Ο θεατρικός χειμώνας μας επιφύλασσε, περίπου, στα τέλη του, την παρουσίαση από το "Μοντέρνο Θέατρο" του άγνωστου στην Ελλάδα έργου του κορυφαίου Αμερικανού συγγραφέα Εντουαρντ Αλμπι "Με θέα τη θάλασσα".Εργο που απέσπασε το βραβείο "Πούλιτζερ" το 1974 και το οποίο διακρίνεται για τη διαφορετική από τα άλλα έργα του θεματική και δραματουργική διάθεση. Αν στα άλλα έργα του (λχ "Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;", "Ιστορία του Ζωολογικού κήπου", "Ευαίσθητη ισορροπία" κ.ά.) κυριαρχούν οι συγκρουσιακές σχέσεις ανδρογύνων, οι συντριμμένες προσδοκίες, η έλλειψη επικοινωνίας και αλληλοεκτίμησης, η μοναξιά, τα κοινωνικά ψεύδη και αδιέξοδα του "αμερικανικού ονείρου" που "ροκανίζουν" και παραλογίζουν τον καθημερινό βίο του ανθρώπου, στο "Με θέα τη θάλασσα" η αγωνία του συγγραφέα είναι πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο ουσιαστική, πολύ πιο στοχαστική. Δεν έχει να κάνει με τον ατομικό βίο, αλλά με τον πανανθρώπινο. Με το φαινόμενο της έμβιας ζωής, την εξέλιξη των όντων και του ανθρωπίνου γένους μέσα στους αιώνες, με την κοινωνική πορεία του ανθρώπου και τους σημερινούς κινδύνους της ζωής. Οχι μόνο γιατί οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι έφθασαν σε οριακό σημείο για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Αλλά και γιατί το άτομο έχασε την "αθωότητά" του, αποκόπηκε από τη φύση, απώλεσε το αληθινό νόημα και τη χαρά της ζωής, κορέστηκε από τα ίδια τα επιτεύγματά του, κουράστηκε από τις αξίες και τις συμβάσεις που επέβαλε στη ζωή του και στην κοινωνία του. Ο Αλμπι μιλά για την ανάγκη μιας κοινωνικής και ανθρώπινης "κάθαρσης", παραπέμποντας στην καταγωγή του ανθρώπου από προϊστορικά ζώα, προερχόμενα από τη θάλασσα. Μιλά για την ανάγκη μιας "αναγέννησης" του ανθρώπινου γένους και στρέφει την ελπίδα του στη "γυναίκα - μήτρα", που θα πρέπει να διδαχθεί από την ανθρώπινη και κοινωνική εμπειρία για να πλάσει μια νέα, ελπιδοφόρα ζωή. Ηρωες του φιλοσοφικού στοχασμού του Αλμπι είναι ένα μεσήλικο ανδρόγυνο. Οχι τυχαία, είναι και οι δύο διανοούμενοι. Η κουλτούρα, το ήθος, ο αλληλοσεβασμός, η ειλικρίνεια, το λεπτό κριτικό και αυτοκριτικό χιούμορ στον απολογισμό της κοινής ζωής των ηρώων - στοιχεία υπογραμμισμένα περισσότερο στο πρόσωπο της γυναίκας, τη Νάνσι - (τα οποία δραματουργικά διαφοροποιούν το έργο αυτό από τα άλλα έργα του συγγραφέα), επιτρέπουν στον Αλμπι να μεταχειριστεί έναν ατμοσφαιρικό, λεπτών πνευματικών νοημάτων λόγο, να φιλοσοφήσει και να αλληγορήσει ποιητικά με την ευρηματική εμφάνιση επί σκηνής δύο νεαρών "υπερρεαλιστικών", πλασμάτων. "Υπερρεαλιστικών" μόνο κατ' όψιν, αφού ο συγγραφέας τους δίνει συνήθη ανθρώπινα ονόματα (Λέσλι και Σάρα). Ο Λέσλι και η Σάρα, σαν τα προϊστορικά όντα βγήκαν από τη θάλασσα και αθώα, απορημένα και φοβισμένα ανακαλύπτουν την επί γης ζωή και διδάσκονται στη συνέχεια από τη Νάνσι την ομορφιά της ζωής, της αγάπης και της συνύπαρξης.

Το έργο του Αλμπι, σε στρωτή μετάφραση της Ροζίτας Σώκου,με το λευκό αφαιρετικό σκηνικό του Γιώργου Παπαδόπουλου,υπηρετήθηκε πραγματικά με τη λιτή, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του Γιώργου Μεσσάλα.Μια σκηνοθεσία, που ανέδειξε την ποιητικότητα και στοχαστικότητα του λόγου, την πνευματικότητα των δύο πρωταγωνιστικών προσώπων - ερμηνεύτηκαν εξαίρετα κύρια από τη Βούλα Ζουμπουλάκη και αλλά τον Γιώργο Μεσσάλα και τη συμβολική αθωότητα των δύο"παράξενων" πλασμάτων - με καλές ερμηνείες από τον Σπύρο Μαβίδη και Ντένη Θέμελη.

ΘΥΜΕΛΗ