Από τα μυθικά βάθη των χρόνων, η Μητέρα αποτελούσε και αποτελεί μια ανεξάντλητη πραγματικότητα που λατρεύτηκε από όλους τους λαούς σε όλες τις εποχές. Μπροστά στο αφάνταστο μεγαλείο της δημιουργίας της ζωής, ο άνθρωπος υποκλίνεται. Αυτή θα καθησυχάσει το πρώτο κλάμα του νεογέννητου, άλλωστε τους χτύπους της καρδιάς της αποζητά, για να γίνει Ανθρωπος. Στη δική της αγκαλιά θα δοκιμάσει για πρώτη φορά τα φτερά του πριν πετάξει για τους ανοιχτούς ουρανούς της ζωής. Η δική της στάση καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τη συνείδηση μιας κοινωνίας, το δικό της παράδειγμα ανοίγει το δρόμο στη νέα γενιά. Αν η Γιορτή της Μητέρας, όμως, είναι από τη μια μεριά, μια επιπλέον αφορμή για τρυφερές σκέψεις, ταυτόχρονα πρέπει να είναι και αφορμή, πολύ περισσότερες φορές, για σκέψεις πάνω στην κατάσταση της εργαζόμενης μητέρας, καθώς εκείνη υφίσταται από πολλές μεριές την άγρια εκμετάλλευση του καπιταλισμού, ο οποίος έχει προ πολλού μετατρέψει σε εμπόρευμα ακόμα και την πιο ιερή της επιθυμία: Να προσφέρει ό,τι το καλύτερο στα παιδιά της.

Πέρα από τις σκέψεις όμως, κάθε μέρα πρέπει να είναι και ένα κάλεσμα συστράτευσης στον αγώνα που θα ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα χτίσει μια κοινωνία αντάξια του εργαζόμενου λαού και επιστέγασμα των θυσιών και των αγώνων του.