1) Το επόμενο διάστημα οφείλουμε να τελειώνουμε με αδυναμίες στη δράση του Κόμματος που μπαίνουν σωστά και με αυστηρότητα στις Θέσεις, αδυναμίες που δεν αρμόζουν ούτε στο Κόμμα αλλά ούτε και στις δύσκολες εποχές στις οποίες ζούμε. Το κύριο είναι να κατανοήσουμε τι διακυβεύεται για τη ζωή της εργατικής τάξης και το Κόμμα της σε αυτές τις κρίσιμες εποχές. Δε θέλει μεγάλα λόγια, «ζήτω», αλλά κριτική σκέψη. Κριτική σκέψη ώστε η γενική συμφωνία με τις Θέσεις να μη συνοδευτεί από απόψεις ότι «εντάξει, πάμε καλά» αλλά να δούμε ακριβώς πως, σε κάθε τομέα, πρέπει να εκτιμούμε νηφάλια την κατάσταση, να γίνουμε πολύ καλύτεροι στην παρέμβαση αλλά και στην επικοινωνία μας με τον κόσμο. Πτυχές και σκέψεις θέλω απλά να επισημάνω.

α) Κατά πόσο μπορούν οι ΚΟΒ να εκτιμούν στην ολότητά του τον κίνδυνο και την παρέμβαση της Χρυσής Αυγής. Δεν πρέπει οι Λαϊκές Επιτροπές να δουν πώς θα το αντιμετωπίσουν πρακτικά; Δεν είναι μικρό ζήτημα, θα το βρούμε μπροστά μας. Η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση εθνικοσοσιαλιστική, κερδίζει έδαφος στα λαϊκά στρώματα ενώ φαίνεται ξεκάθαρα τόσο η κάλυψη που της προσφέρει το αστικό κράτος όσο και οι μεγάλες διασυνδέσεις που έχει αποκτήσει με τμήματα της αστικής τάξης. Ας κάνουμε επομένως τις συγκρίσεις με το πώς ανήλθε στην εξουσία το NSDAP και τις ομοιότητες που έχει η σημερινή κατάσταση με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

β) Αλλο ζήτημα: κοινωνική οικονομία, εθελοντισμός, αλληλεγγύη. Αρθρα επί άρθρων στην ΚΟΜΕΠ, στον «Ρ», υποτίμησή του στην πράξη, ειδικά στις συνοικίες και βέβαια αυτό το κενό το κάλυψαν άλλες δυνάμεις, μια αρκετά αρνητική εξέλιξη.

γ) Νεολαία: πρέπει να βρούμε τρόπους απεύθυνσης και προσέγγισης, να πάρουμε σοβαρά υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, να οξύνουμε τη διαπάλη σε μια σειρά ιδεολογήματα όπως καταδίκη της βίας, ακομμάτιστο κίνημα (παίρνει επιθετικά χαρακτηριστικά προς τις δυνάμεις μας), αναποτελεσματικότητα των αγώνων, που οδηγούν σε μια σειρά αρνητικές εξελίξεις όπως απέχθεια, φόβος και αποχή από το κίνημα, τις απεργίες, ζητήματα που θα οξύνονται και θα δημιουργήσουν σύντομα σοβαρά εμπόδια.

2) Παρατηρώ ωστόσο να γίνεται από κάποιους μια απαρίθμηση υπαρκτών αδυναμιών της δράσης του Κόμματος και της ΚΝΕ, μόνο που αυτό συνοδεύεται από μια προσπάθεια να τις ρίξουμε στη στρατηγική του Κόμματος. Π.χ. Για το ότι το αντιπολεμικό κίνημα σήμερα έχει υποχωρήσει ενώ στο παρελθόν έγιναν ηρωικοί αγώνες ενάντια στις βάσεις, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, φταίει τάχα η δήθεν εγκατάλειψη του αντι-ιμπεριαλισμού από το Κόμμα; Γιατί είναι λαθεμένο να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι πρέπει να προβληματιστούμε μήπως αυτός ο αντι-ιμπεριαλισμός για κάποιους λειτούργησε σαν συγκαλυμμένος αντιαμερικανισμός που τώρα στην κρίση οδήγησε στη μικροαστική προβληματική για την κατοχή της Γερμανίας και τη συμπάθεια για τον Ομπάμα; Εχουν μειωθεί οι ρυθμοί στρατολογίας στην ΚΝΕ, ειδικά στους μαθητές; Ναι. Γι' αυτό πρέπει να προβληματιστείς κατά πόσο είχες υπερτιμήσει ότι για μια σειρά χρόνια παρενέβαινες στα σχολεία μόνος σου, κατά πόσο αντιλήφθηκες π.χ. μετά το Δεκέμβρη του 2008 τη βαθιά επίδραση του ακομμάτιστου τάχα κινήματος, την παρέμβαση των αντιεξουσιαστών, των φασιστών. Από πού προκύπτει ότι τάχα αυτό οφείλεται στο ότι έχει «στενέψει» η γραμμή του Κόμματος και ότι έτσι απομακρύνουμε κόσμο; Μήπως κάποιοι ξεχνούν ότι πέρα από τις δικές μας αδυναμίες έχεις να μετρήσεις ότι η νεολαία του 2013 είναι διαφορετική από τη νεολαία του 1999, ο αντικομμουνισμός δεν ήταν ο ίδιος και αγώνες γίνονταν πολλοί περισσότεροι. Θα ήταν ενδιαφέρον ακόμα αυτοί που λένε για καθίζηση της ΚΝΕ να μας πουν πόσοι από αυτούς τους χιλιάδες έγιναν μέλη του Κόμματος και πόσοι, ειδικά στους μαθητές, χάθηκαν οριστικά από τις γραμμές μας.

3) Υπάρχουν θέσεις που υπερτιμούν το χαρακτήρα άλλων «αντικαπιταλιστικών» δυνάμεων, κομμάτων ως απαραίτητη προϋπόθεση για το σχηματισμό αντικαπιταλιστικής κυβέρνησης ή ως φυσικό χώρο συμμαχιών και συνεργασιών του Κόμματος. Αξίζει νομίζω να κοιτάμε πίσω από τα λόγια ή από τις πραγματικές και σε ποια έκταση αντικαπιταλιστικές διαθέσεις. Αρκεί δηλαδή να λες ότι αντιτίθεσαι στο ΣΥΡΙΖΑ; Αρκεί να λες ότι δε θες τη ΓΣΕΕ; Φτάνουν αυτά για να συνεργαστούμε μάλιστα και ως Κόμμα μαζί τους; Αξίζει να θυμόμαστε τη στάση αυτών των σχηματισμών τις δεκαετίες '90-2000, όταν φαίνεται πολλοί έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια εξαιτίας των ανατροπών (άρνηση του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης, άρνηση βασικών αρχών του μ-λ, υιοθέτηση κάθε «σύλληψης» που πέταγε η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, όπως αντιπολεμικά και αντι-παγκοσμιοποίησης φόρουμ, θεωρητικές ακροβασίες περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού κ.ά.). Αξίζει να θυμόμαστε ότι αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν σε τέτοιους χώρους περί ακηδεμόνευτων, ανεξάρτητων κινημάτων έδωσαν, δυστυχώς γι' αυτούς, άλλοθι στην αποθέωση του απολίτικου, αντιδραστικού λόγου των πλατειών και κατά φυσικό επακόλουθο στην άνοδο του φασιστικού λόγου. Είναι άλλο πράγμα βέβαια να έχεις επαφή στο κίνημα με κόσμο που επηρεάζεται από αυτούς τους σχηματισμούς, εννοείται ότι απευθύνεσαι, όπως κάνεις και με ψηφοφόρους άλλων κομμάτων βλέποντας όμως τι συμφέρον έχουν κοινωνικοταξικά κ.ά.

4) Το ζήτημα της εξάρτησης ή της ανισότιμης αλληλεξάρτησης. Οι Θέσεις το βάζουν σε πιο σωστή, ξεκάθαρη βάση. Θα έπρεπε να το είχαμε συζητήσει πιο καλά στο Κόμμα γιατί είναι ζήτημα που γίνεται σημαντική διαπάλη, δεν είναι τόσο μικρό όσο φαίνεται. Η θεώρηση ότι η Ελλάδα είναι μια απολύτως εξαρτημένη χώρα, η μεγιστοποίηση των υπαρκτών σχέσεων εξάρτησης σε σημείο να μιλάς για προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, έπαιξε αρνητικό ρόλο στη διαμόρφωση της στρατηγικής του Κόμματος για πολλές δεκαετίες, με αρνητικές συνέπειες για το κίνημα (αστικοδημοκρατικό στάδιο ως προϋπόθεση για απαλλαγή από την ξένη εξάρτηση κ.ά.). Συσκότιζε τον πραγματικό χαρακτήρα των σχέσεων εξάρτησης - αλληλεξάρτησης, ενώ οδήγησε και στην ταύτιση του ιμπεριαλισμού με μια σειρά ισχυρές -στρατιωτικά- χώρες (ΗΠΑ, Ισραήλ). Ακόμα παραγνώριζε τη χρήση της ξένης στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας ως προϋπόθεση για την ισχυροποίηση της ελληνικής αστικής τάξης (π.χ. η επέμβαση της Αντάντ το 1916, των Αμερικάνων το 1946-1949, σχέδιο Μάρσαλ για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας κ.ο.κ.) Αυτές οι παρανοήσεις οφείλονταν και στο κατά πόσο σαν κόμμα είχες μελετήσει σε βάθος την Ελληνική Επανάσταση, τα δάνεια, την εξέλιξη της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, καθώς μέχρι τη δεκαετία του '80 η αντίληψη του Κόμματος για τη θέση της Ελλάδας, τις εξαρτήσεις, την ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού χαρακτηριζόταν από αντιφάσεις και καραμπινάτα λάθη (π.χ. θεώρηση για μεταπρατικό χαρακτήρα του ελληνικού κεφαλαίου).