το δίκιο του στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας»;

Η ανάταση του κινήματος δεν αφορά μόνο στην ένταση των κινητοποιήσεων, στην πολυμορφία, στη μαζικότητα, στη μαχητικότητά τους. Δένεται άρρηκτα με την πολιτικοποίηση των αγώνων, τη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών συνειδήσεων. Χωρίς τη σύνδεση της πολιτικής με την οικονομία δεν μπορεί ο εργάτης να βαδίσει μέχρι τέλους το δρόμο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού πρέπει να προτάσσει το ζήτημα του αν μπορεί τελικά μέσα στην ανάπτυξη που επιβάλλουν τα μονοπώλια να λυθεί η ανεργία. Να σταματήσουν τα εργατικά «ατυχήματα». Για παράδειγμα, η αντιπαράθεση με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σ' ένα χώρο όπου γίνονται μαζικές απολύσεις, δεν μπορεί να μη θίγει την οργάνωση του συγκεκριμένου κλάδου. Να μην ανοίγει το θέμα του πώς είναι δυνατόν να διασφαλίζεται το δικαίωμα στην εργασία με ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με ανάπτυξη του κλάδου αυθαίρετα, ανάλογα με τις επενδύσεις και τα σχέδια των πλουτοκρατών και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, που θα προσαρμόζει την ανάπτυξη του κλάδου στην ικανοποίηση των αναγκών όλου του πληθυσμού μιας χώρας. Μπορούν, π.χ., τα ναυπηγεία να μη μειώνουν τις θέσεις εργασίας σε μια χώρα όπου (αν και έχει νησιά, βρέχεται ολόγυρα από θάλασσα) η ναυτιλία και η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία αναπτύσσονται εφόσον το επιτρέψει ο καταμερισμός εργασίας στην ΕΕ, ή όσο εξυπηρετεί τον πλουτισμό των εφοπλιστών;

Σ' αυτό το πλαίσιο, αποτελεί σημαντικό δείκτη για την επιτυχία των κινητοποιήσεων το ζωντάνεμα των πρωτοβάθμιων συνδικάτων.

Τώρα είναι που τα γραφεία όλων των ταξικών σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών πρέπει να πλημμυρίσουν από κόσμο. Να γίνουν παντού συνελεύσεις, να καταθέσει κάθε απεργός αλλά και όσοι δεν έκαναν ακόμα το βήμα, τη γνώμη, την παρατήρηση, το σχέδιο, τον προβληματισμό του. Να ξεκινήσουν συσκέψεις ανά χώρο. Να μπει σχέδιο σε κάθε τόπο δουλειάς: Ποιο θέμα ιεραρχείται. Πώς θα διαμορφωθεί το διεκδικητικό πλαίσιο. Πώς θα δυναμώσει ο συντονισμός κατά κλάδο, ή όμιλο. Πώς θα εμπλουτιστεί η δράση του συνδικάτου, πώς θ' απλώσει την παρέμβασή του και σ' άλλες πλευρές της ζωής του εργάτη και της οικογένειάς του.

Ηρθε η ώρα τα συνδικάτα να γίνουν κύτταρα αμείωτης πάλης και ολόπλευρης αγωνιστικής δημιουργίας, με σύνθημα «Οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία είναι του αγώνα για άλλη κοινωνία».

Ετσι θα πυκνώσουν τα κάστρα αντίστασης στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Ετσι θα πυκνώνουν τα βήματα της οργάνωσης, θα δυναμώνει η αντίσταση, αλλά και η ώρα της αντεπίθεσης θα έρχεται πιο κοντά.