Η «Κοινωνική Οικονομία» δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς ορισμένα προβλήματα και να γίνει αποδεκτή ή ανεκτή από μερίδα των λαϊκών στρωμάτων που δεν μπορούν να δουν άλλο δρόμο ικανοποίησης κάποιων αναγκών τους στις οποίες αναγκάζονται να κάνουν συνεχώς εκπτώσεις, ενώ χρειάζεται η συνεχής κοινωνικοπολιτική διεκδικητική δράση για την ικανοποίησή τους. Αυτός είναι ένας βασικός στόχος της κυβέρνησης. Υπάρχουν όμως και άλλες επιδιώξεις.

• Με την ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση των «κοινωνικών υπηρεσιών» οι μέχρι σήμερα παρεχόμενες δωρεάν ή με μικρό τίμημα κοινωνικές υπηρεσίες από το κράτος, τώρα θα παρέχονται με πληρωμή από τις επιχειρήσεις της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας. Επομένως οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι ΕΒΕ που ήδη έχουν φορολογηθεί, που είναι υποχρέωση του κράτους να τους παρέχει δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, θα τις ξαναπληρώνουν.
• Την ικανοποίηση των αναγκών σε κοινωνικές υπηρεσίες «τη φορτώνουν» στους ίδιους τους εργαζόμενους με τη λογική «αντιμετωπίστε τις ανάγκες σας μεταξύ σας». Ως κράτος δημιουργώ το πλαίσιο ώστε να οργανώσετε επιχειρήσεις κοινωνικών υπηρεσιών και να τις πουλάτε. Για όσους δεν μπορούν να τις αγοράσουν, θα υπάρχουν και φτηνές από τους εθελοντές, τη φιλανθρωπία, τις μη κερδοσκοπικές ή τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Με τη δική σας ευθύνη και δράση θα λύνετε και προβλήματα που έχουν σχέση με τις ανάγκες σας. Σύμφωνα με τον Ελ. Τζιόλα, η «Κοινωνική Οικονομία» επιδιώκει την «παραγωγή υπηρεσιών προς τα μέλη των κοινωνικών επιχειρήσεων ή προς τρίτους για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών».
• Προτρέπει τα συνδικάτα να αναλάβουν τα ίδια ανάλογη επιχειρηματική δράση. Το παράδειγμα των «αυτοδιαχειριζόμενων» ταμείων είναι χαρακτηριστικό. Δίνει χρήμα στα συνδικάτα, ώστε αντί να διεκδικούν, να δημιουργούν δικές τους επιχειρήσεις, π.χ. για υπηρεσίες υγείας, ακόμη και κλινικές, ή και άλλες υπηρεσίες. Που βεβαίως θα μπορούν να τις πουλούν και σε άλλους πέρα από τα μέλη τους. Γιατί π.χ. το «Υγείας Μέλαθρον» να μην οδηγηθεί και σε τέτοιες επιχειρηματικές δραστηριότητες πουλώντας είτε στο κράτος είτε κατ' ευθείαν στους εργαζόμενους υπηρεσίες υγείας; Είναι και αυτός ένας τρόπος απαλλαγής του κράτους από την ευθύνη ανάπτυξης του τομέα υγείας, και όχι μόνο, αφού θα τον αναπτύσσουν τέτοιας μορφής επιχειρήσεις με τον οβολό των εργαζομένων.
• Φροντίζει να απαλλαγεί από τις διεκδικήσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες τόσο στο δικαίωμα στη δουλιά, όσο και στις ανάγκες τους για άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, αναγκάζοντας τα ίδια να ασχοληθούν με τις ιδιαίτερες ανάγκες τους, ως συνεταιρισμένοι επιχειρηματίες.
• Η παροχή «κοινωνικών υπηρεσιών» από «εθελοντές» ή συνεταιρισμένους επιχειρηματίες, δηλαδή από την επιχειρηματική δραστηριότητα, οδηγεί στην υποβάθμισή τους. Το επιχείρημα της παροχής «φτηνών», λόγω «ανταγωνισμού», «κοινωνικών υπηρεσιών» σημαίνει υποβάθμιση. Γιατί πράγματι οι επιχειρήσεις, προκειμένου να μπορούν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, επιδιώκουν να φτηνύνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες, υπολογίζοντας ταυτόχρονα το κέρδος τους. Αυτό σημαίνει δραστική υποβάθμιση της ποιότητάς τους σε συνδυασμό με τη φτηνή εργατική δύναμη που θα χρησιμοποιούν. Το εργατικό δυναμικό θα παρέχει δουλιά μιας τυπικής ειδίκευσης (γι' αυτό θα απαιτούνται ελάχιστες γνώσεις και μόρφωση), επομένως θα αποτελούν φτηνότατη εργατική δύναμη (π.χ. αντί για βρεφονηπιοκόμους ή νηπιαγωγούς στους παιδικούς σταθμούς θα έχουν εργαζόμενους «φύλαξης παιδιών»).
• Επιδιώκει να καλλιεργήσει την αντίληψη ότι δε χρειάζεται πάλη κατά της ανεργίας και των αιτιών της, που είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αφού οι άνεργοι μπορούν να βρουν δουλιά στο λεγόμενο τρίτο τομέα της οικονομίας ή να γίνουν οι ίδιοι επιχειρηματίες. Ο Ελ. Τζιόλας κάνει λόγο για «ουσιαστική εμπλοκή των εργαζομένων στον επιχειρησιακό σχεδιασμό». Αλλά και αυτό ακόμη δε σημαίνει μείωση της ανεργίας, αφού μπορεί να δημιουργούνται θέσεις εργασίας σ' αυτό τον τομέα, αλλά στους υπόλοιπους οι θέσεις εργασίας μειώνονται.
• Οι εργασιακές σχέσεις όσων εργάζονται σ' αυτό τον τομέα θα είναι ελαστικές. Μια από τις σημαντικότερες από τις αλλαγές που εισάγει αυτή η νέα επιχειρηματικότητα, σύμφωνα με τον Ελ. Τζιόλα, είναι οι «ευέλικτες μορφές απασχόλησης με τη θετική έννοια του όρου - αφού κυριαρχεί εδώ ο κοινωνικός προσανατολισμός, όπως είναι η μερική απασχόληση, η εθελοντική απασχόληση».
• Αντικειμενικά, το κυβερνητικό σχέδιο επιδιώκει να αντιμετωπίσει την ανάπτυξη μιας υποδομής για την παροχή τέτοιων υπηρεσιών χωρίς κόστος για το κράτος, πολύ περισσότερο χωρίς να επωμίζεται το «κόστος» αυτών των υπηρεσιών. Μπορεί, όμως, να αγοράζει υπηρεσίες από τους συνεταιρισμούς ή μικρές τέτοιες επιχειρήσεις. Το ίδιο μπορούν να αγοράζουν κάποιες απ' αυτές τις υπηρεσίες οι ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις (π.χ. μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία να αγοράζουν υπηρεσίες νοσοκομειακής περίθαλψης από μικρές επιχειρήσεις που θα έχουν ως εργαζόμενους νοσηλευτικό προσωπικό). Αυτές οι επιχειρήσεις πιθανά να ασχολούνται με τις «κοινωνικές υπηρεσίες» υπό τη μορφή φασόν, για μεγάλες επιχειρήσεις ή και το κράτος. Οι ίδιοι οι τομείς, στους οποίους φαίνεται ότι κινείται πιλοτικά η κυβέρνηση, σ' αυτό ωθούν. Ισως να δούμε και επιχειρήσεις ενοικίασης εξειδικευμένων εργαζομένων.

Το λαϊκό κίνημα δεν έχει άλλο δρόμο από την οργάνωση της δικής του κοινωνικοπολιτικής πάλης για την εξάλειψη των αιτιών που προκαλούν την ανεργία, για να έχει δημόσια δωρεάν παροχή κοινωνικών υπηρεσιών. Που σημαίνει πάλη για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής και της εξουσίας που την ασκεί. Γι' αυτό πρέπει ο λαός μαζί με τους διεκδικητικούς αγώνες του να συγκροτήσει το δικό του μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, ως το μόνο δρόμο οριστικής λύσης αυτών των προβλημάτων.