Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Πρώτος μονόλογος: ΕΙΡΗΝΗ.

Λεπτή, μελαχρινή, γύρω στα 22.

Βλέμμα θολωμένο και σκοτεινό.

Ενα συνηθισμένο αστικό δωμάτιο.Είναι οι πρώτες δύσκολες μέρες. Η Ειρήνη μόλις έχει συνέλθει. Μόλις έχει ξεπεράσει το θάνατο. Ακόμη είναι επηρεασμένη από τη μεγάλη δοκιμασία. Μισοπεθαμένη από νοθευμένη δόση, δέκα μέρες κλεισμένη στους 4 λευκούς τοίχους ενός νοσοκομείου.

Εχει ένα τρέμολο κι έναν εκνευρισμό στη φωνή. Σχεδόν τρεκλίζει. Προσπαθεί να κρατηθεί όρθια. Πιάνεται από την άκρη του τραπεζιού.

Μετρά τα χάπια της με σοβαρότητα και ιεροτελεστία. Σαν τον φιλάργυρο την πολυπόθητη περιουσία του.

ΕΙΡΗΝΗ. «Τόσα για το πρωί, τόσα για το μεσημέρι, τόσα για το βράδυ. Θεέ μου, ελπίζω πως θα μου φτάσουν... Οχι, όχι... Είμαι βέβαιη πως θα μου φτάσουν. Αλλιώς θα μου έρθει τρέλα... (Προσπαθεί να χαμογελάσει με σιγουριά. Ο κόσμος της την παρασύρει).

Δείχνει να ηρεμεί. Επανακτά την κυριαρχία της.

- Τι να πρωτοθυμηθώ και τι ξεχάσω; Ολα έρχονται στο μυαλό σαν τον σίφουνα στην έρημο. Ολα είναι θαμπά κι απόμερα, μακρινά και κοντινά, σαν να 'ναι μόλις χτες.

(Προχωρεί στο Κέντρο της Σκηνής. Κρατά σφιχτά στη χούφτα της τα χάπια).

Το μπλοκάρισμα της καφετερίας - θυμάμαι - από τη νάρκα. (Αστυνομία Δίωξης Ναρκωτικών) και το κυνηγητό σε στενοσόκακα. Η φρικτή, η ταπεινωτική συμπεριφορά των οργάνων. Σε βουτάνε. Απέναντί σου ο ανακριτής. Στο χάλι που βρίσκεσαι σε βγάζει «μη δυνάμενο» και καλά κάνει. Εάν είσαι «δυνάμενος» μπορεί να πας δικαστήριο και να φας 3-4 χρονάκια στο φρέσκο. Πρέπει να μην έχεις αξιοπρέπεια. Κατάργησέ την. Δε γίνεται αλλιώς. Χαμήλωσε μέχρι το βούρκο, μέχρι να πιάσει πάτο.

Η συμπεριφορά είναι φοβερή. Οχι μόνο των αστυνομικών, αυτοί τη δουλιά τους κάνουν. Αλλά και των υπεύθυνων γιατρών και του προσωπικού του νοσοκομείου. Οταν πας παραπατώντας, όταν πας εκλιπαρώντας για μια ενεσούλα να σε καταπραΰνει, να σου απαλύνει τα συμπτώματα της χαρμάνας. Σ' αφήνουν στη γωνιά να περιμένεις. Περνούν ασυγκίνητοι μπροστά σου. Και συ πονάς, υποφέρεις, σβήνεις και χάνεσαι. Εξάρτηση από τη συμπόνια, εξάρτηση από την ανθρωπιά τους. Μέσα από το ρίγος και την απόγνωση έχεις σκύψει υπομονετικά το κεφάλι και ο μπάτσος περιμένει απ' έξω, να σε κουβαλήσει στο τμήμα. Κι επιτέλους, να τελειώνει με σένα. Τι να μιλήσεις και τι να πεις. Ρεμάλι σε ανεβάζουν, καθίκι σε κατεβάζουν.

Δεν είσαι άνθρωπος γι' αυτούς, δεν είσαι ο ασθενής που χρειάζεται τη βοήθεια και τη συμπαράστασή τους. Είσαι ο απόκληρος της κοινωνίας, το παράσιτο, ο βούρκος, το τίποτα. Σ' αντιμετωπίζουν ψυχρά κι άσπλαχνα. Δεν αναζητούν, δεν επιδιώκουν να σε προσεγγίσουν, να σου κουβεντιάσουν, να δουν κατάφατσα το πρόβλημά σου. Τυπικά, επαγγελματικά κι αδιάφορα. Η αστυνομία εκτονώνει απέναντί σου όλα τ' απωθημένα της, τις αποτυχίες και τις ενοχές της.

Μια φίλη πιάστηκε με 20 γραμμάρια. Στο χαρτί γράψανε 5. Τ' άλλα 15 τι γίνανε; Μην το ψάχνεις. Κύκλωμα. Ολοι είναι στο κύκλωμα!

Ο μεγάλος σου αγώνας, η μεγάλη σου προσπάθεια είναι να βρεις, με κάθε τρόπο... Να εξοικονομήσεις χρήματα για τη δόση. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ η κατάρρευσή σου. Το χρονικό της μεγάλης κατεδάφισης.

Οτιδήποτε μπορείς να κάνεις. Να εξευτελιστείς, να ταπεινωθείς, να πουληθείς, να κλέψεις, να σκοτώσεις. Να στερηθείς το γάλα, το ψωμί, την ύπαρξή σου προκειμένου να τα οικονομήσεις. Να στολιστείς τα καλά σου, να κρεμάσεις στο λαιμό τα μπιχλιμπίδια σου, μη σε πάρουν για ζήτουλα και να σταματάς τις κούρσες στα φανάρια.

"Χίλια συγγνώμη φιλαράκο. Κάνε κάτι. Τσόνταρε για καμιά μακαρονάδα. Ξέμεινα". Πας να τον κοροϊδέψεις. Λες κι ο άλλος δεν κατάλαβε το πρόβλημά σου. Δε σε νοιάζει. Μισή ντροπή δική σου, μισή δική του. Κι άλλος λυπάται την κατάντια σου κι άλλος σε σκυλοβρίζει.

Καμιά άλλη σκέψη, κανένα ενδιαφέρον για τίποτα. Αγάπες κι έρωτες, αδέλφια και γονείς και φίλοι, όλοι ξεχασμένοι. Κοινωνία, καριέρα, προβληματισμοί, πολιτισμός, απασχόληση, χαμένα και ανύπαρκτα. Ζεις και υπάρχεις μόνο γι' αυτό, μόνο για τη δόση.

Οι στόχοι, τα όνειρά σου, εξαφανίζονται και τίποτ' άλλο δε στριφογυρίζει, δε γιγαντώνει τη σκέψη παρά αυτό και μόνο αυτό»!

Παύση.

«Σαν επιτέλους κατορθώσεις κι εξοικονομήσεις τη δόση... ε, τότε χαράς ευαγγέλια. Τα πράματα εξελίσσονται ομαλά.

Η φίλη απέναντι στην καφετερία που πίνει τον καφέ της σου χαμογελά. Δεν έχεις παρά να κλείσεις το ματάκι και να την ακολουθήσεις στην τουαλέτα! Δε χρειάζονται πολλά. Δίνεις και παίρνεις. Μεταξύ κατεργαραίων τιμιότης. Κι αν θέλεις μπορεί να σε διευκολύνει!

Ο πιο εύκολος τρόπος να βρεις τη δόση σου, είναι να βρεις τον άνθρωπό σου, τον πελάτη που θα του πουλήσεις το πράμα κι ακόμα πιο καλά, ο πελάτης να φέρει κι άλλον πελάτη. Με δυο λόγια απλά, να γίνεις βαποράκι. Τέτοιοι όσους θέλεις στην πιάτσα, αρκεί να μπορείς να τους κόψεις. Φαίνονται άλλωστε. Από την κοψιά, απ' το λιγωμένο βλέμμα, τον ασταθή βηματισμό, το τρέκλισμα. Κι αν σε κοιτά όπως κοιτά, μην πάει ο νους σου αλλού. Δε θέλει έρωτα, δεν τον νοιάζει ο έρωτας, άλλο είναι το πρόβλημά του. Και ξέρει πως θα τον καταλάβεις...! Γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Οσφριζόμαστε ο ένας τον άλλο. Τα στέκια μας είναι γνωστά. Τα ενδιαφέροντά μας γνωστά. Γνωστοί οι φίλοι, γνωστοί οι εχθροί. Η διάλεκτος, η γλώσσα που μιλάμε γνωστή. Γνωστά τα ξεθυμασμένα, τα χαμένα μας όνειρα.

Η πιο ιδανική στιγμή είναι, όταν ετοιμάζεσαι να τη "βρεις". Οταν κρατάς τη "γραμμή", τη σιγουριά στο χέρι που με μεγάλο κόπο έχεις προμηθευτεί. Η στιγμή πριν το "φιξάκι", πριν το βάρεμα δηλαδή.

Με το "γκανάκι" (σύριγγα) βρίσκεις τη φλέβα, κάνεις αναρρόφηση κι όταν βλέπεις ότι είσαι μέσα τότε "σουτάρεις" και αισθάνεσαι το "φλας". Παίρνεις σήμα και "νταγκλάρεις". Οταν η δόση είναι μικρή στανιάρεις, γίνεσαι φυσιολογικός. Οταν η δόση είναι κανονική νταγκλάρεις, μαστουρώνεσαι. Αισθάνεσαι σπουδαίος και δυνατός. Ετοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Μια απέραντη γαλήνη πλημμυρίζει μέσα σου και σκέφτεσαι πως ο κόσμος μπορεί να είναι κι όμορφος!

Καμιά φορά, ή μάλλον πολλές φορές, αυτά δεν επαρκούν. Είναι φτωχά και λίγα. Τότε ζητάς περισσότερα, διακινδυνεύεις περισσότερα! Οταν η γαλήνη είναι άπιαστο όνειρο για σένα, ρισκάρεις τη συνάντησή σου με το χάρο.

Το ξέρεις πολύ καλά ότι θα πολεμήσεις, το ξέρεις πολύ καλά ότι μπορεί να νικηθείς. Δε σε νοιάζει, δεν τρέχει τίποτα. Δεν μπορεί να κάνεις διαφορετικά. Επιχειρείς την "όβερ ντος" την υπερβολική δόση. Τότε η ιδιοσυγκρασία σου, τότε ο δυνατός ή αδύνατος οργανισμός είναι αυτός που θα δώσει τη μεγάλη μάχη. Πολλές φορές πέφτεις σε κώμα. Και καμιά φορά αν είσαι ανεβασμένος και το στερηθείς και τότε επίσης μπορεί να πέσεις σε κώμα... Κάποιος τότε πρέπει να σου κάνει μαλάξεις στην καρδιά. Αν δε συνέλθεις. Αν δε συνέλθεις, δεν κινδυνεύεις να χάσεις μόνο τη μάχη, αλλά και τον πόλεμο!

Ο δρόμος σου είναι το ασθενοφόρο και το νοσοκομείο. Πολλές φορές σημαντικό, σημαντικότατο ρόλο σ' όλα αυτά παίζει η καθαρότητα της δόσης. Η νόθευση της δόσης. Τι παίρνεις. Τι έχεις συνηθίσει και τι σου προσφέρουν. Δεν έχεις περιθώρια επιλογής!

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η μάχη είναι άνιση. Γνωρίζεις ότι βυθίζεσαι στην ανυπαρξία. Γνωρίζεις ότι το τέλος είναι κοντά και πλησιάζει. Νιώθεις βαθιά την αίσθηση του θανάτου.

Οταν δεν έχεις ελπίδα και ιδανικό, ιδανικό κάνεις την αυτοκαταστροφή σου!».