Η Νέα Υόρκη εντυπωσιάζει. Ισως, με τον ίδιο τρόπο που εντυπωσίαζε και η Ρώμη όποιον η "καλή" ή η "κακή" του μοίρα τον οδηγούσε στην πρωτεύουσα του κόσμου εκείνης της εποχής.

Το Κολοσσαίο, για παράδειγμα, θα δημιουργούσε κάποιο δέος, ανάλογο με αυτό που δημιουργούν στον σημερινό επισκέπτη της Νέας Υόρκης τα τεράστια μεγέθη, που συναντά με την άφιξή του στο αεροδρόμιο JFK, που μπορεί να είναι και πενήντα φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό.

Τραγικά διαφορετικό, αλλά ανάλογο, πρέπει να είναι και το δέος του "βάρβαρου", που η "μοίρα" τον υποχρέωσε να δώσει την πρώτη και πιθανότατα τελευταία παράσταση της ζωής του στις αρένες του Κολοσσαίου, με το συναίσθημα των σημερινών ανθρώπων, που η "μοίρα" τους οδηγεί να αναζητήσουν την τύχη τους στην αμερικάνικη αρένα.

Στην αρχαία Ρώμη, μια βασική διαφορά των ανθρώπων καθορίζονταν αντικειμενικά και τελεσίδικα από τη θέση που καταλαμβάνανε στο Κολοσσαίο: Στις κερκίδες, για να δουν το θέαμα ή στην αρένα, για να "παλεύουν" με τα λιοντάρια.

Στη Ν. Υόρκη, αυτή η διαφορά σηματοδοτείται με τον ίδιο τελεσίδικο τρόπο από τους δρόμους: Οποιος δεν μπορεί να ζει ανάμεσα στην πρώτη και στην εκατοστή, ας πούμε, λεωφόρο, δεν έχει παρά αμυδρές ελπίδες να ξεφύγει από τη "μοίρα" του γκέτο, της φτώχειας, του αδυσώπητου αγώνα για την επιβίωση. Ομως, και μέσα σ' αυτούς τους εκατό δρόμους της Ν. Υόρκης κάποιοι - ελάχιστοι - κατέχουν τις "διακεκριμένες θέσεις", αφού μπορούν και πληρώνουν σε κάποιες περιοχές που εφάπτονται του περίφημου και όμορφου Central Park μέχρι και 10.000 δολάρια για μια γκαρσονιέρα. Οι υπόλοιποι είναι "ευτυχισμένοι", όπως και οι πληβείοι της αρχαίας Ρώμης, που η θέση τους ήταν στην κερκίδα και όχι στην αρένα.

Τεράστια μεγέθη, επίδειξη δύναμης και χλιδής, "άρτος και θεάματα" τότε και τώρα, ίσως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην ουσία τους. Βέβαια, τότε το θέαμα, ήταν, ίσως, περισσότερο "τραχύ". Βοηθούσε, όμως, τους "πολλούς" να ξεχάσουν τη δύσκολη ζωή τους, εξίσου αποτελεσματικά, όπως "βοηθούν" σήμερα τους Αμερικάνους να αποδεχτούν τη μιζέρια τους οι περιπέτειες του Προέδρου Μπιλ Κλίντον.

***

***

...Είναι, ίσως, το ίδιο ακριβώς με το "bar - restorant" της Σίλβιας, που, για να βρεις τραπέζι, πρέπει να περιμένεις στη λίστα πέντε μήνες και ίσως να έχεις την "τύχη" να καθίσεις δίπλα από την Σάρον Στόουν ή κάποια άλλη διασημότητα. Ομως, όλος αυτός ο "λαμπερός κόσμος" βρίσκεται στην καρδιά του Χάρλεμ, σε μέρος, που - όπως λένε - δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις το βράδυ, χωρίς να "συναντήσεις" κάποιο μαχαίρι. Η "Σίλβια" βρίσκεται, όμως, εκεί, στην καρδιά της αμερικάνικης "αρένας", για να συντηρεί το μύθο του αμερικάνικου ονείρου. Οτι, δηλαδή, μπορεί και να τη γλιτώσει κάποιος από τα λιοντάρια...

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ