Γρηγοριάδης Κώστας

Στο μέτωπο αυτό, η ηγεσία της ΝΔ διεκδικεί επάξια συμπρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς έχει βάλει γερές πλάτες για να υλοποιηθεί στο σύνολό της η εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Δεν υπάρχει αντιδραστική διαρθρωτική αλλαγή, αντιλαϊκό - αντεργατικό μέτρο, στο οποίο να μην έχει εκφράσει έμπρακτα τη συναίνεσή της, ενώ στα περισσότερα από αυτά το έχει δείξει και ανοικτά, υπερψηφίζοντας τα σχετικά νομοσχέδια. Εύλογα λοιπόν «εξεγείρονται» τα στελέχη της ΝΔ στις κατηγορίες περί έλλειψης συναίνεσης και αναρωτιούνται πότε και πού η ΝΔ στάθηκε εμπόδιο ή πολύ περισσότερο βρέθηκε απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση από κοινού με την τρόικα.

Η συναίνεση, λοιπόν, μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ για την προώθηση της στρατηγικής της πλουτοκρατίας δεν είναι ζητούμενο, είναι ζωντανή πραγματικότητα με μεγάλη προϊστορία. Αλλωστε, γι' αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ φροντίζει διαρκώς να επαναλαμβάνει ότι «η διαφωνία μας με το μνημόνιο δεν βρίσκεται στους στόχους, αλλά στους τρόπους, δηλαδή πώς θα πετύχουμε καλύτερα τους ίδιους στόχους».

Από την άποψη αυτή, η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει καμία επί της ουσίας διαφωνία με το νέο πακέτο των άγριων αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή με το πρόγραμμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που είναι δική της πρόταση. Ομως θεωρεί ότι αυτά δεν αρκούν και πως πρέπει να αλλάξει το «μείγμα» της συνταγής. Με το «Ζάππειο 2» κατέστησε απολύτως καθαρό ποιο είναι το «μείγμα» της δικής του συνταγής: Πιο γενναία και τολμηρά μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές που θα στηρίξουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες θα αναλάβουν τάχα να βγάλουν την οικονομία από την ύφεση και την κρίση, λες και δεν ήταν αυτή η κυριότερη αιτία που οδήγησε στην κρίση.

Η «επανεκκίνηση της οικονομίας», σύμφωνα με το «κοστολογημένο» και «ρεαλιστικό» σχέδιο που παρουσίασε την προηγούμενη βδομάδα ο πρόεδρος της ΝΔ, θα γίνει με το να δοθεί περισσότερο κρατικό ζεστό χρήμα στις επιχειρήσεις, είτε με τη μορφή των δανείων, εγγυήσεων και «αναπτυξιακών» κινήτρων, είτε με την απαλλαγή τους από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές είτε με τις σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις και την ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται για «εναλλακτική λύση» στην εφαρμοζόμενη πολιτική και το μνημόνιο, αλλά για «αναγκαίο» συμπλήρωμά της. Γι' αυτό άλλωστε έσπευσαν να το υποδεχθούν με θερμά χειροκροτήματα οι «φορείς της αγοράς», δηλαδή το κεφάλαιο, ενώ η κυβέρνηση έχει διαμηνύσει ότι θα συμπεριλάβει πολλές από τις προτάσεις της ΝΔ στο νέο αντιλαϊκό πακέτο.

Η εθνική συναίνεση λοιπόν γίνεται πράξη και μάλιστα οικοδομείται διαρκώς σε πιο προωθημένη, αντιδραστική, βάση. Στη φάση αυτή, όμως, φαίνεται ότι αυτό δεν αρκεί στην πλουτοκρατία, που ζητά πλήρη ταύτιση και σύμπνοια μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, που καλούνται να καταργήσουν ακόμα και το μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις κοκορομαχίες για το τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας, προκειμένου να ενισχύσουν την εικόνα της εθνικής συναίνεσης και συστράτευσης, να την εμπεδώσουν στο λαό, αλλά και στα ανταγωνιζόμενα τμήματα της πλουτοκρατίας.

Θέλουν δηλαδή να ρίξουν στον πόλεμο το σύνολο της διαθέσιμης «δύναμης πυρός» του αστικού πολιτικού συστήματος, προσδοκώντας να τσακίσουν έτσι την αντίσταση του λαού και να περάσουν τα πρωτοφανούς αγριότητας αντιλαϊκά μέτρα. Παραδέχονται ότι η κυβέρνηση από μόνη της δεν αρκεί και πρέπει να μπει πιο αποφασιστικά στη μάχη και η ΝΔ, σηκώνοντας ανοικτά το βάρος των βάρβαρων μέτρων, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Στην κατεύθυνση αυτή υπήρξε την περασμένη βδομάδα ομοβροντία από δηλώσεις εκπροσώπων των μεγαλοβιομηχάνων, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά και παρέμβαση αξιωματούχων της Κομισιόν.

Η ηγεσία της ΝΔ, από την πλευρά της, επιχειρεί να δείξει ότι είναι καλύτερος διαχειριστής της κρίσης και των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Εντείνει τις προσπάθειες για να στηρίξει τα νέα μέτρα, ενώ πλειοδοτεί σε ακόμα πιο αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, θέλοντας να δείξει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος όταν πρόκειται για το γενικότερο συμφέρον της αστικής τάξης. «Το επιχείρημα περί "πολιτικού κόστους" καταρρίφθηκε από τη ΝΔ στο Ζάππειο 2 οριστικά», αποφάνθηκε ο Α. Σαμαράς στον «Εκόνομιστ», επικαλούμενος προς τούτο ότι «η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που στηρίζει το επιχειρείν, γιατί χωρίς επιχειρηματίες δεν υπάρχουν επενδύσεις, δεν υπάρχει ανάπτυξη, (...) δεν υπάρχει οικονομία»(!).

Προκειμένου να δείξει ότι το κόμμα του είναι καλύτερος διαχειριστής, προκάλεσε το ακροατήριό του θέτοντας το ρητορικό ερώτημα: «Ποιος άλλος βγαίνει και λέει συνεχώς να απενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα; Ποιος άλλος μετατρέπει αυτό από σύνθημα σε πολιτική μείωσης των φόρων με ταυτόχρονη στοχευμένη μείωση της δημόσιας σπατάλης;».

Στην καρδιά αυτού του επιχειρήματος βρίσκεται η προσπάθεια της ΝΔ, σαν ατόφιος εκφραστής της πλουτοκρατίας, να πείσει ότι χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχει ανάπτυξη. Η ανησυχία τους, για την προοπτική η εργατική τάξη να ανατρέψει την αστική εξουσία, καθιστά αναγκαία την ενίσχυση του οπλοστασίου τους στην προπαγάνδα και στον ιδεολογικό - πολιτικό πόλεμο με το λαό και το ΚΚΕ.

Η ΝΔ επιμένει στην τακτική που εφάρμοζε μέχρι τώρα, της έμπρακτης δηλαδή συναίνεσης και στήριξης της εφαρμοζόμενης πολιτικής, σπρώχνει σταθερά την κυβέρνηση να προχωρήσει και αποδίδει στη δική της «αναποτελεσματικότητα» την αποτυχία και το αδιέξοδο του μνημονίου, ακριβώς για να μπορέσει να εμφανιστεί η ίδια ως «εναλλακτική λύση» και να πάρει τη σκυτάλη για να εφαρμόσει την κυρίαρχη πολιτική.

Αυτή θεωρεί η ηγεσία της ΝΔ ότι είναι η πιο αποτελεσματική τακτική, που της επιτρέπει να λειτουργήσει ως εφεδρεία του αστικού συστήματος και ανάχωμα της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στο πλαίσιο αυτό, όπως ξεκαθάρισε ο Α. Σαμαράς, «ασφαλώς θα ψηφίσουμε στα επιμέρους σημεία εκεί που συμβαίνει να συμφωνούμε - το κάναμε ήδη πέρσι - αλλά δεν θα ψηφίσουμε στο σύνολο της συνέχισης μιας συνταγής που είναι λάθος». Οπως έχει παραδεχθεί ο πρόεδρος της ΝΔ, ενδεχόμενη υπερψήφιση «επί της αρχής» του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα τον εμφάνιζε ως «συνδιαχειριστή του αδιεξόδου».

Ο αποπροσανατολιστικός καυγάς ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τα παιχνίδια εξουσίας στο στρατόπεδο της πλουτοκρατίας πρέπει να αφήνουν παγερά αδιάφορους τους εργαζόμενους, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα δυο κόμματα δεν πρόκειται να αλλάξουν, αλλά θα γίνονται χειρότερα και πιο επιθετικά. Σήμερα, το λαϊκό συμφέρον ταυτίζεται με τη χειραφέτηση από τα αστικά κόμματα και την πολιτική τους, με την αποφασιστική συστράτευση με το ΚΚΕ, στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.