Η αρχή έγινε με τη δημοσιοποίηση του «Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης», τα προβλεπόμενα μέτρα του οποίου (αύξηση έμμεσων φόρων, περικοπές δημόσιων δαπανών, μείωση μισθών) κρίθηκαν από την ΕΕ ως ...μη επαρκή. Ακολούθησαν το Φλεβάρη οι δηλώσεις του πρωθυπουργού περί αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για να ολοκληρωθεί το πακέτο των σαρωτικών αντιδραστικών μέτρων με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις στις 3 του Μάρτη (νέες αυξήσεις στους έμμεσους φόρους και νέες μεγάλες περικοπές στις δαπάνες και στους μισθούς).

Η λήψη των βίαιων αυτών μέτρων - των σκληρότερων που έχουν ληφθεί από τη μεταπολεμική περίοδο - συνοδεύτηκε με μια ένταση της κυβερνητικής προπαγάνδας. Στην αρχή επικαλέστηκαν την επικείμενη ...πτώχευση της χώρας, στη συνέχεια τα χαρακτήριζαν «σκληρά» πλην όμως «αναγκαία» και τώρα λένε στους εργαζόμενους ότι αργότερα θα έρθουν τα θετικά αποτελέσματα. Τα εκβιαστικά διλήμματα, «θα πιάσουν τόπο τα μέτρα;», «θα έχουν αντίκρισμα οι θυσίες του ελληνικού λαού;», δίνουν και παίρνουν.

Είναι προφανές ότι, με κυνικό τρόπο, η κυβέρνηση επιχειρεί να υφάνει πέπλο συνυπευθυνότητας με το οποίο θέλει να καλύψει ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Επιδιώκουν να περάσουν την αντίληψη ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για την πορεία της χώρας, ότι όλοι είμαστε επιβάτες στο ίδιο καράβι και ότι είτε όλοι μαζί θα σωθούμε, είτε όλοι μαζί θα βουλιάξουμε στα παγωμένα νερά και στις δίνες που μας περιβάλλουν και μας απειλούν. Επομένως, οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι άνεργοι, οι μικρομεσαίοι, αντάμα με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους, να ενώσουν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους για να σώσουν την οικονομία που κινδυνεύει...

Πρόκειται για μια χυδαία και αντιδραστική αντίληψη, η οποία σκόπιμα επιχειρεί να καταργήσει τις ταξικές διαφορές και συμφέροντα. Γιατί τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση, σε καμία περίπτωση δεν είναι μέτρα που αφορούν όλους. Είναι μέτρα βαθιά ταξικά, με μοναδικό στόχο τη διάσωση της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας, που ζει από την καταλήστευση του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση που έλαβε τα μέτρα, δεν είναι κυβέρνηση αυτών που επωμίζονται τις συνέπειες της κρίσης, αλλά κυβέρνηση του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Η κρίση, από την οποία δοκιμάζεται ο ελληνικός λαός, δεν είναι κρίση που προκλήθηκε από τους εργαζόμενους, αλλά κρίση του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, κρίση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου. Τα δε μέτρα στόχο έχουν την αποκατάσταση των δυσλειτουργιών του μηχανισμού κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης - της παραγωγής, δηλαδή, υπεραξίας - που σήμερα αντιμετωπίζει προβλήματα, ακριβώς λόγω της κρίσης.

Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των μικρών επαγγελματιών, δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώσουν το δυσβάσταχτο κόστος διάσωσης του κεφαλαίου. Ισα ίσα που σε περιόδους πολύπλευρης κρίσης, έρχονται στην επιφάνεια όλα τα μεγάλα διλήμματα που κατατρύχουν τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς τους καπιταλιστές δυνάστες τους, την ώρα που οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ζήσουν ούτε μία ώρα χωρίς τους εργάτες. Μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Αυτό είναι το όραμα και το έπαθλο του εργαζόμενου και αγωνιζόμενου λαού. Και γι' αυτό θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.