Μόνο να τη δεις πώς λάμπει όταν βρίσκεται στο πλευρό της Κοντολίζα Ράις και με πόση ευκολία υπογράφει ό,τι της σπρώχνουν μπροστά της οι Αμερικανοί, για να διαπιστώσεις για άλλη μια φορά τη δύναμη και τη δόξα της ματαιοδοξίας. Δυστυχώς όμως, το υπουργείο Εξωτερικών δεν προσφέρει όλες τις συγκινήσεις, όπως θα όφειλε και παραμένει σχεδόν ακατοίκητο. Και η κυρία (μαζί με όλη την οικογένεια Μητσοτάκη) περιμένει κεντώντας να περάσει το λεωφορείο (ο Πόθος της) για την πρωθυπουργία.

Η ζωή, ωστόσο, περνά δίχως να κοιτά τη δική της επιθυμία και ο πανδαμάτωρ χρόνος χαρίζει στον καθένα το πρόσωπο που του αξίζει. Δε θ' αργήσει και ο επικοινωνιολόγος της να σηκώσει τα χέρια ψηλά, εναποθέτοντας την υπόθεσή της εξ ολοκλήρου στη μητέρα φύση. Εν τω μεταξύ είναι αναγκασμένη να βουλιάζει στις νευρώσεις πολυτελείας, κάτι τόσο συνηθισμένο και σε αφθονία στον κύκλο της. Δεν υπάρχει περιοχή του επιστητού που να μην έχει αφήσει το μαργαριτάρι της. Τελευταία, η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την «αντιπυραυλική ασπίδα» εξαγρίωσε τους Ρώσους. Δυστυχώς όμως, δεν πρόκειται απλώς για κάποιον παραλογισμό από μέρους της, αλλά για πράξη που θα επισύρει πολλά δεινά. Και κατόπιν εορτής, τα τετελεσμένα δεν αντιστρέφονται.

Δεν είναι εύκολο να ξεχάσει τα χρόνια στη σχολή της μισανθρωπίας και του ιδιόρρυθμου ρατσισμού, όπου φοίτησε λόγω περιβάλλοντος. Ούτε είναι εύκολο να τα κρύψει. Δεν ξέχασε ούτε την καταγωγή της, ούτε και την ευκολία με την οποία αναρριχήθηκε στην εξουσία. Η ματαιοδοξία της αποτελεί δικαίωμα μόνο για την ίδια. Για εμάς τους υπόλοιπους αποτελεί κίνδυνο. Να επιστρέψει παρευθύς στη θέση της, στο σαλόνι της, παρέα με τους κόλακες, που τονώνουν το πάθος για εξουσία.