Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για το νέο κίνημα που γεννήθηκε στο Σιάτλ, που αναπτύσσεται σε νέες συνθήκες, παίρνει νέες μορφές. Κινητοποιεί δυνάμεις που ήταν σε αδράνεια, προσελκύει την προσοχή και συγκινεί νέους ανθρώπους που ενηλικιώθηκαν σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης και κυριαρχίας της αντισοσιαλιστικής υστερίας. Αποτελεί, όμως, παραποίηση της πραγματικότητας ότι ξεπήδησε έξω από την εργατική τάξη, ότι συνιστά άρνηση της πείρας της ταξικής πάλης του 20ού αιώνα. Μέσα στο κίνημα υπάρχουν και μετέχουν πολιτικές δυνάμεις, που άλλες διαδραματίζουν προωθητικό ρόλο, άλλες το ρόλο του πυροσβέστη. Αρκετοί, επίσης, από τους γνωστούς παγκοσμίως «αντιπαγκοσμιοποιητές» δηλώνουν και είναι αντικομμουνιστές, κυρίως είναι εχθρικοί προς την ταξική πάλη, οραματιστές του «ανθρώπινου καπιταλισμού». Το ΚΚΕ πάντα, και σήμερα ακόμα πιο πολύ, προσδίδει στρατηγική σημασία στο διεθνή συντονισμό και στην κοινή δράση, στη διεθνοποίηση του αγώνα των λαών. Η πρόοδος του κινήματος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την πορεία συντονισμού και κοινής δράσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Τα ΚΚ μπορούν να παλέψουν καλύτερα για τη συνένωση και συμπόρευση δυνάμεων που έχουν διαφωνίες σε θέματα σοσιαλισμού, που δε διακηρύσσουν σήμερα το σοσιαλισμό, προσβλέπουν όμως σε μια σταθερή αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, σε ριζική αντίθεση με τους σημερινούς μονόδρομους.