Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι η παραπάνω δράση εντάσσεται ξεκάθαρα στην ενίσχυση της κερδοφορίας των πολυεθνικών ομίλων και των μεγαλοεπιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον εγχώριο κλάδο, οι οποίοι ζητούν ολοένα και περισσότερες «διευκολύνσεις», αλλά και μηδενικό ρίσκο για την τοποθέτηση των όποιων κεφαλαίων τους, παράλληλα με την ενίσχυση με κρατικό και κοινοτικό χρήμα. Είναι, επίσης, ξεκάθαρο ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται η υλοποίηση της παραπάνω πολιτικής, να έχει πραγματική αποτύπωση στην αντιμετώπιση της ανεργίας και στις τιμές των προϊόντων ή των αντίστοιχων υπηρεσιών που απολαμβάνουν τα λαϊκά στρώματα. Αυτό, άλλωστε, δείχνει και η εμπειρία από τη λεγόμενη «απελευθέρωση» των εμπορευματικών μεταφορών, που ούτε θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, αντίθετα χάθηκαν χιλιάδες θέσεις αυτοαπασχολούμενων φορτηγατζήδων, ούτε βέβαια μειώθηκαν οι τιμές των αντίστοιχων υπηρεσιών ή των προϊόντων. Αντίθετα, δημιουργούνται σε έναν ακόμη κλάδο συνθήκες ανάπτυξης μονοπωλίου, μιας και μεγάλες μεταφορικές εταιρείες με τεράστιους στόλους οχημάτων αναπτύσσονται ταχύτατα στην αγορά, ελέγχοντας ολοένα και περισσότερο την «εφοδιαστική αλυσίδα» και η συγκυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, παραμερίζοντας για χάρη τους όποια «εμπόδια» έχουν απομείνει...