Με την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας ασχολήθηκε η ΕΕ με σκοπό να «γιορτάσει» τα «επιτεύγματα των γυναικών στην κοινωνία», αλλά και να υπενθυμίσει τις «ανισότητες που παραμένουν». Στο πλαίσιο του γιορτασμού αυτού, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε στις 8 Μάρτη δύο ψηφίσματα: Ενα σχετικά με τη γυναικεία φτώχεια στην ΕΕ και ένα για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών. Στην πραγματικότητα, τα δύο αυτά κείμενα είναι οργανικά δεμένα με τη συνολική πολιτική με την οποία η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της επιδιώκουν να μεταφέρουν τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στους εργαζόμενους, να καταστήσουν ακόμα πιο φθηνή την εργατική δύναμη, να την προσαρμόσουν περισσότερο στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι τα μεγαλύτερα θύματα της επίθεσης αυτής, τόσο επειδή τις αξιοποιούν ως πιο φθηνές και ευέλικτες εργαζόμενες, όσο και επειδή τις φορτώνουν με ευθύνες που θα έπρεπε να βαραίνουν το κράτος, αλλά πέφτουν στους δικούς τους ώμους, αφού οι όποιες υπηρεσίες για τη φροντίδα των μικρών παιδιών, των ηλικιωμένων και των αρρώστων ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται. Παράλληλα, γίνονται στόχος της ιδεολογικής επίθεσης του κεφαλαίου, της προσπάθειας που κάνει να παρουσιάσει τη στρατηγική του ως παράγοντα που προάγει την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επίθεσης αυτής, με διπλό στόχο τα δικαιώματα και τη συνείδηση των γυναικών, αποτελούν τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου.

Η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων απαιτεί την αύξηση της απασχόλησης, με εργασιακές σχέσεις που εντείνουν την εκμετάλλευση και στους τομείς που υπόσχονται τα μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Η στρατηγική «ΕΕ 2020» έχει θέσει στόχο να ανέλθει το ποσοστό της απασχόλησης στο 75% των γυναικών και των ανδρών μεταξύ 20 και 64 ετών. Τους λόγους για τους οποίους η ΕΕ δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την αύξηση των ποσοστών της γυναικείας απασχόλησης, φωτίζει η αναφορά που υπάρχει στο ψήφισμα για την «ισότητα»: «Η δημογραφική αλλαγή επιβάλλει την ενεργοποίηση του δυναμικού των γυναικών και την αύξηση της απασχόλησής τους, ούτως ώστε να επιτευχθεί το επιδιωκόμενο ποσοστό απασχόλησης». Η ΕΕ εκτιμά ότι ο αριθμός των εργαζομένων ενδέχεται να υποστεί μείωση στο μέλλον λόγω της γήρανσης του πληθυσμού. Το ενδεχόμενο αυτό είναι απειλητικό για τα κέρδη του κεφαλαίου και προκειμένου να διατηρούν και να αυξάνουν τα ποσοστά της απασχόλησης και επομένως τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευσή της, οι καπιταλιστές λαμβάνουν τα μέτρα τους. Από την εκτίμηση και την ανησυχία αυτή, καθώς και από τον υπολογισμό ότι οι γυναίκες αποτελούν τα 2/3 των 63 εκατομμυρίων των μη ενεργών ατόμων μεταξύ 25 και 64 ετών, προκύπτει το ζωηρό ενδιαφέρον για την αύξηση της απασχόλησης των γυναικών. Η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις προσβλέπουν στην εφεδρική, φθηνή και ευέλικτη γυναικεία εργασία, στην πιο στυγνή εκμετάλλευσή της, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ταυτόχρονα, φροντίζουν να εξασφαλίζουν την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα της γυναικείας εργασίας στις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μέσα από τα συγκεκριμένα προγράμματα για την προαγωγή της συμμετοχής ή την επανένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας που καλούνται να εκπονήσουν τα κράτη - μέλη, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις «ευκαιρίες επαγγελματικής κατάρτισης στο πλαίσιο της διά βίου μάθησης». Η κατάρτιση, η επανακατάρτιση και η διά βίου εργασιακή περιπλάνηση ώστε να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά οι ανάγκες των μονοπωλίων παρουσιάζονται στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν υψηλά ποσοστά ανεργίας ως λύση που θα αυξήσει την «προσβασιμότητά» τους στην αγορά εργασίας. Αν, δηλαδή, οι γυναίκες θέλουν να ξεφύγουν από τις ουρές των ανέργων, τότε πρέπει εφ' όρου ζωής να καταρτίζονται, προκειμένου να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των μονοπωλίων.

Την αύξηση της απασχόλησης την οποία επιδιώκουν, την κατευθύνουν σε μεγάλο βαθμό στο πεδίο της λεγόμενης «πράσινης οικονομίας», των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και των νέων τεχνολογιών. Με το στόχο αυτό, επικαλούνται την ισότητα των φύλων και φροντίζουν για την πρόσβαση των γυναικών σε «ευκαιρίες επαγγελματικής κατάρτισης και απασχόλησης σε μη παραδοσιακούς τομείς» και την «ισόρροπη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών στις πράσινες θέσεις εργασίας». Προτάσσοντας ως άλλοθι την άρση των στερεοτύπων και την καταπολέμηση του διαχωρισμού ανάλογα με το φύλο στην αγορά εργασίας, στην πραγματικότητα προσανατολίζουν την εργασία των γυναικών στους τομείς από τους οποίους το κεφάλαιο προσδοκά σημαντική αύξηση των κερδών του. Οταν παρουσιαστεί κάποιο άλλο πιο κερδοφόρο πεδίο για τη δραστηριότητα του κεφαλαίου, οι εργαζόμενες θα βρεθούν πάλι στην ανεργία, θα πρέπει να καταρτιστούν εκ νέου για να ξαναγίνουν «ανταγωνιστικές», χρήσιμες δηλαδή για τα μονοπώλια.

Ενα μεγάλο κομμάτι γυναικών σχεδιάζουν να το διοχετεύσουν στην «άτυπη οικονομία», την οποία αναφέρουν και ως «οικονομία της ζωής», σε υπηρεσίες σχετικές κατά κύριο λόγο με τη φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων, με τη στοιχειώδη περίθαλψη ασθενών και ΑμΕΑ. Μάλιστα, επισημαίνουν ότι οι «οργανώσεις της κοινωνικής οικονομίας (ιδρύματα, ενώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, συνεταιρισμοί) μπορούν να διαδραματίσουν καίριο ρόλο στην οικονομική ανάκαμψη». Στην ουσία, μέσα από την «κοινωνική οικονομία», δίνουν νέα ώθηση στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, ανοίγουν το δρόμο για να βάλει το κεφάλαιο στο χέρι ευαίσθητους κοινωνικούς τομείς. Στην περίπτωση της «άτυπης - κοινωνικής οικονομίας», η ΕΕ καθόλου δεν ενοχλείται από το φυλετικό διαχωρισμό στην εργασία, αλλά αντίθετα τον αξιοποιεί. Οι γυναίκες προορίζονται να αποτελέσουν το φθηνό εργατικό δυναμικό που χρειάζεται, με μιαν υποτυπώδη κατάρτιση μπορούν να απασχοληθούν στον τομέα αυτό, με το σκεπτικό ότι είναι εξοικειωμένες με παρόμοιες ευθύνες και καθήκοντα από το ρόλο που αναλαμβάνουν στο πλαίσιο της οικογένειας. Επομένως, μπορούν εύκολα να γίνουν παιδοκόμοι για τα βρέφη και τα νήπια, νοσοκόμες για τους αρρώστους, συνοδοί, μαγείρισσες και οικιακοί βοηθοί για τους ηλικιωμένους.

Με τις υπηρεσίες αυτές αποβλέπουν στην απαλλαγή του αστικού κράτους από την υποχρέωσή του να παρέχει κοινωνικές και προνοιακές υπηρεσίες, στην κοροϊδία των άνεργων γυναικών με μια θέση εργασίας με αποδοχές ψίχουλα και ημερομηνία λήξης. Αλλά και στη διευκόλυνση του «συγκερασμού» οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων, στην αντιστάθμιση δηλαδή της απουσίας της γυναίκας από το σπίτι προκειμένου να εργαστεί, με στοιχειώδεις υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας για τα εξαρτώμενα μέλη της οικογένειας, το κόστος των οποίων θα επιβαρύνει την ίδια την εργαζόμενη.

Η στρατηγική του κεφαλαίου επιφυλάσσει στις γυναίκες διαρκή κινητικότητα ανάμεσα σε ανεργία, κατάρτιση και ληξιπρόθεσμη απασχόληση. Συνεπάγεται συρρίκνωση ακόμα και των πιο στοιχειωδών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους, νέα μεγαλύτερα εμπόδια και αδιέξοδα, στο όνομα μάλιστα της «ισότητάς» τους με τους άνδρες. Γίνεται στην πράξη ακόμα πιο δύσκολο για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να επιβιώσουν με το μισθό τους, να καλύψουν τις ανάγκες τους για υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας, να εξασφαλίσουν το δικαίωμά τους στη μητρότητα και τη δημιουργία οικογένειας, στη συνταξιοδότηση. Υψώνονται μεγαλύτερα εμπόδια στη συμμετοχή τους στο κίνημα, αφού πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα και οι ευθύνες που τις βαραίνουν. Παράλληλα, καλλιεργούνται αυταπάτες ότι η ανάγκη για δουλειά, για κοινωνικές υπηρεσίες, για ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα μπορούν να ικανοποιηθούν μέσα από την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου.

Η απάντηση που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι φτωχές αγρότισσες, οι νέες γυναίκες, είναι η συνολική απόρριψη της πολιτικής που τις καταδικάζει στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Τέτοιο μήνυμα έστειλε ο φετινός γιορτασμός της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, που σφραγίστηκε από τις κοινές πρωτοβουλίες και την κοινή δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ. Το μέτωπο αυτών των δυνάμεων πρέπει να ενισχύσουν οι γυναίκες, ενισχύοντας και μαζικοποιώντας το ταξικό συνδικαλιστικό, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τις αγωνιστικές συσπειρώσεις των αυτοαπασχολούμενων και των αγροτών. Ανεβάζοντας τη συμμετοχή τους στους αγώνες, με κατεύθυνση την ανατροπή του σημερινού συστήματος, την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της ανισοτιμίας.