Νέο γύρο εσωκομματικών αντιπαραθέσεων πυροδότησε την περασμένη Δευτέρα ο αποκλεισμός του Φ. Κουβέλη απ' το συνέδριο του ΣΥΝ. Ο επικεφαλής της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» δεν εκλέχτηκε σύνεδρος, καθώς μέλη της οργάνωσης Καλλιθέας, που ανήκουν στην τάση «Αριστερή Ανασύνθεση», κάνοντας χρήση διάταξης του καταστατικού που επιτρέπει την επικοινωνία ανάμεσα στις λίστες, αφού επέλεξαν και ψήφισαν την τάση τους και τους υποψηφίους της, «σταύρωσαν» απ' τη λίστα της «ανανεωτικής πτέρυγας» τον Π. Γαλανόπουλο.

Το περιστατικό αποτέλεσε «θρυαλλίδα» για την εσωκομματική σύγκρουση, που ούτως ή άλλως μένεται. Ο Φ. Κουβέλης έκανε λόγο για μιζέρια στην οποία έχει περιέλθει ο ΣΥΝ, ο οποίος «βυζαντινολογεί και ομφαλοσκοπεί». Μίλησε για χαμηλή συμμετοχή των μελών στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Χρέωσε στην ηγεσία του κόμματος την ευθύνη για τη διαμόρφωση μιας απαράδεκτης νοοτροπίας που προσβάλλει και τροφοδοτεί εντάσεις «που δεν προοιωνίζονται καλές εξελίξεις».

Αφησε ακόμα να εννοηθεί ότι περιμένει εξελίξεις την επομένη του Συνεδρίου στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ζήτησε το συνέδριο «να κινηθεί μακριά από τη λογική της αριθμητικής επικυριαρχίας, ποιος θα ελέγξει το κόμμα, τι πλειοψηφία θα διαμορφωθεί».

Ο Σπ. Λυκούδης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ και στέλεχος των ανανεωτών, έκανε λόγο για «πολιτική αθλιότητα» η οποία «βαρύνει περισσότερο το ούτως ή άλλως αρνητικό κλίμα» και επανέλαβε τη θέση της «πτέρυγας» ενάντια στη διεξαγωγή του συνεδρίου, προσθέτοντας: «Το διχαστικό κλίμα, οι πολιτικοί προπηλακισμοί που οδηγούν συντρόφους/ισσες σε αποχώρηση και τώρα οι αποκλεισμοί αποδεικνύουν ότι το συνέδριο του Ιουνίου είναι το απόλυτο λάθος αυτής της περιόδου. Οι ευθύνες είναι δεδομένες».

«Φτηνά κόλπα», «ολισθηρή πορεία», «πράξη καταδικαστέα, πολιτικά εμπαθή», «κλίμα απαλλαγής απ' τον εσωτερικό εχθρό» ήταν μερικά απ' τα άλλα σχόλια που ακολούθησαν τον αποκλεισμό του Φ. Κουβέλη.

Απ' την πλευρά της, η «Αριστερή Ανασύνθεση» χαρακτήρισε «υπερβολικές» τις αντιδράσεις. Εγκάλεσε τον Α. Τσίπρα γιατί «ζητά από τα μέλη του Κόμματος να επικυρώνουν εξ ορισμού υποψηφιότητες των προβεβλημένων στελεχών χωρίς να μπορούν να αξιολογούν την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο. Δεν μπορεί να καλούνται τα μέλη του Κόμματος να ευνουχίσουν την κρίση τους και να επιβραβεύσουν προσωπικές στρατηγικές, ομοτράπεζους των Μελισσανίδη και Λαυρεντιάδη, κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους που συνειδητά από το Φλεβάρη του 2008 και μετά υπονόμευσαν ευθέως τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ».

Κατήγγειλαν ακόμα ότι «για μια ακόμη φορά η ηγεσία του Κόμματος έχει λάθος στόχο (...) επιτίθεται στη μικρότερη τάση του κόμματος χωρίς να κάνει τον κόπο να εξηγήσει γιατί και πώς η βάση του Κόμματος καταψήφισε τον σ. Φώτη Κουβέλη».

Απαντώντας στην «Αριστερή Ανασύνθεση», ο Φ. Κουβέλης επεσήμανε «παραπέμπω όλους αυτούς να δουν τι εψήφισε στην Καλλιθέα ο κόσμος στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές (...) Ολοι οι βουλευτές της Β΄ Αθηνών ανήκουν στην ανανεωτική πτέρυγα».

Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» κατήγγειλε επίσης ότι οι προσυνεδριακές διαδικασίες δε διεξάγονται με παραδειγματικό τρόπο, στηλιτεύοντας τακτικές που εξωθούν σε αποχώρηση απ' αυτές μέλη που πρόσκεινται στην τάση αλλά και απάλειψη μελών από τους καταλόγους των Πολιτικών Κινήσεων στις οποίες ανήκουν.

Μάλιστα, ο Σπ. Λυκούδης απέδωσε το γενικότερο κλίμα με φράσεις όπως «άθλιες πολιτικές πρακτικές ίντριγκας, πολιτικούς προπηλακισμούς» και υπέδειξε ότι «εχθρός του ΣΥΝ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η Ανανεωτική Πτέρυγα».

Και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οξύνεται η διαμάχη ανάμεσα στις συνιστώσες που υποστηρίζουν τον Α. Αλαβάνο και τους υπόλοιπους. Εντείνεται παράλληλα η φημολογία που θέλει κοντά την οριστική ρήξη. Μάλιστα, δημοσιεύτηκε ότι στέλεχος προσκείμενο στον Α. Αλαβάνο ρωτούσε στη Βουλή τι θα συμβεί με την κρατική επιχορήγηση σε περίπτωση διάσπασης.

Στην τελευταία συνεδρίαση της Γραμματείας του σχήματος, ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δ. Βίτσας έθεσε ζήτημα για την ύπαρξη και λειτουργία του πόλου του Αλ. Αλαβάνου, αναρωτόμενος με νόημα αν «μπορούν να υπάρχουν συμμαχίες μέσα στη συμμαχία που να λειτουργούν εκτός αυτής;».

Απ' την πλευρά τους, οι υποστηρικτές του Α. Αλαβάνου καταγγέλλουν ότι η διάσπαση είναι θέμα του ΣΥΝ που θέλει να το μεταβιβάσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάνουν λόγο για «συντονισμένη προσπάθεια της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ, της Αυγής, συγκεκριμένης τάσης του ΣΥΝ και κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων από τα εκδοτικά συγκροτήματα να ωθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε διάσπαση» και καλούν τους «προπαγανδιστές της διάσπασης» να «περιοριστούν στα σενάρια, στους μύχιους πόθους και στην εσωστρεφή αναζήτηση των χρήσιμων κακών».

Αφορμή γι' αυτές τις καταγγελίες αποτέλεσαν δύο άρθρα της «Αυγής». Στο ένα, ο Α. Καλύβης αναφερόμενος στην πρόταση να μιλήσουν σε κοινή συγκέντρωση Αλ. Αλαβάνος και Α. Τσίπρας - που απορρίφτηκε απ' τον ΣΥΝ - έγραψε «όποιοι υποβάλλουν αυτές τις προτάσεις υπό το καθεστώς εκβιασμών, για να δικαιολογήσουν διαχωριστικές πρωτοβουλίες τις οποίες έχουν προαποφασίσει και υλοποιούν απλά εκτίθενται περισσότερο». Και κατήγγειλε «πρωτοβουλίες από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται στη βάση διαφορετικού πολιτικού σχεδίου», ότι «επιλέγεται η σχεδόν καθημερινή διαιρετική παρέμβαση» και ότι «εμφανίζεται ένα οιονεί αντιπαραθετικό δίπολο».

Το δεύτερο άρθρο, με τίτλο «Το Μέτωπο "παίζει" με τα όρια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ» καταφερόταν εναντίον του Α. Αλαβάνου, σημειώνοντας ότι σήμερα χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα κατά του Γ. Παπανδρέου, ενώ όσο ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ μιλούσε γι' αυτόν με κολακευτικά λόγια και του απηύθυνε προτάσεις κοινής δράσης.

Σχολιάζονταν η προσπάθειά του να συγκρίνει την πρωτοβουλία του με το ΕΑΜ, οι αναφορές του στον Α. Παπανδρέου και στις αρχές της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη και η διαρκής αναφορά του στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και κατέληγε ως εξής: «Πολλοί πλέον θεωρούν ότι είναι θέμα χρόνου η αποσκίρτηση απ' τον ΣΥΡΙΖΑ». Εν κατακλείδι, ο μισός ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωσε μια αναιμική εκδήλωση την περασμένη Παρασκευή και ο άλλος μισός διοργανώνει δική του στις 27 του μήνα.

Εγκλωβισμένος στις εγγενείς αντιθέσεις του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσαρμοστεί στις σύγχρονες συνθήκες που γεννά η κλιμακούμενη δυσαρέσκεια για το αστικό πολιτικό σύστημα και για τα κόμματα που κινούνται στις παρυφές του, όπως ο ίδιος. Η προσπάθεια αυτή, από τη μια, και η όξυνση της ταξικής πάλης, από την άλλη, αναδεικνύουν τις αντιφάσεις μιας δύναμης με σοσιαλδημοκρατική στρατηγική που προσπαθεί με νόθο ριζοσπαστικό λόγο να εγκλωβίσει λαϊκές συνειδήσεις.

Είναι χαρακτηριστικό πως σε ανακοίνωση της ΚΟΕ, με την οποία σέρνει τα εξ αμάξης στο ΣΥΝ, αναφέρεται ότι «η κοινωνία είτε θα αναδείξει άλλο ρόλο για την αριστερά, είτε θα την περιθωριοποιήσει (...) Η ΚΟΕ θα πάρει πρωτοβουλίες για να τεθεί η ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου αλλαγής. Οι εξελίξεις θα είναι γρήγορες, απρόβλεπτες και κρίσιμες (...) Προτιμούμε να παρέμβουμε αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή»...

Σε ποια κατεύθυνση; Της αλλαγής εντός και επί τα αυτά, που θα οδηγήσει τον αγωνιζόμενο λαό στην ενσωμάτωση. Ενός μετώπου που θα τους επιτρέψει να κατοχυρώσουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο ως προς τον λαϊκό αποπροσανατολισμό, ώστε να παραμείνει καθηλωμένος στα όρια του συστήματος.

Μιλούν για «αλλαγή» της κυβέρνησης, ανασύρουν απ' το χρονοντούλαπο τις ιδρυτικές αρχές του ΠΑΣΟΚ, υποδεικνύουν σαν παράδειγμα προς μίμηση το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό την αυταπάτη ότι η απάντηση στη σύγχρονη ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα είναι η σοσιαλδημοκρατία της πιο παλιάς κοπής. Οτι δε χρειάζεται σήμερα η πολιτική πάλη να βάλει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά να παλέψει για τη φενάκη του εξωραϊσμού της.

Δεν απέχει πολύ η πρόταση της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» για ενίσχυση του «αριστερού ευρωπαϊσμού», του «ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού», για κάλυψη του κενού που έχει αφήσει το ΠΑΣΟΚ μετατοπιζόμενο, όπως λένε, σε «νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση».

Ούτε διαφέρουν στρατηγικά οι προτάσεις άλλων δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους σε ό,τι αφορά στη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, που κοροϊδεύουν πώς μπορεί στην εξουσία των μονοπωλίων να «παρεισφρήσει» μια πολιτική που θα ευνοεί και τα μονοπώλια και το λαό.

Τσακώνονται για το πάπλωμα, αλλά μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Τον ίδιο στόχο, ανεξάρτητα αν ο καθένας πιστεύει ότι διαθέτει το συντομότερο δρόμο προς αυτόν: Την ανακοπή της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής πάλης, ώστε το ανερχόμενο κίνημα να συναντήσει εμπόδια στο ξεκαθάρισμα του αντίπαλου, στον καθορισμό προωθημένων στόχων πάλης.