ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Διευρύνεται το «ποινολόγιο» για τα φάρμακα

Γρηγοριάδης Κώστας

Την τροποποίηση του Προεδρικού Διατάγματος 67/2000, με το οποίο καθορίζονται οι υποχρεώσεις των Ασφαλιστικών Οργανισμών, των θεραπόντων και Ελεγκτών Ιατρών και των Φαρμακοποιών για τη χορήγηση φαρμάκων από τα Ασφαλιστικά Ταμεία, ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Απασχόλησης Β. Μαγγίνας, μετά τη συνάντησή του με το προεδρείο του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου.

Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του υπουργείου, το ΠΔ, στη νέα μορφή του, οριοθετεί πλήρως την ευθύνη ιατρών και φαρμακοποιών, εισάγει κλιμάκωση και αυστηροποίηση στις σχετικές κυρώσεις, ρυθμίζει τη διαδικασία προχορήγησης φαρμάκων και οριοθετεί τις υποχρεώσεις των φαρμακοποιών κατά την εκτέλεση συνταγών των Ταμείων, αλλά και τις υποχρεώσεις των εντεταλμένων για έλεγχο οργάνων του υπουργείου και των Ασφαλιστικών Οργανισμών.

Αυτά βέβαια στο επίπεδο των εντυπώσεων. Γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη. Πρώτον, στα πλαίσια της «αυστηροποίησης» στη χορήγηση των φαρμάκων προαναγγέλλονται νέες περικοπές, τις οποίες θα πληρώσουν οι ίδιοι οι ασθενείς. Αλλωστε, αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε το ΠΔ και στην αρχική του μορφή, όπως συντάχθηκε από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να παίξει το ρόλο ενός απέραντου ποινολογίου, με την απειλή του οποίου θα κόβονταν παροχές.

Δεύτερον, καμία τροποποίηση ΠΔ δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι το φάρμακο έχει μετατραπεί από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού σε χρυσοφόρο εμπόρευμα στα χέρια των φαρμακοβιομηχάνων, οι πωλήσεις των οποίων αυξήθηκαν μέσα στη δεκαετία 1996 - 2005 κατά 224%! Την ίδια ώρα, πάνω από 1,5 δισ. ευρώ καταλήγουν από τα Ταμεία (δηλαδή από τις τσέπες των εργαζομένων) στα χρηματοκιβώτια των πολυεθνικών του φαρμάκου. Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι όποιες παρεμβάσεις της ΝΔ, όπως προηγούμενα και του ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες των ασφαλισμένων, για το καλό των οποίων καμώνονται ότι νοιάζονται.

Γνωστά και αναμενόμενα...

Χτες ήταν η σειρά του Απόστολου Κακλαμάνη να πάρει τη σκυτάλη της αντιΚΚΕ επίθεσης. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ χτες στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αλφα», αφού αναμάσησε τα περί «αριστερού ψάλτη» και θυμήθηκε και το '89, αλλά ξέχασε την κυβέρνηση Ζολώτα, όπου και ο ίδιος συμμετείχε δίπλα π.χ. στον Τζαννετάκη, ως υπουργός Εργασίας, το 'σκασε το μυστικό: Απ. Κακλαμάνης: «Είναι απλό ότι η ΝΔ ασφαλώς ζημιώνεται από τον Καρατζαφέρη, το ΚΚΕ είναι προφανές ότι δε θέλει να ζημιώνεται η ΝΔ από τον Καρατζαφέρη». Δημοσιογράφος: Εσείς θέλετε να ζημιώνεται η ΝΔ από τον Καρατζαφέρη. Αποστ. Κακλαμάνης: «Γιατί όχι; Να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας»... Επιτέλους, κε Κακλαμάνη, αυτό λέμε και εμείς, ότι δηλαδή το δάκτυλο δεν είναι καλή κρυψώνα και όποιος επιχειρεί να κρυφτεί τον παίρνουμε όλοι χαμπάρι... Αλλωστε, ποιος μπορεί να μη θυμάται το ειδύλλιο Μιτεράν - Λεπέν και την κατάληξή του. Στις γαλλικές εκλογές του 1974, ο Λεπέν έλαβε 0,6%. Ομως για χρόνια πολλά φούσκωνε χάρη στην τροφοδοσία του σοσιαλιστή Προέδρου Μιτεράν για να αντιμετωπίζει υποτίθεται τη δεξιά. Οταν παραφούσκωσε ο Λεπέν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, τότε οι διάδοχοι του Μιτεράν (εκείνοι του Ζοσπέν) κάλεσαν τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν τον δεξιό Σιράκ... Κεντροαριστερά πράγματα, πολύ γνωστά και αναμενόμενα...

Χάνεται το λούστρο του δήθεν της εγκυρότητας...

Οταν χάνεται η ψυχραιμία, χάνεται και το λούστρο της σοβαρότητας εκείνου του δήθεν της εγκυρότητας και βγαίνουν άναρθρες οι κραυγές της ξοφλημένης αριστοκράτισσας που ...της χάλασαν την κόμμωση. Κάπως έτσι αντέδρασε για άλλη μια φορά χτες η Πανδώρα στο «Βήμα», με αφορμή την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποθεματικά των Ταμείων. Οπως εκείνη που νομίζει πως λέει κάποιο αστείο, αλλά γελάει μόνη της, επαναλαμβάνει την κρυάδα: «Αναρωτιέμαι γιατί το ΠΑΣΟΚ μπαίνει στον κόπο να τα βάζει με το ΚΚΕ... ας απαντούν κατευθείαν στη ΝΔ, αν θέλουν οι δηλώσεις τους να πιάνουν τόπο». Ξεχνάει, βέβαια, να βάλει το «εδώ γελάνε» και μένει με την πίκρα της χιλιοεπανάληψης μιας ΠΑΣΟΚικής ανοησίας...

... και βγαίνει η άρρωστη φαντασία

Δεν το βάζει όμως κάτω και ξεχνώντας ότι είναι ανέκδοτο που βγάζει πολύ γέλιο το «και εσείς γιατί σκοτώνετε τους μαύρους», το μετατρέπει (ή έτσι νομίζει) σε προπαγανδιστικό λόγο: «... η λύση την οποία υπονοεί το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του, δηλαδή η εφαρμογή κομμουνιστικής δικτατορίας, είναι μεν δραστική, είναι όμως υπερβολικά δραστική. Αξίζουν τον κόπο καμιά πενηνταριά εκατομμύρια νεκροί και 70 χρόνια ολοκληρωτισμού (βάσει της ιστορικής εμπειρίας τουλάχιστον) για να απαλλαγούμε από τους κλέφτες στα Ταμεία;».

Είναι φανερό πως δεν αξίζουν σοβαρού σχολιασμού γεγονότα που πραγματικά τα έχει απαντήσει η ιστορία των λαών. Γεγονότα, που πραγματικά φοβίζουν την Πανδώρα και την τάξη που υπηρετεί, όχι φυσικά για τους λόγους που η άρρωστη φαντασία της κατέβασε σε κατάσταση απώλειας της ψυχραιμίας. Αλλά επειδή της θυμίζουν πόσο πρόσκαιρος είναι ο εγκληματικός κόσμος της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των δολοφονιών αμάχων κ.ά., που υπερασπίζεται. Αλλη φορά, όταν της χαλάει η κόμμωση, να πηγαίνει κομμωτήριο για να ηρεμεί...

Παροχές - εμπαιγμός...

Δεν υπάρχει εργαζόμενος, ούτε ένας άνθρωπος του μόχθου που να μην έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με την οδυνηρή αδυναμία να καλύψει ανάγκες δικές του και της οικογένειάς του. Ανάγκες σύγχρονες, που γεννιούνται από την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, πηγάζουν από την κοινωνική εξέλιξη, κι απ' τις οποίες καθορίζεται η ποιότητα ζωής της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η αδυναμία κάλυψής τους δεν οφείλεται, βέβαια, στο «κακό ριζικό» τους αλλά στην πολιτική που εναλλάξ εφαρμόζει εδώ και χρόνια ο δικομματισμός.

Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ διαγκωνίζονται στην παροχολογία, όμως οι υποσχέσεις τους συνιστούν πρόκληση και εμπαιγμό για το λαό. Τάζουν ψίχουλα σε μεμονωμένα τμήματα λαϊκών στρωμάτων από τον τεράστιο πλούτο που οι εργαζόμενοι παράγουν και η πολιτική τους τον παραδίδει ακέραιο στην πλουτοκρατία. Υπόσχονται μέτρα που όχι μόνο δεν απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες αλλά ούτε σ' αυτές πολλών δεκαετιών πριν. Εκμεταλλεύονται την κατάσταση ένδειας, στην οποία έχουν περιέλθει πλατιές λαϊκές δυνάμεις εξαιτίας της πολιτικής τους, και ζητούν τη λαϊκή ψήφο με αντίτιμο ορισμένες «ασπιρίνες», που αποσκοπούν στην άμβλυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, στο «διαίρει και βασίλευε», ώστε να μπορούν την επομένη των εκλογών να συνεχίσουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, επιδεινώνοντας παραπέρα την ποιότητα ζωής του λαού.

Δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες υπάρχουν πάμπολλες, αλλά η αξιοποίησή τους προς όφελος του λαού προϋποθέτει μια πολιτική που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, και τέτοια πολιτική το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εφαρμόσουν. Γιατί τα κόμματα αυτά είναι δεσμευμένα με δεσμούς «αίματος» με το μεγάλο κεφάλαιο. Τους δικούς του στόχους υπηρετούν και οι ψευτοπαροχές τους στο βαθμό που πετύχουν να καθησυχάσουν και να αποσπάσουν από το λαό νέα παράταση χρόνου για την εφαρμογή της πολιτικής τους.

Μπροστά στις εκλογές ο ελληνικός λαός ας αναλογιστεί τις ανάγκες του και ας απαντήσει στο ερώτημα αν αυτές καλύπτονται απ' όσα υπόσχονται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Ο λαός δικαιούται τα πάντα. Γιατί παράγει όλο τον πλούτο. Οφείλει ο ίδιος να αποτινάξει τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και να βάλει τον πήχη της διεκδίκησης ψηλά. Γιατί σήμερα ανάγκη είναι η πλήρης δουλιά με πλήρη δικαιώματα, η εξασφάλιση φτηνής και ποιοτικής λαϊκής στέγης, δουλιά με αποδοχές και συντάξεις τέτοιες που να εξασφαλίζουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής, ανάγκη είναι η δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, Παιδεία, ο Αθλητισμός και ο Πολιτισμός, η δυνατότητα αναψυχής. Ανάγκη είναι να μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ανάγκη, τελικά, είναι ο ασυμφιλίωτος αγώνας για την ανατροπή όσων στέκονται εμπόδιο στο δρόμο για την ικανοποίηση των λαϊκών δικαιωμάτων. Αγώνας ενάντια στην πλουτοκρατία και στην πολιτική (όποιο κόμμα κι αν την εκφράζει και την εφαρμόζει) που ευνοεί τα συμφέροντά της. Η ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας προϋποθέτει αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις εκλογές, ισχυροποίηση του ΚΚΕ για να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος στην προοπτική να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι όσα με τον ιδρώτα τους παράγουν, όσα δικαιούνται και αξίζουν.