Η επιβολή άμεσα σκληρών αντιλαϊκών μέτρων με στόχο την ...ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή, η εφαρμογή πολιτικής λιτότητας στους μισθούς του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα για τη μείωση του πληθωρισμού και η επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε ευρύ φάσμα τομέων της οικονομίας, αποτελούν το μείγμα οικονομικής πολιτικής που, κατά την Τράπεζα της Ελλάδας, είναι απαραίτητο για να εξασφαλιστούν, μεσοπρόθεσμα, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Οι επισημάνσεις αυτές, μαζί με την επίκληση του σκιάχτρου της δημογραφικής κρίσης, η οποία θα γίνει ιδιαίτερα αισθητή μετά το 2020 και για την αντιμετώπισή της θα πρέπει να ληφθούν μέτρα στο ασφαλιστικό, περιέχονται στην ενδιάμεση έκθεση νομισματικής πολιτικής που παρουσίασε χτες ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας.

Σταθερά προσανατολισμένη στην εφαρμογή πολιτικών που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, η κεντρική τράπεζα, σε μια εποχή που η ανεργία και η ακρίβεια καλπάζουν και η φτώχεια εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς, ενώ εκατομμύρια πολίτες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα για την κάλυψη των άμεσων αναγκών τους, δείχνει να έχει πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα. Από μια πρώτη ματιά όμως. Γιατί από τη στενή ταξική θεώρηση που η Τράπεζα της Ελλάδας αντιμετωπίζει το οικονομικό πρόβλημα, αυτά είναι επουσιώδη και δευτερεύοντα... Ετσι μόνο μπορεί να ερμηνευτεί η έπαρση και ο απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο ο διοικητής της, Ν. Γκαργκάνας, αντιμετώπισε το πρόβλημα της επιχορήγησης του πετρελαίου θέρμανσης στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα. «Μιλάμε αν μπορούμε να επιδοτήσουμε το πετρέλαιο θέρμανσης - ανέφερε ο κ. Γκαργκάνας - και κανείς δε μιλάει για την ανάγκη απεξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από τα ενεργειακά καύσιμα...». Κουβέντα φυσικά για τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών και των πετρελαϊκών εταιριών, που εκτίναξαν τις τιμές του αργού πετρελαίου από τα 5 και 10 δολάρια το βαρέλι πριν λίγα χρόνια, στα 50 δολάρια σήμερα.

Για το πρόβλημα των μεγάλων ανισορροπιών στα δημοσιονομικά της χώρας, πρόβλημα το οποίο η Τράπεζα της Ελλάδας το αποδίδει στον πολιτικό κύκλο και στις Ολυμπιακές δαπάνες (αποφεύγει έτσι με διπλωματικό τρόπο να πάρει θέση στην αντιπαράθεση των δύο κομμάτων εξουσίας), η έκθεση εκτιμά ότι απαιτείται ταχεία (και όχι ήπια, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση) δημοσιονομική προσαρμογή, με περικοπές κοινωνικών δαπανών, μείωση των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, αλλά και επιβολή φόρων. Θεωρεί ότι ο στόχος για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2005 στο 2,8% του ΑΕΠ είναι μεν ικανοποιητικός, αλλά ζητά και «ελέγχει» την κυβέρνηση να εξειδικεύσει τα μέτρα πολιτικής που θα οδηγήσουν στη μείωση του ελλείμματος, τα οποία θα πρέπει να εφαρμοστούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα... Προσφέρει μάλιστα και τα φώτα της διεθνούς εμπειρίας, σύμφωνα με την οποία «η σταθερή πρόοδος για τη διόρθωση των δημοσιονομικών ανισορροπιών απαιτεί συγκράτηση των τρεχουσών δαπανών, πάταξη της φοροδιαφυγής και διεύρυνση της φορολογικής βάσης». Με λίγα λόγια, απαιτείται λιτότητα σε μισθούς, συντάξεις, επιχορηγήσεις, αλλά - με τη χρήση της κομψής ορολογίας διεύρυνση της φορολογικής βάσης - και νέοι φόροι.

Η Τράπεζα της Ελλάδας είναι σταθερά πεπεισμένη ότι για τον πληθωρισμό ευθύνονται οι μισθοί και όχι τα καπιταλιστικά κέρδη, τα οποία και απαξιεί να τα αναφέρει στους παράγοντες που επηρεάζουν τον πληθωρισμό. Για να περιορίσουμε τον πληθωρισμό - τον καταμετρούν στο 3% για το 2004 - στα μέσα επίπεδα της ΕΕ, ώστε να προστατευτεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, η κυβέρνηση, αλλά και οι «κοινωνικοί εταίροι» θα πρέπει να επιδείξουν πνεύμα συγκράτησης των υψηλών μισθολογικών αυξήσεων! Στα πλαίσια αυτά επαναφέρει την πρόταση σύμφωνα με την οποία «ο ρυθμός ανόδου των ονομαστικών αποδοχών να συγκλίνει σταδιακά προς το άθροισμα του ρυθμού ανόδου της παραγωγικότητας και του μέσου πληθωρισμού στη ζώνη του ευρώ (και όχι στην Ελλάδα) έως ότου ουσιαστικά εξαλειφθεί η διαφορά του πληθωρισμού μεταξύ Ελλάδος και ζώνης του ευρώ»! Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα. Η συνταγή αυτή δεν ισχύει για τους τομείς εκείνους της οικονομίας, όπως ο τουρισμός, που αντιμετωπίζουν αυξημένο ανταγωνισμό από χώρες χαμηλού κόστους εκτός ευρώ... Στις περιπτώσεις αυτές θα απαιτηθεί μεγαλύτερη ευκαμψία στους μισθούς... Μισθοί Τουρκίας, λοιπόν, ιδού η οδός της σωτηρίας!

Τέλος, με αφορμή την αναφορά στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ο κ. Γκαργκάνας, σε ρόλο τιμητή, έψεξε την ελληνική κοινωνία, επειδή, όπως είπε, «της λείπει η αίσθηση του επείγοντος» και αυτό αφορά όλους: Κυβέρνηση, συνδικάτα, επιχειρηματίες. Ολοι αυτοί θα πρέπει να απαιτούν ταχύτερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, γιατί είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας περνάει μέσα από το δρόμο αυτό. Το ότι τα χρόνια εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η ανεργία εκτινάχτηκε και τα λαϊκά προβλήματα οξύνθηκαν, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία...