Αυτή τη στιγμή που γράφω το κυριακάτικο σημείωμά μου δεν έχουν ολοκληρωθεί τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Βέβαια από ό,τι δείχνουν οι μετρήσεις και οι αριθμοί, ο κύριος Γεώργιος Μπους, ο νεότερος, θα είναι και πάλι ο νέος πρόεδρος. Με το δεδομένο αυτό οι συζητήσεις έχουν πάρει το γνωστό δρόμο τους. Οι ειδικοί αναλυτές, οι λεγόμενοι εκλογολόγοι, παίρνουν και πάλι την πρωτοκαθεδρία στα τηλεοπτικά παράθυρα και διατυπώνουν τις σχετικές αναλύσεις. Εξηγούν τους αριθμούς, αναλύουν τα ποσοστά, εκτιμούν τη συμμετοχή των ψηφοφόρων. Και όλα αυτά, όσον αφορά το «τεχνικό» μέρος των εκλογών. Υπάρχει όμως και το ουσιαστικό, το πολιτικό, δηλαδή. Γιατί οι εκλογές, οποιεσδήποτε εκλογές, δεν αποτελούν μιαν απλή διαδικασία, όπου το νόημα το δίνουν οι ποσότητες. Οι ποιότητες παίζουν τον πρώτο ρόλο. Κι αυτό σημαίνει πως στην περίπτωση αυτή οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις αφορούν τις αιτίες που τα αποτελέσματα ήταν αυτά και όχι άλλα. Κι ακόμα κι αυτό το ερώτημα είναι και το πιο σοβαρό, τι μπορούν να σημαίνουν αυτά τα αποτελέσματα για τον κόσμο, μια και έτσι κι αλλιώς η εκλογή ενός προέδρου στις ΗΠΑ σημαίνει και την αφετηρία συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που είναι δυνατό να επηρεάσουν ή να διαμορφώσουν τους παράγοντες εκείνους που θα επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων είτε αυτοί είναι πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας είτε είναι απλώς οι πολίτες αυτού του πλανήτη που έχει, εδώ και χρόνια, τη θλιβερή τύχη να διαφεντεύεται από τον πρόεδρο αυτής της περίεργης, εφιαλτικής χώρας, των ΗΠΑ...

Και από δω αρχίζουν και οι πιο ζωηρές συζητήσεις. Στην αρχή, από τότε, δηλαδή, που φάνηκε πως οι συζητήσεις αυτές θα καταλάβουν ένα γενναίο μερίδιο από τα τηλεοπτικά προγράμματα ενημέρωσης, αποφάσισα να μη δείξω ενδιαφέρον, γιατί πίστευα βαθιά πως αυτές οι εκλογές και εννοώ, βέβαια, όποιο αποτέλεσμα κι αν έχουν αυτές οι εκλογές, «το ίδιο μας κάνει». Για ποιον λόγο, λοιπόν, να δείξω ενδιαφέρον; Σιγά σιγά όμως, και όσο οι σχετικές συζητήσεις ξεδιπλώνονταν και θύμιζαν όλο και πιο πολύ τους μαραθώνιους σχολιασμούς των ποδοσφαιρικών derbies, αποφάσισα και γω να πω τη δικιά μου γνώμη. Μια γνώμη που δε θα στηριζόταν ούτε στην εκτίμηση των αριθμών και των ποσοστών που αυτοί σημαίνουν, ούτε στην ανάλυση του χαρακτήρα των δυο υποψηφίων και, φυσικά, του τελικού νικητή.

Αλλά μια γνώμη που θα ξεκινούσε από την εικόνα του χάρτη των ΗΠΑ που προέκυψε από τις ψήφους των εκλογών, και πιο συγκεκριμένα από εκείνο το αποπνικτικό κόκκινο, που συμβολίζει τις ψήφους του Μπους. Ενα κόκκινο χρώμα που συνθλίβεται ανάμεσα στις δυο ακτές κι από όπου θα μπορούσε κανείς, και εννοώ έναν ψηφοφόρο των ΗΠΑ, να δει και να υποθέσει πως έξω και μακριά από τη δική του τη χώρα υπάρχουν και άλλοι πληθυσμοί. Να υποθέσει πως έξω και μακριά από τα δικά του απέραντα ράντσα, τους τεράστιους απειλητικούς κάκτους του, τα ανεμοδαρμένα εχθρικά του βουνά, τους ατίθασους αγριοβούβαλούς του, του ριψοκίνδυνους αναβάτες των περίφημων rodeo του, τα εκτυφλωτικά φώτα του Dallas και τις πετρελαιοπηγές του Texas ζουν και άλλοι. Να υποθέσει, τέλος, πως πέρα και μακριά από τις νόμιμες ηλεκτρικές του καρέκλες, υπάρχει ένας κόσμος που αγωνίζεται για την ειρήνη. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από τη δίψα και την πείνα και που δε ρυθμίζουν την καθημερινή τους ζωή με το φόβο μιας αόρατης απειλής, της τρομοκρατίας, αλλά με την προσμονή μιας μέρας που αυτήν ακριβώς τη ζωή θα τη διαφέντευε η Ελευθερία και η Ομορφιά. Και τότε θα δεχόταν άλλους υποψηφίους και θα ψήφιζε αλλιώς. Και τότε θα ζούσαν κι αυτοί καλά κι εμείς ακόμα πιο καλύτερα!